Η Μπάρτσα έβαλε την ταφόπλακα

Τα τελευταία χρόνια, η στατιστική μπαίνει όλο και περισσότερο στο ποδόσφαιρο και σε αρκετές περιπτώσεις, υπαγορεύει τον τρόπο που διαβάζει κάποιος ένα παιχνίδι. Τα στοιχεία, τα νούμερα, αναμφισβήτητα δείχνουν κάτι. Δεν μπορεί, όμως, μόνο αυτά να αποτελούν τον κανόνα με βάση τον οποίο κρίνονται τα πάντα. Οι αξίες, οι άνθρωποι, το θέαμα, η χαρά που προσφέρει το παιχνίδι. Μπορούν να γίνουν βέβαια ο κανόνας. Να μετρούμε τα πάντα με βάση αυτά. Να κρίνουμε τον ποδοσφαιριστή με βάση τον αριθμό των χιλιομέτρων που καλύπτει σε ένα παιχνίδι και μόνο. Να δημιουργήσουμε ποδοσφαιριστές-δεκαθλητές και να μετρούμε δύναμη και επιδόσεις. Να εξορίσουμε τους Ρικέλμε αυτού του κόσμου ή να περάσουμε στο άλλο άκρο. Να χαρακτηρίσουμε ομάδα “φαρμακείου” την Μπαρτσελόνα, ας πούμε. Η να θεωρήσουμε ότι η ταχύτητα δεν είναι αποτέλεσμα δουλειάς αλλά μίας εξωγενούς παρέμβασης. Η ισορροπία είναι δύσκολο πράγμα. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την διαφορά του να σκέπτεται κάποιος, από την κριτική ικανότητα της σκέψης. Αλλο σκέπτομαι, άλλο σκέπτομαι κριτικά. Αλλά τα νούμερα, δείχνουν το μέρος μίας εικόνας που δεν μπορείς να αρνηθείς ότι υπάρχει. Μετά το παιχνίδι της Μπάρτσα στο Καμπ Νου με αντίπαλο την Ρεάλ Σοσιεδάδ ο πίνακας του σκορ έγραψε: 26 γκολ η Μπαρτσελόνα, μηδέν οι αντίπαλοί της στα τελευταία της 6 ματς. Μέχρι εκείνο το ματς η Μπάρτσα είχε συγκεντρώσει 100 πόντους στο πρωτάθλημα, μέσα στο 2010, ένα ρεκόρ απλησίαστο. Στο ματς με την Σοσιεδάδ οι παίκτες της είχαν 938 σωστές πάσες, ο υψηλότερος αριθμός που σημειώθηκε σε ένα παιχνίδι του ισπανικού πρωταθλήματος. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, το ρεκόρ είναι πάλι δικό τους. Στο ματς με την Ρούμπιν Καζάν είχαν 971. Αν θέλετε νούμερα, έχω κι άλλα. Ο Τσάβι σε εκείνο το ματς με την Σοσιεδάδ είχε 120 πάσες παρόλο που έπαιξε μόνο 67 λεπτά, η Μπάρτσα είχε 78% κατοχή, για το πρώτο γκολ του Μέσι χρειάστηκαν 21 συνεχόμενες πάσες –η μεγαλύτερη διαδοχή από πάσες μέχρι εκείνη την στιγμή στο πρωτάθλημα- ενώ ο μικρόσωμος αργεντινός σταρ με το δεύτερο γκολ του σε εκείνο το παιχνίδι συμπλήρωσε τα 70 γκολ σε 71 παιχνίδια. Στο πρώτο του γκολ, έπαιξε τρεις φορές το 1-2 με τον Ντάνι Αλβες!!! Αριθμοί πανάθεμά τους, που λένε κάτι. Φανερώνουν την ακρίβεια του παιχνιδιού, που μπορεί να δείχνει βαρετό με τις συνεχείς εναλλαγές της μπάλας αλλά καταλήγει σε ένα γκολ. Οπως οι άπειρες πέτρες που χρησιμοποιήθηκαν για να κτιστεί μία πυραμίδα οι οποίες από μόνες τους δεν λένε κάτι αλλά όλες μαζί δημιουργούν εκείνο που θαυμάζουμε, έτσι και οι συνεχείς πασες. Εχουν στόχο να δημιουργήσουν τις προυποθέσεις για τον κενό χώρο και την κάθετη μπαλιά που θα τον φανερώσει. Η την ατομική προσπάθεια που θα τον αναδείξει. Ολα άλλωστε στο ποδόσφαιρο γι’ αυτό γίνονται. Για τον κενό χώρο και τις “αριθμητικές” συνισταμένες που τον ορίζουν. Αυτό έκανε και ο Αγιαξ με τον δικό του τρόπο και γι’ αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ. Ανακάλυπτε, εκ νέου, τον κενό χώρο σε ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον που είχε στεγνώσει και είχε γίνει ιδιαίτερα σκληρό. Και το έκανε με τέτοιο τρόπο που ξαναέφερνε στην καθημερινότητά μας, το θαύμα. Και τότε, τα στατιστικά στοιχεία του παιχνιδιού του Αγιαξ, σε όσους τα πρόσεχαν, προξενούσαν τον ίδιο θαυμασμό με αυτόν που προξενούν τα αντίστοιχα της Μπάρτσα σήμερα. Η σύγκριση των δύο ομάδων, δεν έχει κανένα νόημα. Δεν είναι άλλωστε και εφικτή. Τώρα, όλα κινούνται πιο γρήγορα αλλά αυτό δεν εμποδίζει διαφορετικές εποχές να έχουν η κάθε μιά τον δικό της Αγιαξ. Η την δική της Μπαρτσελόνα, αν θέλετε.

Το τέλος του Ρομαντισμού.

Το μότο της Μπαρτσελόνα που δεν είναι εταιρεία αλλά αθλητικός σύλλογος, είναι mas que un club –κάτι περισσότερο από μία ομάδα. Και αυτό το σύνθημα το υποστήριζε με πάρα πολλούς τρόπους, με αποκορύφωμα εκείνον που την έκανε να ξεχωρίζει. Την απουσία διαφήμισης από την φανέλα. Την φανέλα μίας ομάδα που μαζί με τον Σαν Τζόρντι και το διαρκές αίτημα της μετατροπής της αυτονομίας της Καταλονίας σε ανεξαρτησία, αποτελούσαν την κιβωτό της διαθήκης των παραδόσεων των Καταλανών. Αυτή η αντίσταση-αντίθεση στην διαφήμιση είχε κάνει την ομάδα το τελευταίο καταφύγιο του ρομαντισμού στο σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ηταν μία ψευδαίσθηση, ωστόσο, που τα τελευταία 15 χρόνια (από την έξαρση του επαγγελματισμού και του ποδοσφαίρου της παγκοσμιοποίησης που επέβαλλε ο νόμο Μποσμάν) η Μπαρτσελόνα υπερασπίστηκε με σθένος. Μέχρι που δύο εβδομάδες πριν, η διοίκηση της Μπαρτσελόνα έκανε μιά ανακοίνωση της οποίας το βασικό στοιχείο ήταν ένα νούμερο. Ενα ακόμη νούμερο, που αν και δεν είναι από εκείνα που αναλύονται στις στατιστικές της επιδόσεις, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία. Για την διοίκηση των Μπλαουγκράνα, οικονομική. Για εκείνους που αγαπούν την ομάδα, συναισθηματική. Οι πρώτοι χάρηκαν. Οι δεύτεροι μελαγχόλησαν. Η ανακοίνωση της Μπάρτσα επιβεβαίωσε κατι που ξέραμε αλλά και κάτι που φοβόμασταν. Οτι η φανέλα της ομάδας της Καταλονίας είναι η ακριβότερη του κόσμου. Και ότι από του χρόνου και ύστερα θα την συνοδεύει μία διαφήμιση, γιατί και ο ρομαντισμός μπορεί να θυσιαστεί στην σωστή τιμή. Η Μπαρτσελονα, από του χρόνου, συμφώνησε με το Qatar Foundation, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό του Κατάρ, να έχει στην φανέλα της για μία πενταετία το λογότυπο του οργανισμού αντί 30 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Το συνολικό ποσό της συμφωνίας μαζί με κάποια πριμ, μπορεί να φθάσει τα 170 εκατομμύρια ευρώ.

Το άχρηστο άλλοθι.

Το γεγονός ότι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός θα διαφημίζεται στην φανέλα της Μπάρτσα, δεν αποτελεί άλλοθι. Ενα είδος εκπαίδευσης του ματιού είναι ώστε μετά την πενταετία, το Qatar Foundation να δώσει την θέση του σε ένα άλλο λογοτυπο κάποιας εταιρείας που θα πληρώσει περισσότερα. Οταν το λογότυπο της Unicef πήρε την θέση του στην φανέλα της Μπαρτσελόνα, παρόλο που ο διεθνής οργανισμός δεν πλήρωνε αλλά αντιθέτως δεχόταν μία ετήσια χορηγία ύψους δύο εκατομμυρίων ευρώ ετησίως από την καταλανική ομάδα, κάποιοι υποψιάστηκαν ότι άνοιγε το παράθυρο για το αδιανόητο. Του χρόνου, μία ιδιαιτερότητα 112 χρόνων, θα λάβει τέλος. Το άλλοθι του μη κερδοσκοπικού οργανισμού και η δικαιολογία του μεγάλου χρέους της ομάδας –που φθάνει τα 465 εκατομμύρια ευρώ- δεν αρκούν για να μείνει αλώβητο το σύνθημα που έκανε γνωστη την Μπαρτσελόνα. Οτι είναι «κάτι περισσότερο από ομάδα». Δηλαδή; Απλά, τώρα πια, μιά επιχείρηση. Με έσοδα 445 εκατομμύρια και χρέη 465 τι άλλο μπορεί να είναι; Και όπως λέει ο καταλανός μου φίλος με πίκρα «..mas que un club….negocios..».

Κατσιμίχας Χάρης και Πάνος - Μάρκος και Άννα

Neil Young - My my, hey hey + lyrics

Ενας Δεκέμβρης από το μέλλον.

Οι πιο πολλοί από όσους ανακαλούν στην μνήμη τους τον Δεκέμβριο του 2008 και τα όσα ακολούθησαν αμέσως μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, κατά πάσα πιθανότητα, έχουν στο νου τους τις τηλεοπτικές εικόνες της καταστροφής. Εικόνες που προβλήθηκαν κατά κόρον, που επενδύθηκαν με τα «κατάλληλα» ιδεολογήματα περί τάξης και ασφάλειας, που χρησιμοποιήθηκαν σαν παραδείγματα ενός «αναρχικού» εφιάλτη, τον οποίο κάθε κοινωνία οφείλει να ξορκίσει, για να μην υποστεί μεγάλες απώλειες (ιδίως στον τουρισμό). Η καθολική υποστήριξη αυτων των εικόνων και των χαρακτηριστικών που τους αποδώθηκαν, από τα media και κάποια πρόθυμα παπαγαλάκια ενός κατεστημένου που έχει ήδη χρεωκοπήσει, είχαν πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Να ακυρώσουν οποιαδήποτε προσπάθεια αναζήτησης των αιτίων για ό,τι συνέβη τον Δεκέμβριο του 2008. Ομως, το να κρύβεις ή να αρνείσαι τα πραγματικά αίτια ενός γεγονότος, είναι τακτική στρουθοκαμήλου. Μία τακτική που δεν γλύτωσε ποτέ καμία στρουθοκάμηλο από τα σαγόνια του λιονταριού. Και αυτό γιατί, ούτε το γεγονός αναιρείται (το πεινασμένο λιοντάρι) ούτε τα αίτια που το δημιούργησαν. Αίτια, που εξακολουθούν να υπάρχουν και τα οποία θα γαντζωθούν ξανά πάνω στην πρώτη διαθέσιμη ή βολική αφορμή. Γιατί η πείνα, επανέρχεται. Τότε, το γεγονός θα επαναληφθεί, με πολύ μεγαλύτερη σφοδρότητα. Το πεινασμένο λιοντάρι, δεν θα αρκεστεί σε μία στρουθοκάμηλο. Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 ήταν ένα trailer από την μεγάλου μήκους ταινία καταστροφής που θα ακολουθήσει. Και είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει, αφού η πολιτεία στα «γιατί» εκείνων που ζητούν απαντήσεις, προτάσσει την καταστολή και τον αυταρχισμό. Αφού αντί να εξαλείψει τα αίτια που άναψαν φωτιές, υποκρίνεται ότι τις σβήνει, ρίχνοντας την βενζίνη του μνημονίου. Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, δεν ηταν εξέγερση. Ηταν πιο πολύ ένα ξέσπασμα των παιδιών που διαισθάνθηκαν ότι το πολιτικό –κυρίως- κατεστημένο με τους μηντιακούς του βοηθούς, υποθήκευσε το μέλλον τους. Δυό χρόνια μετά, η εικόνα που αποκαλύπτεται για την κατάσταση και το αύριο της χωρας, είναι ακόμη χειρότερη, από εκείνη που διαισθάνονταν το 2008. Ειδικά για τους νέους ανθρώπους, που βλέπουν την γενιά των 700 ευρώ χωρίς μέλλον, να την διαδέχεται η γενιά των 592 ευρώ χωρίς μέλλον και αυτή να παραχωρεί την σειρά της σε εκείνην των 400 ευρώ χωρίς μέλλον, για να ακολουθήσει μία άλλη γενιά επίσης χωρίς μέλλον, μέχρι να έρθει και η σειρά της μετέωρης γενιάς. Που δεν θα έχει ούτε τόπο να σταθεί, ούτε μέλλον για να ελπίσει. Τότε, δεν θα συμβεί καμία εξέγερση, καμία επανάσταση, γιατί δεν θα υπάρχει ούτε αιτία, ούτε αφορμή. Τότε ο άνθρωπος θα έχει μεταβληθεί σε res, σε πράγμα, σε αντικείμενο. Και τα αντικείμενα δεν έχουν συνείδηση. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που όταν (για να προστατέψεις την υπερβολή της απληστίας σου) τους τιμωρείς και τους στερείς τα πάντα, ακόμη και την ελπίδα, εξεγείρονται. Και η εξέγερση των απελπισμένων δεν έχει ούτε σχέδιο, ούτε στρατηγική, ούτε λογική. Είναι ένας μονόλογος καταστροφής και βίας. Και η βία, όπως είχε υποστηρίξει πριν πολλά πολλά χρόνια ο Κάρολος Μαρξ, είναι η μαμή της Ιστορίας. Εκείνοι που είχαν «ανακαλύψει» το τέλος της, με την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, θα διαπιστώσουν έντρομοι, ότι οι 12 μήνες του χρόνου έχουν γίνει πια όλοι Δεκέμβρηδες, χωρίς τα Χριστούγεννα. Σε όλο τον κόσμο.

Take Five: Barcelona

Η αγγλική φράση του τίτλου, ενώ ταιριάζει μια χαρά σε αυτό που συνέβη την Δευτέρα το βράδυ στο Καμπ Νου, στην αγγλική γλώσα έχει μιά ιδιωματική χρήση. Είναι μία φράση που έλεγαν οι σκηνοθέτες στα μεγάλα αμερικανικά στούντιος από το τέλος της δεκαετίας του 40, όταν έκαναν ένα διάλειμμα στα γυρίσματα. Είναι μια φράση που χρησιμοποιείται ακόμη στον κινηματογράφο και την οποία ξεστόμισε κάποτε και ο Κ. Φέρρης –ο σκηνοθέτης του Ρεμπέτικου- όταν πρωτοείδε, ένα απόγευμα του Οκτωβρίου την παλιά πόλη του Στρασβούργου, την Petite France. Μία πολύ γραφική συνοικία. «Είναι» είχε πει «σαν το σκηνικό μίας ταινίας την ώρα που ο σκηνοθέτης έχει πει take five» δηλαδή «πέντε λεπτά διάλειμμα». Στην δημοφιλία της φράσης, συντέλεσε κι η πολύ μεγάλη επιτυχία που είχε ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια της jazz. Η ομώνυμη σύνθεση του Πολ Ντέσμοντ που έγινε μεγάλη επιτυχία από το κουαρτέτο του Ντέιβ Μπρούμπεκ, στον οποίο –κακώς- πολλοί πιστώνουν την σύνθεση. Το take five είχε μία ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα περισσότερα κομμάτια jazz της εποχής του, στα μέσα της δεκαετίας του 50. Ηταν γραμμένο σε ρυθμό 5/4, ασυνήθιστο για την μουσική πραγματικότητα εκείνου του καιρού και παρόλο που δεν ήταν η πρώτη jazz σύνθεση που γράφτηκε σε αυτό το μέτρο, ήταν η πρώτη που γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία, έτσι που σήμερα να θεωρείται κλασσική. Η φράση take five, νομίζω ότι θα πρέπει να συνοδεύει ή να προηγείται του ονόματος της Μπαρτσελόνα, όχι γιατί θα συνιστά κάποιο είδος «ποδοσφαιρικής ταρίφας» αλλά δίότι αυτή η ομάδα και το ποδόσφαιρο που παίζει τα τελευταία τρία χρόνια, είναι ένα διάλειμμα από το στεγνό, υπολογιστικό, άτεχνο και χωρίς φαντασία ποδόσφαιρο που παρακολουθούσαμε την τελευταία 15ετία. Ενα ποδόσφαιρο, που ιδίως μετά τον νόμο Μποσμάν υποτάχθηκε στην πρωταρχική σημασία του αποτελέσματος, η εξασφάλιση του οποίου σήμαινε κέρδος. Και όσο πιο πολλά νικηφόρα αποτελέσματα μαζεύονταν σε ένα κομπολόι ποδοσφαιρικής ανίας, τόσο πιο πολλά ήταν τα κέρδη, οι χορηγοί, οι πωλήσεις του merchandising, τα εισητήρια, οι διαφημίσεις, τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, ο τζίρος στο στοίχημα, οι ποδοσφαιριστές σταρ. Αυτούς, τους τελευταίους ειδικά, μπορούσαν πολύ εύκολα να τους κατασκευάσουν τα media, για να τροφοδοτήσουν την διαρκώς αυξανόμενη απληστία του σταρ σύστεμ, που χρειάζεται συνεχώς είδωλα, για να υποστηρίζεται η κατανάλωση. Ολα για την πουτάνα την αγορά. Φάγαμε στην μάπα για χρόνια τον Μπέκαμ, όχι γιατί ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου αλλά γιατί πουλούσε καλύτερα και περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Γιατί προσέφερε στους διαφημιστές «διείσδυση» σε μία αγορά που ήταν μεγαλύτερη από το παραδοσιακό αντρικό κοινό των ποδοσφαιρικών αγώνων. Εφερνε στο γήπεδο –και σε όσους συνέδεσαν τα προιόντα τους με το ποδόσφαιρο- γυναίκες. Ενα κοινό με πολύ εντονότερες και πλατύτερες καταναλωτικές συνήθειες από ότι οι άντρες. Γι’ αυτό, άλλωστε έγινε και εξώφυλλο στο αγγλικό Marie Claire, ένα καθαρά γυναικείο περιοδικό. Οταν μετά από χρόνια οι ιστορικοί και οι κοινωνιολόγοι του μέλλοντος θα κοιτούν τα απομεινάρια της εποχής μας –φωτογραφίες, video, ιστοσελίδες, αναρτήσεις στο youtube, εικόνες, κείμενα, πρωτοσέλιδα, διαφημίσεις- ίσως και να θεωρήσουν ότι ο Μπέκαμ ήταν ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος του ποδοσφαίρου στο τέλος του 20^ου αιώνα και στις αρχές του 21^ου. Και αν συζητούμε για μία αποτίμηση της οικονομίας των σπορ, πιθανώς και να έχουν δίκιο. Αλλά το παιχνίδι είναι άλλο πράγμα.

Ο συνήγορος του παιχνιδιού.

Σε μία κοινωνία που εκπαιδeύεται να μετράει και να αξιολογεί τα πάντα με το χρήμα, την ιδεολογικοποίηση της νομισματικής σταθερότητας, τους χρηματιστηριακούς δείκτες, τα ποσοστά ανάπτυξης, μία κοινωνία που ταυτίζει την πρόοδο με την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η Μπαρτσελόνα αποτελεί τον συνήγορο του παιχνιδιού. Και το παιχνίδι της, με την χαρά που προσφέρει, με την αισθητική απόλαυση, με αυτό το συνεχές φλερτ με την ποδοσφαιρική τελειότητα που θυμίζει αυτό το διαρκές και ανεπαίσθητο πήγαιν’-έλα της βάρκας με την σημαδούρα στην οποία είναι δεμένη, αυτό το παιχνίδι απελευθερώνει. Και απελευθερώνει γιατί υπηρετεί την κύρια και πρωταρχική φύση του παιχνιδιού που είναι η ψυχαγωγία, η αγωγή της ψυχής. Μά αγωγή που δεν μπορεί να ταυτισθεί με την κατανάλωση, με την απόκτηση ενός υλικού αγαθού που προσφέρει μία χαρά άπαξ και στεγνώνει τις ψυχές αλλά με κατι πολύ πιο «ευτελές», πιο «στιγμιαίο», το οποίο έχει μία δύναμη ασύλληπτη γιατί δεν έχει πρακτική χρησιμότητα, δεν μπορείς να το αγοράσεις και γι΄αυτό σου προσφέρει μία άφατη ικανοποίηση. Η Μπάρτσα και το παιχνίδι της, ανήκει σε όλο τον κόσμο. Κανείς μας δεν μπορεί να αγοράσει μία κάθετη μπαλιά του Τσάβι ή του Ινιέστα, μία προσποίηση του Μέσσι, μία κίνηση στον κενό χώρο του Βίγια, μιά αλληλουχία από πάσσες που έχουν την στερεότητα και σιγουριά μιας πινελιάς του Βαν Γκογκ, η οποία ξεκομμένη, δεν σημαίνει κάτι αλλά ενταγμένη μέσα στο θέμα, ολοκληρώνει ένα αριστούργημα. Η Μπάρτσα και το παιχνίδι της είναι ένα πεντάλεπτο διάλειμμα που έχουμε ανάγκη. Δυστυχώς, μόνο διάλειμμα. Οπως διάλειμμα ήταν ο Αγιαξ, η Βραζιλία του 70, η Ρεάλ του 57-60, η Ουγγαρία και η Χόνβεντ του 50-56 η Αρσεναλ του Τσάπμαν. Μετά την Μπάρτσα, η αυλαία θα πέσει και αντί για θεατρικό έργο, θα βλέπουμε πάλι θιάσους σκιών που θα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι κάτι περισσότερο. Είναι η φύση, η ζωή και ο τρόπος που κινούνται τα πράγματα. Η αλυσίδα της Μπάρτσα, κάποια στιγμή θα σπάσει. Αρκεί, να εκλείψει ένας κρίκος.

Η αλήθεια της Μπάρτσα.

Και το γεγονός ότι θα σπάσει αυτή η αλυσίδα, δεν είναι κακό. Συμβαίνει με όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. Γεννιούνται και πεθαίνουν. Λένε πώς κάποτε ρώτησαν τον μεγάλο γλύπτη Τζιακομέττι, τι θα έσωζε από ένα μουσείο αν έπιανε φωτιά. Τον γάτο του φύλακα ή έναν πίνακα του Ρέμπραντ. Κι εκείνος απάντησε «μα φυσικά τον γάτο, το ζωντανό πλάσμα. Τι να τον κάνω τον πίνακα;». Ο γάτος, είναι μία κιβωτός ζωής. Κατ’ αναλογία, η Μπάρτσα είναι το ζωντανό πλάσμα που πρέπει να διασώσουμε, ενθυμούμενοι πώς δημιουργήθηκε. Γιατί αυτή η Μπάρτσα γεννήθηκε επειδή υπήρχε κάποιος που δεν ξέχασε πως είχε δημιουργηθεί ο Αγιαξ του 70. Ο Γιόχαν Κρόιφ. Και την ανάμνηση αυτής της γνώσης, την μετέφερε σε μία ποδοσφαιρική «κιβωτό της διαθήκης» που βρήκε στην Βαρκελώνη. Το ωραίο είναι ότι αυτή η ανάμνηση δεν μπορεί να μετατραπεί σε κάτι άψυχο και να βρεθεί στην στολισμένη βιτρίνα ενός καταστήματος, έχοντας πάνω της μία τιμή. Γιατί ορισμένα πράγματα, ούτε πουλιούνται, ούτε αγοράζονται. Take five now…….

Jeanne Moreau "INDIA SONG" 1975 (Marlene Dietrich).

Archive - Bullets

Μία κρίση χωρίς έλεγχο.

Με την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, έγινε φανερό ότι μαζί κατέρρεε και ένα μέρος του κόσμου ή τουλάχιστον της Ευρώπης. Και κατέρρεε γιατί το σύστημα πάνω στο οποίο εκείνο το μέρος του κόσμου είχε στηριχθεί, ήταν σάπιο. Ταυτόχρονα, δεν υπήρχαν άνθρωποι που θα μπορούσαν να το στηρίξουν είτε με την θέλησή τους είτε επειδή κάποιος θα τους εξανάγκαζε. Οι άνθρωποι είχαν απηυδήσει από την καταπίεση και την ακραία φτώχεια –σε πολλές περιπτώσεις- και οι μηχανισμοί επιβολής είχαν σαπίσει μαζί με το σύστημα που τους χρησιμοποιούσε. Είκοσι χρόνια μετά, μία περίοδο που πολλοί δόξασαν σαν τον απόλυτο θρίαμβο του καπιταλισμού, ζούμε την κατάρρευση της υπερβολής του. Και αυτή η υπερβολή του καπιταλισμού άρχισε να γιγαντώνεται από τη στιγμή που με την κατάρευση του κομμουνισμού, απώλεσε αυτό που θα λεγαμε «ηθικό πλονέκτημα». Ενα ηθικό πλεονέκτημα που του επέτρεπε να είναι στυγνός, ισωπεδωτικός αλλά να θεωρείται «εναλλακτική λύση». Οταν εξέλειπε ο εχθρός απέναντι, η παγκοσμιοποίηση τράβηξε από το πρόσωπο του καπιταλισμού την μάσκα της «εναλλακτικής λύσης» και απελευθέρωσε ένα θηρίο, αχόρταγο όσο μία μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία. Και κυρίως ένα θηρίο που κανείς δεν μπορούσε να ελέγξει γιατί τρεφόταν από΄την απληστία των αγορών. Η παγκοσμιοποίηση, το δημιούργημα του νεοφιλελευθερισμού, κατέστρεψε το εθνος – κράτος που θα μπορούσε να επιβάλλει κανόνες ελέγχου. Σε ένα εθνος- κράτος που είχε πιά καταστραφεί, η δημοκρατία έπαψε να λειτουργεί για να διασφαλίζει τα συμφέροντα των πολλών ή μάλλον λειτουργούσε όσο χρειαζόταν για να διασφαλίζονται τα συμφέροντα των λίγων. Εκείνων που πελεκούσαν λίγο λίγο το κράτος για να οικειοποιούνται αυτά τα κομμάτια που είναι "ελλειμματικά", "αντιπαραγωγικά" και "ζημιογόνα". Οι '"ολιγάρχες" στην πρώην Σοβιετική Ενωση, οικειοποιήθηκαν κρατική περιουσία με πολύ περισσότερο ωμό και μαφιόζικο τρόπο. Στο τέλος οι μόνες κρατικές υπηρεσίες που θα μείνουν θα είναι η αστυνομία και ο στρατός, που σταδιακά θα παντρευτούν. Και θα είναι η μοναδική «δημόσια» υπηρεσία που θα είναι «χρήσιμη». Για την καταστολή εκείνων, που υποχρεώνονται τώρα να στηρίξουν το σύστημα που καταρρέει, με το παρόν, το μέλλον τους, την ίδια τους την ζωή.

SPORTDAY : Χρίστος Χαραλαμπόπουλος - Ένα μνημόνιο για το ποδόσφαιρο

SPORTDAY : Χρίστος Χαραλαμπόπουλος - Ένα μνημόνιο για το ποδόσφαιρο

Τι τρέχει στο Αιγαίο

Με κάθε επιφύλαξη που αφορά επιμέρους στοιχεία του κειμένου, μεταφέρω -μεταφρασμένο- ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 26.10.2010 στην Σουηδική εφημερίδα Stockholm Daily και αφορά την ύπαρξη κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ελλάδα κι το σκηνικό που έχει δημιουργηθεί κατά της χώρας μας από τον Scandic Org (μία εμπορικό-οικονομική ένωση επτά Σκανδιναβικών χωρών και χωρών της Βαλτικής, των Ισλανδίας, Νορβηγίας, Δανίας, Σουηδίας, Φιλανδίας, Εσθονίας, Λετονίας).

Stockholm Daily 26.10.2010 p.7

Σύμφωνα με τρεις δημοσιευμένες εκθέσεις - μελέτες που έκανε το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ (με έδρα το Χιούστον του Τέξας) μέσα στο 2010 (η πρώτη έγινε τον

Απρίλιο και η τρίτη αρχές Οκτωβρίου 2010) αναφέρεται το ακριβές ποσό φυσικού αερίου που μπορεί να εξορυχθεί άμεσα από τον Ελλαδικό χώρο και μάλισταούτε καν στις λεγόμενες "γκρίζες" ζώνες. Οι τρεις αυτές ζώνες που θεωρητικά δεν υπάρχουν αλλά με αδράνεια της εκάστοτε Ελληνικής Κυβέρνησης οριοθετούνται στην Απούλεια Λεκάνη (ΒΔ της Κέρκυρας και μέχρι το σύμπλεγμα των Διαπόντιων Νήσων), στη Λεκάνη του Ηροδότου που περιλαμβάνεται στο τρίγωνο Ανατολικά της Κρήτης και εκτείνεται μέχρι το Καστελόριζο και τα Δυτικά της Κύπρου και τέλος στη Λεκάνη της Σύρτης (περιοχή μεταξύ της Λιβύης και της Κρήτης).

Το δημοσίευμα αναφέρει ότι το 2008, η διάσημη σε όλο τον κόσμο Νορβηγική εταιρεία TGS-Nor που κάνει σεισμικές έρευνες ΔΩΡΕΑΝ για λογαριασμό μιας χώρας

ζήτησε από την τότε ελληνική κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή και τον αρμόδιο υπουργό ενέργειας (Κ.Χατζηδάκη) να διεξάγει έρευνες βάση πληροφοριών από δορυφορικά συστήματα στις εν λόγω περιοχές συν να προσφέρει τη σάρωση όλου του Ιονίου Πελάγους με σκοπό την κοιτασματική διαστρωμάτωση πετρωμάτων

και πιθανών ορυκτών. Να σημειωθεί ότι η εταιρεία αυτή πουλάει μετά τις μελέτες της σε όποιον ενδιαφερόμενο θέλει.

Η τότε κυβέρνηση απάντησε με επίσημο έγγραφο που κοινοποιήθηκε στην εφημερίδα μας προ ημερών από το Διευθυντή της TGS-Nor ότι βρίσκεται σε στάδιο αναπροσαρμογών και πολιτικής ρευστότητας και δε μπορούσε τη συγκεκριμένη στιγμή να υπογράψει μια τέτοια συμφωνία. Η Νορβηγική εταιρεία επέστρεψε το Μάρτιο του 2010 υπό τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και απευθύνθηκε στον υφυπουργό κ.Μανιάτη ο οποίος τους ζήτησε να περιμένουν 3-4 εβδομάδες μέχρι να υπογραφεί η δημιουργία του Φορέα Διαχείρισης. Στο μήνα που ακολούθησε ο κ.Μανιάτης επισκέφθηκε τις ΗΠΑ και σε νέα όχληση των Νορβηγών τον Απρίλιο του 2010 απάντησε με επίσημο έγγραφο ότι δε μπορεί να υπογράψει οτιδήποτε και ότι τα χέρια του είναι δεμένα από εξωτερικό παράγοντα και δε μπορεί να μιλήσει ανοικτά για το θέμα !!!

Το συγκεκριμένο θέμα ήταν γνωστό στα ελληνικά ΜΜΕ μετά από κοινοποίηση των Νορβηγών που προσπαθούσαν να πετύχουν συμφωνία για μια σίγουρη δουλειά και ένα μεγάλο αποτέλεσμα όχι για την Ελλάδα αλλά για όλη την Ευρώπη. Τον Ιούνιο το Γαλλικό Ινστιτούτο Γεωφυσικών Ερευνών δημοσιοποίησε επίσης μια έρευνα - μελέτη που αφορά τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στη Γαύδο σε μια συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Η μελέτη αυτή ανέφερε ότι υπάρχει πλούσιο κοίτασμα μεθανίου καθαρού κατά 99% δηλαδή δεν χρειάζεται καν επεξεργασία και μάλιστα το συγκεκριμένο κοίτασμα όπως και αυτό της Λεκάνης του Ηροδότου ρέει ελεύθερο στη θάλασσα εδώ και εκατομμύρια χρόνια και όσοι περνάνε από τα συγκεκριμένα θαλάσσια σημεία το βλέπουν δια γυμνού οφθαλμού.

Η Νορβηγική εταιρεία συνέχισε τον Ιούλιο (προφανώς για δικά της κέρδη) τις οχλήσεις μέσω του Scandic Org μήπως και βρεθεί κάποια άκρη. Αυτή ήταν η δεύτερη (και τελευταία...) φορά που η συγκεκριμένη ένωση κρατών ασχολήθηκε με τη βοήθεια προς την Ελλάδα. Ο Scandic Org πρότεινε εκτός από τη δωρεάν μελέτη, έρευνα, εξόρυξη και εμπορία των κοιτασμάτων, χρηματική ενίσχυση 250 δισεκατομμυρίων ευρώ σε βάθος πέντε ετών με δόσεις χωρίς όρους και απόδοση σε αναλογία 80-20% των κοιτασμάτων (το 20% στην Ελλάδα). Παράλληλα δεσμευόταν για κάλυψη του 90% (εκτός των τεχνογνωσικών θέσεων) των εργαζομένων από την Ελλάδα καθώς και σε οποιαδήποτε συμφωνία πχ ναυπήγησης, μεταφορών να γίνεται αποκλειστικά από την Ελλάδα. Η κυβέρνηση δεν απάντησε ποτέ στο έγγραφο αυτό ενώ αντίθετα ο συγκεκριμένος οργανισμός έλαβε ενημερωτικό δελτίο από μια κοινοπραξία ΗΠΑ-Ισραήλ ότι έχουν αναλάβει αυτοί το συγκεκριμένο θέμα !!!

Μετά την επίσκεψη των Ισραηλινών στην Ελλάδα για το θέμα του αγωγού φυσικού αερίου (που προφανώς είχε και άλλα ζητήματα σχετικά με τα κοιτάσματα της Ελλάδας) ήταν σειρά τον Ιούλιο του 2010 του Γαλλικού Ινστιτούτου να ζητήσει αδειοδότηση για θαλάσσιες έρευνες και πιθανή εξόρυξη κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Και πάλι η Ελληνική κυβέρνηση ήταν αρνητική τοποθετώντας μάλιστα τις τρεις περιοχές ενδιαφέροντος (Απούλειας Λεκάνης, Λεκάνης Ηροδότου και Λεκάνη της Σύρτης) σε γκρίζες ζώνες από μόνη της, βάζοντας ουσιαστικά χωρίς λόγο στο παιχνίδι εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων Αλβανούς, Τούρκους και Λίβυους!!!

Σημαντικό στοιχείο είναι ότι το 2008 μια Αμερικανική εταιρεία εξόρυξης φυσικού αερίου, η γνωστή Hamilton υπέγραψε συμφωνία με την Αλβανία για τη συγκεκριμένη περιοχή κοντά στα Διαπόντια Νησιά και ενώ αρχικά αυτά τοποθετήθηκαν από την Αλβανική πλευρά (με την ανοχή της Ελλάδας) εντός δικής της περιοχής η Hamilton δεν αποδέχθηκε παρά μόνο την έρευνα και εξόρυξη εντός Αλβανικής θαλάσσιας πλευράς.

Από αυτά καταλαβαίνουμε ότι Αλβανοί, Τούρκοι, Λίβυοι και Ισραηλινοί (για την περίπτωση των κοιτασμάτων στον Κόλπο του Λιβάνου που αφορά την Κύπρο) αλλά και Αιγύπτιοι (Λεκάνη Νείλου) κλέβουν φυσικό αέριο από την Ελλάδα άγνωστο υπό ποια ανοχή. Το μόνο αξιοσημείωτο είναι η αναφορά του TGS-Nor που μιλά για κοίτασμα 6 δισεκατομμυρίων βαρελιών φυσικού αερίου μόνο στην Κρήτη όσο δηλαδή τρεις φορές της Αλάσκας και μισής φοράς του συνόλου της Σιβηρίας.

Παράλληλα η ίδια εταιρεία μιλά (μόνο για το Ιόνιο) για περίπου 900.000 βαρέλια φυσικού αερίου ετησίως στην περιοχή της Κεφαλονιάς, 1.200.000 βαρέλια ανοικτά του Κατακώλου, 800.000 στη Ζάκυνθο και περίπου 2.500.000 βαρέλια πάντα ετησίως στους Οθωνούς. Τέλος σημειώστε ότι το φυσικό αέριο είναι καθαρή πηγή φυσικής ενέργειας αντίθετη από το πετρέλαιο και δεν υπάρχει περιβαλλοντική επιβάρυνση !!!

Axis of Awesome - 4 Four Chord Song (with song titles)

Ο τέταρτος δρόμος...με τα πόδια

Ο πρωθυπουργός, όποτε βρίκεται στο εξωτερικό ή δίνει συνεντεύξεις –και το κάνει συχνά- σε media του εξωτερικού (πράγμα που είναι πολύ θετικό) παραθέτει κάποιες «μεγάλες ιδέες» ή έτσι νομίζει ο ίδιος, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από κάποιες αόριστες, γενικόλογες και νεφελώδεις προτάσεις που ακούγονται όμορφα ή εντυπωσιάζουν αλλά είναι τελείως κενές. Κουρασμένος, ίσως από την προσπάθεια που καταβάλει οδηγώντας την χώρα στον γκρεμό και διαπιστώνοντας ότι ούτε μπορεί, ούτε θέλει –γεγονός που θέλει εξήγηση- να την οδηγήσει σε διαφορετική κατεύθυνση, διατύπωσε την «άποψη» σε συνέντευξή του στην αμερικανική εφημερίδα Christian science monitor, ότι ο κόσμος χρειάζεται «έναν τέταρτο δρόμο» όπου οι αγορές θα έχουν ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία για να καινοτομούν και να αναπτύσσονται, από όση είχαν με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του «τρίτου δρόμου». Εναν «τρίτο δρόμο» τον οποίο είχαν ανακαλύψει κάποιοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους σοσιαλιστές και σημερινός πρωθυπουργός στήριζε, αποδεχόταν και χειροκροτούσε. Τώρα, ο κ. Παπανδρέου ανακαλύπτει –με λίγη καθυστέρηση είναι η αλήθεια- ότι η υπερβολική πίστη στις αγορές στην δεκαετία του 90 σαν μέτρο ανάπτυξης και η πίστη επίσης στην υπόθεση ότι οι αγορές είναι πάντα σωστές (που προκάλεσε την σημερινή κρίση), ήταν λανθασμένη. Πρόκειται, όμως για μία πίστη που υπερασπίστηκε ως μέλος των κυβερνήσεων Σημίτη και φυσικά δεν νιώθει καμία υποχρέωση να ζητήσει συγγνώμη για το λάθος του. Σε μεγάλα κέφια ο πρωθυπουργός, που κάνει διακοπές στην Πάρο η οποία έμεινε 15 ώρες χωρίς νερό, είπε στην συνέντευξή του ότι αυτός «ο τέταρτος δρόμος» -που τον ψάχνουμε- θα πρέπει να διασφαλίζει την ελευθερία των αγορών (από ποιούς;) και το γεγονός ότι η δημοκρατία δεν θα υπόκειται στις αγορές. Ωραία ιδέα για θέμα έκθεσης. Κοροιδευόμαστε; Ποιά Δημοκρατία; Αυτή η ανάπηρη και δυσλειτουργική με την αδυναμία ελέγχου και επιβολής κανόνων που έχει παραδοθεί στους τραπεζίτες, οι οποίοι μπορουν με διάφορα μνημόνια να επιβάλουν την βούλησή τους πετώντας στο καλάθι των αχρήστων, τα συντάγματα των χωρών; Αλήθεια, για ποιά Δημοκρατία μιλάει ο πρωθυπουργός; Αυτή που δίνει την ελευθερία στην ΕΚΤ να παραβιάζει την συνθήκη της Λισσαβόνας για να σωσει τις τράπεζες και υποχρεώνει τα κράτη να θυσιάζουν το κοινωνικό κράτος, για να καλυφθούν τα ελλείμματα που δημιουργήθηκαν επειδή οι προυπολογισμοί στήριξαν τις τράπεζες; Γι’ αυτή την κατ’ επίφαση Δημοκρατία που ο «τρίτος δρόμος» θυσίασε στην ποδιά των αγορών, μιλά ο κ. Παπανδρέου; Η Δημοκρατία και οι «αορατες αγορές» δεν μπορούν να απολαμβάνουν σχέση ισοτιμίας. Η Δημοκρατία που είναι μέθοδος διακυβέρνησης είναι πάνω από τις αγορές που τις ενδιαφέρει μόνον ο πλούτος και η διασφάλιση της ανισοκατανομής του. Στην συνέντευξή του ο κ. Παπανδρέου –που ετοιμάζει από τώρα το βιογραφικό του για την επόμενη απασχόλησή του σε κάποιο διεθνή οργανισμό- προσβλέπει σε οργανισμούς όπως η G20 ή ο ΟΗΕ για την διεθνή αλληλεγγύη. Χα,χα,χα...ΟΗΕ όπως λέμε εμβόλια για την αντιμετώπιση της πανδημίας της γρίπης των χοίρων; Ωραίες οι ιδέες του κ. Παπανδρέου που θα μπορούσε να τις παρουσιάζει ένας καθηγητής κοινωνιολογίας περιφερειακού πανεπιστημίου στους φοιτητές του ή ένας προχωρημένος καθηγητής σε φροντιστηριακό μάθημα έκθεσης. Εμείς, "ευτυχήσαμε" τον καθηγητή να τον έχουμε πρωθυπουργό αλλά η διακυβέρνηση απαιτεί πολύ περισσότερα από κάποιες «θολές ιδέες».

Playlist της 25ης Ιουλίου 2010

1.- La Retirada /Tango Negro Trio

2.- Christmas card from a Hooker in Minneapolis /Tom Waits

3.- Η λέξη που αγάπησα /Πέννυ Μπαλτατζή

4.- Electric Love letter /Langhorne Slim

5.- Boots /Lee Hazlewood

6.- Kick Drum Heart /The Avett Brothers

7.- Nights of the living dead /Tilly and the Wall

8.- Backfire at the Disco /The Wombats

9.- Forrest Fire /Lloyd Cole

10.- Perpetuum Mobile /Penguin cafe Orchestra

Playlist της 24ης Ιουλίου 2010

1.- Eye of the Tiger /Katrine Ottosen

2.- Beggin' /Tidusko

3.- Have you Noticed? /Lolek

4.- Buddy bye bye /Johnny Osbourne

5.- Σιντάρτα /Θάνος Μικρούτσικος

6.- Bobby Brown /Frank Zappa

7.- ST. James Infirmary /Caravan

8.- Μία νύχτα παθών /Λάκης Παπαδόπουλος

9.- The Weeping song /Nick Cave and the Bad Seeds

10.-White blank Page /Mumford and Sons

11.-Gloria /Van Morrison

Επίλογος...

Η ζωή μιά τσέπη που γυρίζεις το μέσα –έξω και βλέπεις το σκίσιμο στη φόδρα μα δεν σε νοιάζει γιατί είσαι κέρμα που κυλά στο δρόμο και εξαργυρώνεται μόλις το μαζέψει ένας άστεγος από εκείνους που περπατούν με το κεφάλι σκυφτό αναζητώντας θρύμματα ουρανού από το γλέντι της προηγούμενης νύχτας όταν άγγελοι χασικλήδες τάπιναν και τάσπαγαν στον ναό της Απτέρου Νίκης στην Ακρόπολη τραγουδώντας με παλιά μπουζούκια τρίχορδα σαν λαικά σταντιβάριους λες σκαλισμένα με καυμό πόντο πόντο από τον Μάρκο που μάθαινε την τέχνη πάνω σε αλφάβητα αρχαικά γεμάτα αχ! με θαυμαστικά για δεκανίκια της λαχτάρας και του πόνου. Εβραίος περιπλανώμενος ο πόνος εξόριστος από ζωή σε ζωή θρέφεται με ιστορίες στενάχωρες και δεν διαλέγει μεγάλες μικρές όλες έχουν την θέση τους στη συλλογή του σαν βιβλία που μαζεύεις γα να διαβάσεις κάποτε αλλά δεν προλαβαίνεις ποτέ και καταλήγεις εσύ ο δερματόδετος στο μοναστηράκι ή στο παζάρι στο Σχιστό δίπλα σε ένα κλουβί με καρδερίνες και κανάρια πιασμένα με ξώβεργες όπως κομμάτια από λέξεις κολλημένα στα δόντια του Θεού μετά το γεύμα με τα σύννεφα.

Playlist της 17ης Ιουλίου 2010

1.- Postcards from Italy / Beirut

2.- Torque (Tango de la Tongue) / Howe Gelb

3.- Hallelujah / Astrazz

4.- Black Satin /Katie Webster

5.- Flight of the Bumble Bee /Nikolai Rimsky Korsakov

6.- Μην πετάξεις τίποτε /Διονύσης Σαββόπουλος

7.-Space Oddity (live) / Flying Pickets

8.- So she won't break / The Black Keys

9.- The Hungry Saw / Tindersticks

10.- No woman no cry / Bob Marley

Ενα παιχνίδι "κατοχής".

Πολλές φορές ακούω και διαβάζω την άποψη ότι το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να μπλέκεται με την πολιτική λες και το παιχνίδι είναι μία κοινωνική δραστηριότητα που αναπτύσσεται και λειτουργεί in vitro, μέσα σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα. Λες και η οικονομική κρίση –που είναι αποτέλεσμα της κρίσης της πολιτικής- δεν επηρεάζει το ποδόσφαιρο. Ολες οι ομάδες μαζεύουν τους προυπολογισμούς τους, προσπαθούν με διάφορες προσφορές να κρατήσουν κοντά τους, τους φίλους και πελάτες τους, κυνηγούν «μεταγραφές ουσίας», δηλαδή χρήσιμες (οικονομικές, με άλλα λόγια ), επενδύουν στις ακαδημίες και στους νεαρούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές ελπίζοντας σε μελλοντικές υπεραξίες. Θα μπορούσα να συνεχίσω παραθέτοντας συγκεκριμένα οικονομικά στοχεία για να αποδείξω το προφανές. Οτι η σχέση του ποδοσφαίρου με την οικονομία –και την πολιτική κατ’επέκταση- είναι πολύ μεγαλύτερη και στενότερη από όσο, οι πιο πολλοί, φαντάζονται. Σήμερα ή πιο σωστά την τελευταία 20ετία αρχίσαμε –κάποιοι από εμάς- να παρατηρούμε την σταδιακή υποχώρηση της πολιτικής απέναντι στην οικονομία (δηλαδή τα ισχυρά οικονομικά κέντρα) που άρχισε να υπαγορεύει την θέλησή της στους πολιτικούς. Και αυτοί, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είχε -και εξακολουθεί να επιδικνύει-πολύ ελαστική συνείδηση, δελεάστηκαν από τα οφέλη της διαπλοκής και άρχισαν να διαμορφώνουν ένα νομοθετικό πλαίσιο που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των εντολέων τους και ροκάνιζε κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες. Σήμερα, ζούμε σε ένα υπόλοιπο δημοκρατικού πολιτεύματος που προσπαθεί να αναπνεύσει στον χώρο που του αφήνει η αγορά. Είναι σαν να έχουμε ένα ματς με δύο ομάδες. Την Δημοκρατία και την αγορά, όπου η δεύτερη έχει μιά κατοχή που φθάνει το 85%, πιέζει ασφυκτικά και σκοράρει σχνά, αφού δημιουργεί συνεχώς ευκαιρίες. Η αγωνιστική υπεροπλία της ομάδας της αγοράς ειναι δεδομένη όπως επίσης και η ποικιλία των επιλογών που διαθέτει. Εχει ακόμη καλύτερη πρόσβαση στα media κάποια από τα οποία τα χειραγωγεί, έχει πιο ισχυρούς χρηματοδότες, μεγαλύτερη προβολή, ελέγχει το παρασκήνιο ενώ δεν διστάζει να εξαγοράσει αν χρειαστεί, προκειμένου να πετύχει τους στόχους της. Φυσικά και έχει δημιουργήσει και συντηρεί τους δικούς της στρατούς οπαδών. Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικοί είναι σαν τους προπονητές της ομάδας της Δημοκρατίας, που είναι είτε πολυ «λίγοι» για να διαχεριστούν την ομάδα και το παιχνίδι ενώ είναι έτοιμοι να πάνε να δουλέψουν στην αντίπαλη ομάδα, την οποία άλλωστε έχουν παίξει και στο στοίχημα. Εμείς, απογοητευμένοι από την εικόνα της ομάδας δεν πηγαίνουμε στο γήπεδο ή πάμε και γκρινιάζουμε, γιουχάρουμε παίκτες και προπονητές ακόμη και τους διαιτητές (που είναι οι δικαστές) οι οποίοι όπως έχουμε αποδεχθεί στο ποδόσφαιρο, ευνοούν τους ισχυρούς (θυμάστε τον Σανιδά, εισαγγ. Αρείου Πάγου που είχε συστήσει στους δικαστές να ΜΗΝ δικαιώνουν συμβασιούχους; Δεν τους σύστησε να κρίνουν με βαση το νόμο και τα στοχεία αλλά έδωσε κατεύθυνση. Και εμείς με τους διαιτητές, κάνουμε το ίδιο. Αποδεχόμαστε ότι ο ισχυρός θα τα παρει τα σφυριγματάκια του, ακόμη και κατά παράβαση των κανονισμών). Ομως, όπως ακριβως στο ποδόσφαιρο, η βία, το άθλιο θέαμα, τα κακά γήπεδα και η τηλεοπτική μετάδοση μας κρατάνε στον καναπέ, έτσι ακρβώς και με την πολιτική. Ο περιορισμός της δημοκρατίας και της συμμετοχής, το μέτριο έως κακό επίπεδο των πολιτικών, ο τηλεοπτικός πολτός που αποκοιμίζει, η έξαρση του πολιτισμού της ατομικότητας, μας κρατά στον καναπέ. Η αδιαφορία μας εδωσε σε κάποιους την δυνατότητα να μας περιορίσουν και να μας παίζουν σε μισό γήπεδο. Στις ευρωεκλογές, πέρασε σαν μόδα η άρνηση της συμμετοχής... «να πάμε για μπάνιο στη θάλασσα» προπαγανδιζαν μερικοί και πολλοί πήγαν, νομίζοντας ότι «αποδοκιμάζουν». Τωρα θα γκρινιάζουν που θα παίρνουν βασικό μισθό 580 ευρω και θα δουλεύουν χωρίς καμία ασφάλιση και προστασία. Που δεν θα μπορουν να σπουδάσουν τα παιδια τους αν κανουν- ή που δεν θα μπορεσουν να βοηθήσουν τους γονιούς τους, που θα σβήνουν αβοήθητοι σε διαδρόμους νοσοκομείων. Που θα ζήσουν μισή ζωή αλλά θα έχουν ολόκληρο θάνατο.

Η "λύση" στην κρίση.

Το περιοδικό Economist, που από πολλούς και όχι άδικα, θεωρείται ο κυριότερος εκφραστής του ιδεολογικού ρευματος του νεοφιλελευθερισμού, πριν από αρκετό καιρό είχε υποστηρίξει πως είναι επιτακτική ανάγκη να περιοριστούν οι εξουσίες των πολιτικών, έτσι που να επιβληθεί και να κυριαρχήσει η παντοδυναμία των αγορών. Να κυριαρχήσουν πάνω στην Δημοκρατία, φυσικά (έτσι που σε λίγο δεν θα χρειάζεται ούτε να ψηφίζουμε αφού οι ‘’σοφές” αγορές θα απφασίζουν για το μέλλον μας ). Μέχρι τώρα πιστεύαμε πως αυτή ακριβώς ήταν η αιτία που προκάλεσε την παγκόσμια οικονομική κρίση. Να όμως που όλοι οι νεοφιλελευθεροι που ασκούν εξουσία στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης και στην Ευρωπαική Επιτροπή, προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάνουμε λάθος και πως η σωτηρία βρίσκεται στην “ανταγωνιστικότητα” αλλά δεν μας εξηγούν πώς, με τον παγκόσμιο περιορισμό της ζήτησης, κάποιοι θα αγοράσουν. Η λύση που προτείνουν, με την μείωση της αγοραστικής μας δύναμης, την ελαχιστοποίηση της κονωνικής προστασίας και την μέγιστη ευελιξία της αγοράς εργασίας, το μόνο που μορεί να εγγυηθει είναι περισσότερο πλούτο για λίγους και μεγάλη φτώχεια για τους πολλούς. Και όσοι εισηγούνται τέτοια μέτρα, αυτό το ξέρουν. Γι’ αυτό ακριβώς είμαι πεπεισμένος ότι εν γνώσει τους ενεργούν ενάντια στα συμφέροντα των πολιτών και αυτό δείχνει εκτός από πρόθεση και κατι ακόμη. Δέσμευση απέναντι σε εκείνους που πλουτίζουν.

Microsoft .NET vs Java - trailer [HD]

ΧΑΡΟΥΛΑ / ΒΑΣΙΛΗΣ - ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΥΝ

Το μνημόνιο..εδώ.

https://www.yousendit.com/dl?phi_action=app/orchestrateDownload&rurl=https%253A%252F%252Fwww.yousendit.com%252Ftransfer.php%253Faction%253Dbatch_download%2526batch_id%253DYWhNWGJONEhHa094dnc9PQ

Για το μνημόνιο

Ενα mail στο harala021@gmail.com αρκεί για όλους όσοι είχαν πρόβλημα.

Ποδόσφαιρο.Μία arte povera

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι. Απλό και όμως έχει αποκτήσει την δυναμική και τα χαρακτηριστικά της θρησκείας. Ισως γιατί είναι τόσο απλό και κυρίως γιατί αποτελεί έναν άρρηκτο σύνδεσμο με την παιδική μας ηλικία. Αυτός ο σύνδεσμος είναι που μας επιτρέπει μερικές φορές να διανύουμε με την ευκολία ενός Θεού –έστω και “εικονικά”- την αντίστροφη πορεία από την σημερινή μας ωριμότητα, στο παρελθόν της παιδικότητας. Ενα παρελθόν χωρίς έννοιες, γι’ αυτό και λυτρωτικό. Οπως η τέχνη. Και το παιχνίδι είναι παιδί της Τέχνης. Περιέχει το μεγαλείο και την τραγωδία σε τόσο ίσες ποσότητες, που στο τέλος δεν μένει μέσα σου παρά η αλήθεια. Αν, όμως, είναι τέχνη γιατί δεν διδάσκεται στις ακαδημίες όλου του κόσμου όπου διδάσκονται οι “καλές τέχνες”; Γιατί, δεν είναι “τέχνη” που διδάσκεται, ειδικά σε αίθουσες –αν και εκει μπορεί, εφόσον υπάρχει διάθεση. Είναι μία “τέχνη” που ανακαλύπτεις μόνος, σε ανοικτούς χώρους. Σε δρόμους, χωράφια, αλάνες, αυλές. Ισως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός υποστήριζε ότι ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον κόσμο με το παιχνίδι και την περιπλάνηση. Το ποδόσφαιρο είναι μία arte povera. Χρειάζεται ελάχιστα και φθηνά υλικά αλλά απεριόριστη φαντασία και διάθεση. Διάθεση ποιητική. Που σου επιτρέπει, σαν τον σούπερμαν, να μεταμορφώνεσαι μέσα σε ένα ηλέφωνικό θάλαμο και να βγαίνεις Πελέ, Μαραντόνα, Κρόιφ, Ζιντάν, Χατζηπαναγής κα να τους πεθαίνεις όλους στην ντρίμπλα ή να γράφεις τους τελειότερους στίχους με μία και μόνο προσποίηση. Μπορείς να γινεις όμορφος και καταραμενος σαν τον Μπεστ η τόσο κομψός, όσο ο Δεληκάρης. Ομως, όπως στον σολίστα δεν μπορείς να στερήσεις το μουσικό όργανο, στον ζωγράφο τον χρωστήρα, στον σκηνοθέτη την μηχανή, στον γλύπτη το σφυρί, έτσι και στον ποδοσφαιριστή δεν μπορείς να στερήσεις την μπάλα. Που είναι γένους θηλυκού και επωμίζεται όλους τους ερωτικούς συμβολισμούς του φύλου της. Το γκολ στο ποδόσφαιρο, όσο τίποτε άλλο ενσαρκώνει το αναπόφευκτο. Αν κάποιος θελήσει να αποθανατίσει το τετελεσμένο, του αρκεί η εικόνα ενός τερματοφύλακα πεσμένου στο έδαφος με την μπάλα στο βάθος της εστίας του. Ερωτας και θάνατος. Τι περισσότερο να ζητήσει κάποιος από ένα παιχνίδι που μπορεί να είναι και μία απλή προσομοίωση της ζωής; Το έχουν αποκαλέσει και μπαλέτο της εργατικής τάξης. Για τον Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα ήταν όπλο της επανάστασης. Για τον Καμύ, η μπάλα ήταν η ίδια η ζωή που ποτέ δεν έρχεται όπως την περιμένεις. Για τον Παλμίρο Τολιάτι, ένας λόγος τόσο σοβαρός που προτίμησε ένα παιχνίδι της αγαπημένης του Γιουβέντους από την συνεδρίαση του Πολιτικού γραφείου. Για τον Κομαντάντε Μάρκος είναι η ίδια η επανάσταση. Για τον καθένα μας είναι κάτι διαφορετικό αλλά εξίσου μαγικό. Είναι το παιχνίδι που μας μεταμορφώνει σε ήρωες. Μας ανεβάζει ένα σκαλί πάνω από την ζωή, σαν μία θεατρική παράσταση –πάντα την ίδια- που γίνεται ταυτόχρονα σε χιλιάδες μέρη του κόσμου και στην οποία πρωταγωνιστούν εκατομμύρια άνθρωποι –μικροί που θέλουν να μεγαλώσουν και μεγάλοι που θέλουν να γίνουν παιδιά-και της οποίας το τέλος δεν έχει γραφτεί ακόμη. Και ούτε πρόκειται να γραφτεί ποτέ. Kαι επειδή η ζωή μοιάζει με μπάλα ευνοεί τους αυτοσχεδιασμούς και επιβραβεύει εκείνους που δείχνουν την μεγαλύτερη ικανότητα προσαρμογής. Η ζωή, θέλει δύναμη για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες και πάντα, το παιχνίδι και η τέχνη λειτουργούν σαν σωσίβιο. Πολλές φορές και σαν βατήρας. Το καίριο σε αυτή την περίπτωση, είναι ο άνθρωπος που χωρίς την δική του δράση ούτε η τέχνη μπορεί να υπάρξει, ούτε το παιχνίδι. Οσοι βρίσκουν την ομοιότητα «βλάσφημη», ας αναλογιστούν τις άπειρες δοκιμές του χορευτή πριν βγει στην σκηνή, της ορχήστρας πριν ερμηνεύσει το έργο, του ηθοποιού πριν μπορέσει να παρουσιαστεί μπροστά στο κοινό, του ζωγράφου που κάνει άπειρα σχέδια πριν το τελικό ή του ποδοσφαιριστή που προετοιμάζεται για το ντέρμπι.
Κάθε τέσσερα χρόνια, το μουντιάλ, εκείνο που κάνει είναι να κινητοποιεί την διαδικασία των αναμνήσεων και να γεννά την ελπίδα ότι αυτό το μουντιάλ, θα είναι το καλύτερο. Καλύτερο ακόμη και απο το ακριβότερο διαμάντι του στέμματος. Το μουντιάλ του Μεξικού το 1970. Εχει ιδιαίτερη σημασία ότι οι πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του παγκοσμίου κυπέλλου του 1970, δεν ήταν καθαρά ανταγωνιστικές. Η λόμπα του Πελέ από την σέντρα στο παιχνίδι με την Τσεχοσλοβακία, που δεν έγινε γκολ. Η πάλι εκείνη η ονειρεμένη του προσποίηση στον τερματοφύλακα της Ουρουγουάης, Λαντισλάο Μαζούρκιεβιτς στον ημιτελικό και το πλασέ του στη συνέχεια που έφυγε μόλις άουτ. Ακόμη και το φημισμένο γκολ του Κάρλος Αλμπέρτο Τόρρες στον τελικό σημειώθηκε 4 λεπτά πριν την λήξη και ενώ το αποτέλεσμα είχε ήδη κριθεί. Ολες αυτές ήταν εκδηλώσεις ενός παιχνιδιού που βαδίζει χέρι χέρι με την τέχνη. Δεν ήταν κάποιες ξεχωριστές στιγμές που καθόρισαν το αποτέλεσμα αλλά σκηνές ενός εργου, που ξεπερνούσαν ακόμη και το ίδιο το παιχνίδι του οποίου ήταν μέρος. Ετσι, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι την Βραζιλία δεν θα την θυμάται σαν νικήτρια του παγκοσμίου κυπέλλου αλλά σαν μία μαγική μηχανή παραγωγής ονειρικών υπερβολών. Αυτή, λοιπόν, την μαγική μηχανή που είναι το παιχνίδι, ο καπιταλισμός μετέβαλε σε προιόν για να ακυρώσει την απελευθερωτική του δύναμη. Χάρη στην τηλεόραση, οι άνθρωποι έμαθαν να παρακολουθούν το παιχνίδι αντί να συμμετέχουν. Να υιοθετήσουν μία παθητική στάση απέναντι στο παιχνίδι, όπως ακριβώς συνέβη και στην πολιτική. Περιορισμός συμμετοχής, πολιτικοποίηση του καναπέ. Ετσι, η πολιτική καταναλώνεται όπως το ποδόσφαιρο, μέσω της τηλεόρασης. Γίνεται ένα προιόν που υπακούει τους κανόνες του εμπορίου και της συναλλαγής, πράγμα που στερεί και στο ποδόσφαιρο και στην πολιτική τις δυνατότητες που έχουν να μας απογειώσουν.Και μπορεί ο καπιταλισμός να τα καταφέρει να μεταμορφώσει –αν δεν το έχει ήδη κάνει- το παιχνίδι σε προιόν που διακινείται μέσα στα μεγάλα και σύγχρονα γήπεδα. Αλλά όχι έξω από αυτά. Αλλωστε, τόσοι πλανήτες δείχνουν ότι το ποδόσφαιρο ήταν το παιχνίδι που γέμιζε τις ατελείωτες ώρες ανίας του Θεού, πριν γίνει ο κόσμος. Και για έναν φίλο μου, που είναι άθεος , το big bang δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα σουτ στο οποίο η μπάλα βρήκε το δοκάρι.

Ενα link για το μνημόνιο...

http://groups.yahoo.com/group/aristeri_anasinthesi_syn/files/?prop=eupdate

Bach, Toccata and Fugue in D minor, organ

Η Κοινωνιολογία του Brand

Προσπαθούσαμε την Κυριακή το βράδυ να δούμε τρεις φίλοι να δούμε τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Ήμασταν ένας Ολυμπιακός, ένας Παναθηναϊκός και ένας Αεκτζής. Τελικά καταλήξαμε να παίζουμε τουρνουά στο playstation. Τι άλλαξε όμως και τα επεισόδια έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της αθλητικής δραστηριότητας της χώρας;
Καταρχάς έχουμε μια σταθερή και ραγδαία πτώση της πολιτικής ζωής της χώρας. Από το 1990 και μετά οι αριθμοί και τα νούμερα άρχισαν να υποκαθιστούν τις ιδέες και τις πολιτικές θέσεις. Οι πολίτες έπαψαν να συζητούν και να «παθιάζονται» με την πολιτική, καθώς από τη μία η ίδια τους απομάκρυνε και από την άλλη το σύγχρονο life-style που υπερπροβλήθηκε μέσω της ιδιωτικής τηλεόρασης τους έστρεψε σε πιο ανάλαφρες ασχολίες. Το ζήτημα του life-style εισχώρησε και στον αθλητισμό, κατά βάση στον επαγγελματικό, με τη μετατροπή των σωματείων σε επιχειρήσεις πολυεθνικής υφής και των αθλητών σε μέλη της show-bis με όρους αστέρων του αμερικανικού κινηματογράφου.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι σύλλογοι έχουν διαφοροποιήσει την αντίληψή τους για τους οπαδούς, οι οποίοι πλέον έχουν μετατραπεί σε οπαδούς-πελάτες. Οι αθλητικές εταιρίες μπήκαν σε μια λογική να στελεχωθούν και να λειτουργήσουν με όρους αγοράς, αλλά και παράλληλα να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο με υποστηρικτές των δράσεων και της εικόνας τους. Ως εκ τούτου άρχισε να ανθεί ο οπαδικός τύπος που είχε ως βασικό στόχο να υπεραμύνεται των συμφερόντων της αθλητικής εταιρίας. Για να το πετύχει αυτό έκανε χρήση όρων παραδοσιακής πολιτικής και κοινωνιολογίας δημιουργώντας έννοιες όπως: Ολυμπιακό- Παναθηναϊκό- Αεκτζήδικο κτλ δίκαιο/συνείδηση/ιδεολογία, το συμφέρον της ομάδας μας, μεγαλώνει/μικραίνει η ομάδα κ.α.
Καταλήξαμε έτσι να βιώνουμε μια κοινωνιολογία του brand στα αθλητικά δρώμενα. Οι πολίτες, οπαδοί, πελάτες ταυτίζονται με το σήμα του συλλόγου που υποστηρίζουν αφού τον στηρίζουν σε όλα τα αθλήματα που δραστηριοποιείται ενώ ταυτόχρονα είναι πρόθυμοι να υπερασπιστούν τα συμφέροντά του σε όλους τους τομείς. Οι διοικούντες των ομάδων από την πλευρά τους άρχισαν να εκμεταλλεύονται αυτήν την κατάσταση με όρους πολιτικής δημιουργώντας κύκλους πιστών σε αυτές ομάδων οπαδών, κυρίως μέσω τον συνδέσμων που τους αξιοποιούν ως μοχλούς πίεσης για να επιτύχουν προσωπικούς στόχους, τόσο στην ιεραρχία της διοικητικής πυραμίδας της ίδιας της ομάδος, όσο και στις υπόλοιπες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες.
Το παράδοξο που προκύπτει είναι το γιατί συμβαίνει αυτό όταν το μορφωτικό επίπεδο των κοινωνιών έχει ανέβει; Η εύκολη απάντηση είναι ότι οι σύλλογοι έχουν καλύψει σε κάποιο βαθμό το κενό που άφησε η υποχώρηση της πολιτικής σκέψης, ως τόπους συνάντησης πολιτών που συμμερίζονται κοινές αντιλήψεις, οι οποίες βρίσκονται υπό τη σκέπη της σημαίας με το σύμβολο του σωματείου. Η πιο δύσκολη είναι ότι οι πολίτες εκτονώνουν την ενέργεια που συσσωρεύουν από την πίεση της καθημερινότητας σε μέρη όπου έχουν την ψυχολογική κάλυψη από όσους νιώθουν ομοϊδεάτες τους και νομική από τις διοικήσεις των συλλόγων. Κάπως έτσι οι οπαδοί από αγνοί μετεβλήθησαν σε μέλη που απαιτούν. Και είναι γνωστό ότι η κάθαρση επανέρχεται με την επαναφορά της αγνότητας στην αγάπη. Και τα σύμβολα δεν μπορούν να προσφέρουν αγάπη με όρους αγοράς.
Του Dark Knight

Playlist της 5ης Ιουνίου 2010

1.- A Time and a Place -Junior Mance
2.- It's a Man's Man's World -James Brown
3.- Wild Billy's Circus Story -Bruce Springsteen
4.- Lola -Kinks
5.- Everything went Numb -Streetlight Manifesto
6.- Waiting for a War -The Morning Benders
7.- So She Won't Break -The Black Keys
8.- Little Lion Man -Mumford & Sons
9.- 21 Guns -Green Day

Η "σταθερότητα" της αστάθειας.

Η αστάθεια και η ρευστότητα του διεθνούς οικονομικού συστήματος είναι τόσο μεγάλη, που η παραμικρή δήλωση μπορεί να προκαλέσει παγκόσμιο οικονομικό τσουνάμι. Ενας νομπελίστας οικονομολόγος δηλώνει ότι η ευρωζώνη δεν θα αντέξει την πίεση και το ευρώ, γκρεμίζεται. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ δηλώνει ότι ο μηχανισμός στήριξης μπορεί να καλύψει αποτελεσματικά τα όποια κενά στις αδύναμες οικονομίες και το ευρώ, ανακάμπτει. Ανώνυμος «κυβερνητικός παράγοντας» δηλώνει κάτι σε ένα πρακτορείο ειδήσων και σε ένα χρηματιστήριο θρονιάζεται ο πανικός (..και κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν η δήλωση έγινε ή πρόκειται για κερδοσκοπική προβοκάτσια). Το γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί κάποια οικονομική καταστροφή μεγάλης κλίμακας ακόμη, οφείλεται –σχεδόν αποκλεστικά- στην τύχη. (Για όσους ενδιαφέρονται, μπορούν να ανακαλύψουν χρήσιμες ιδέες στο βιβλίο του Ζαν Μονό «τύχη και αναγκαιότητα»). Αυτό και μόνο το γεγονός δειχνει ότι το διεθνές οικονομικό σύστημα συναλλαγών είναι ξεπερασμένο και ιδιαίτερα επικίνδυνο αφού πολύ εύκολα γίνεται «εργαλείο» στα χέρια των κερδοσκόπων, στον χώρο των οποίων πολλές φορές, δραστηριοποιούνται και «κρατικές» τράπεζες μεγάλων χωρών. Χωρών που μετέχουν στην ομάδα των G-20 και οι οποίες έχουν κηρύξει τον πόλεμο στους κερδοσκόπους. Οταν δεν είναι δικοί τους, φυσικά. Η ανάγκη αλλαγής του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος συναλλαγών είχε φανεί από την αρχή της οικονομικής κρίσης (την οποία, θυμίζω, ότι αυτό το τσούρμο των καλοπληρωμένων γραφειοκρατών που ονομάζεται Ευρωπαική Επιτροπή, δεν πήρε χαμπάρι παρά όταν ήταν πολύ αργά) αλλά δύο χρόνια μετά, δεν εχει γίνει κατι. Δύο χρόνια στα οποία τα κράτη έδωσαν δισεκατομμύρια για να στηρίξουν τις τράπεζες και έτσι δημιούργησαν τεράστια ελλείμματα, τα οποία στο όνομα μίας –ακατανόητα- αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρώπη (που διασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου και λεηλατεί το κοινωνικό κράτος) καλούνται να τα πληρώσουν οι πολίτες. Ειδικά στην Ελλάδα, η οικονομική πολιτική που –ανόητα ή με σχέδιο;- επέλεξε να ακολουθήσει η κυβέρνηση με την υπογραφή του περίφημου μνημονίου του ΔΝΤ (το περιεχόμενο του οποίου ούτε καν γνώριζε) υποθηκεύει κάθε αναπτυξιακή προοτική και καταδικάζει τους πολίτες σε μία δεκαετή –τουλάχιστον- περίοδο πρωτοφανούς ύφεσης. Βέβαια, ο όρος «πρωτοφανής ύφεση» είναι πολιτικά ορθός, συγκρινόμενος με την πραγματικότητα της θρασύτατης ληστείας που γίνεται στα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων. Τα πράγματα –κοινώς- έχουν ξεφύγει, σε σημείο πέραν του παραλογισμού. Το σύστημα είναι σάπιο και υπάρχει μόνο και μόνο για να διασφαλίζει τα συμφέροντα εκείνων που συσσωρεύουν κέρδη. Η μόνη θεραπεία, είναι η ριζική του ανατροπή. Ο τρόπος και η κατεύθυνση είναι ζητούμενα αλλά εκείνοι που πρέπει να προστατευθούν πάνω από όλους, είναι όσοι ΔΕΝ έχουν ή ΔΕΝ μπορούν.

Hank Jones - Beautiful Love

Δεθνής υποκρισία

Είναι υποκριτική η έκπληξη και το «σοκ» της διεθνούς κοινότητας, ύστερα από την χθεσινή δολοφονική επίθεση της κυβέρνησης του Ισραήλ στην ανθρωπιστική αποστολή της πρωτοβουλίας «ένα καράβι για την Γάζα». Και εκτός από υποκριτική είναι και προσβλητική απεναντι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και είναι προσβλητική γιατί η στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στις κυβερνήσεις του Ισραήλ, για δεκαετίες, ενθάρρυνε το θράσος του Ισραήλ και ενίσχυσε το χαρακτηριστικό μίας συμπεριφοράς που δεν διαφοροποιείται από εκείνην μίας επικίνδυνης διεθνούς τρομοκρατικής οργάνωσης. Μόνο που εδώ, δεν έχουμε μία οργάνωση αλλά ένα κράτος. Που γράφει στα παλιά του παπούτσια το διεθνές δίκαιο γιατί εχει την σιωπηρή υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Τέτοιες συμπεριφορές πρέπει να στηλιτεύονται και να καταδικάζονται και με τρόπους, ουσιαστικότερους και σκληρότερους από τις διπλωματικές ανακοινώσεις. Οι διεθνείς οικονομικές σχέσεις προσφέρουν μία ποικιλία επιλογών. Και επειδή πρέπει απέναντι σε τέτοιες τρομοκρατικές ενέργειες όλοι να παίρνουν θέση, όπως κάποτε η ΟΥΕΦΑ απέκλεισε τους Σέρβους από το Euro του 92 ας αποκλείσει –επί τέλους- τις ομάδες του Ισραήλ από όλες τις ευρωπαικές διοργανώσεις.

Αρκεί να σηκώνει "σκόνη".

Ως φαίνεται, στην αντιληψη που έχουν για την «είδηση» αρκετά ελληνικά μέσα ενημέρωσης, κυριαρχεί η «σκόνη» ή ο «θόρυβος» που προξενεί ένα γεγονός. Τόσο που συχνά «είδηση» είναι η «σκόνη» και ο «θόρυβος» και όχι το γεγονός. Βέβαια, κάτι τέτοιο, εξυπηρετεί συχνά και τις επιδιώξεις εκείνων που αξιολογούν τι θα προβληθεί και τι όχι. Από τον περασμένο Οκτώβριο άρχισε να αποκαλύπτεται στους πολίτες η άθλια οικονομκή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα με την ευθύνη των κυβερνήσεων που διαχειρίστηκαν τις τύχες της από το 1996 και μετά, κυρίως. Και γράφω κυρίως γιατί μέσα σε αυτό το διάστημα συνέβησαν γεγονότα που αν οι κυβερνήσεις τα είχαν αντιμετωπίσει διαφορετικά, η θέση μας δεν θα ήταν τόσο απελπιστική, γεγονός που τείνουμε να ξεχάσουμε. Από το 1996 είχαμε την ένταξη στο ευρώ, την «άνοιξη» και την «κόλαση» του χρηματιστηρίου, τους Ολυμπιακούς αγώνες, το 4ο κοινοτικό πλαίσιο στηριξης η ΕΣΠΑ και μία χαμένη 5ετία διακυβέρνησης από την ΝΔ, όπου πέρα από όλα τα άλλα, κάηκαν περισσότερες εκτάσεις από όσες κάηκαν την τελευταία 20ετία και με τρομακτικές ανθρώπινες απώλειες. Τώρα, στο προσκήνιο βρίσκεται η διάθεση των κομμάτων να αναζητήσουν και να τιμωρήσουν τους πολιτικούς που τα τελευταία 15-20 χρόνια εμπλέχτηκαν σε σκάνδαλα με την δισπάθιση δημοσίου χρήματος. Γράφω για «διάθεση» γιατί τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν, αναζητούν στελεχη τους που μπορούν να ταιριάξουν στον ρόλο του «αμνού επί σφαγήν» στα οποία στελέχη θα φορτωθούν όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος. Δεν υπάρχει καμία βούληση για πραγματική αλλαγή της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, το οποίο θα «ανανεωθεί» με την θυσία ορισμένων μικρομεσαίων στελεχών -αντε και κάποιου πρώην υπουργού- και θα συνεχίσει να λειτουργεί με τα ίδια χαρακτηριστικά και αδυναμίες, υποβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο την Δημοκρατία, την οποία η αγορά την αντικαθιστά όλο και περισσότερο. Ολη η δημόσια συζήτηση για την αναζήτηση των ενόχων και τα ονόματα που κυκλοφορούν στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, σηκώνει τόση πολύ σκόνη, που κρύβει τα πάντα. Και κυρίως την δραματική επιδείνωση του επιπέδου διαβίωσής μας και την υποθήκευση του μελλοντός μας στα μνημόνια του ΔΝΤ. Μία πραγματικότητα για την οποία κάποιοι έχουν ευθύνες αλλά και κάποιοι ωφελούνται. Γι΄αυτούς πότε θα κουβεντιάσουμε; Οταν θα έχει συντελεσθεί η παραγραφή;

playlist της 30ης Μαίου 2010

1.- Mood indigo -Nina Simone
2.- Sweet music -Mocky
3.- Wonders never Cease -Morcheeba
4.- Little Red Rooster -Big Mama Thorton
5.- Missed the Boat -Modest House
6.- Drive -REM
7.- I'm lonely (but i ain't that lonely yet ) -White Stripes
8.- Rhum and Coca Cola -Calypso Rose
9.- Electric -Madrugada

ΥΓ.Η χθεσινή εκπομπή που εγινε λίγο άνω κάτω εξαιτίας της επικαιρότητας, κατέστρεψε την playlist. Απλά, παίχτηκαν κάποιες μουσικές.

Περί φθοράς της ελληνικής γλώσσας και δημοκρατίας

Ενα άρθρο του καθηγητή Νομικής του ΑΠΘ Ν.Παρασκευόπουλου, που ελάχιστοι αντιλήφθηκαν.

Οι τακτικοί αρθρογράφοι των εφημερίδων κατά μήνα Αύγουστο αλλάζουν ύφος και γράφουν πιο χαλαρά. Διαβάζω με ευχαρίστηση αυτά τα άρθρα και ελπίζω ότι οι παρακάτω γραμμές θα ενταχθούν αρμονικά στο κλίμα.
Το σημερινό θέμα αφορά την καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας. Καθώς δεν είμαι φιλόλογος, μπορώ να γράφω με αυγουστιάτικη ευχέρεια και προσωπικά: θεωρώ την ελληνική γλώσσα θησαυρό ανεκτίμητο της ανθρωπότητας, ιδίως επειδή αυτή συνδέει με την πνευματική παραγωγή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Με το σπουδαιότερο επίτευγμα του ανθρώπου στη Γη, το οποίο παρέχει αδιάκοπα ιδέες, σύμβολα, εργαλεία λόγου και αξιοπρέπειας.
Αντιπαρέρχομαι, κατά περίπτωση τηλεγραφικά ή αναλυτικά, τα επιχειρήματα περί της θέσης, τότε, των δούλων και των γυναικών. Υπεραπλουστεύοντας: η Αθηναϊκή Δημοκρατία βελτίωσε την κατάσταση που παρέλαβε από την προκλασική εποχή, κι αν διαρκούσε, μάλλον θα τη βελτίωνε συνεχώς, παρά τις αντιστάσεις του κόσμου των γενών.
Θα με άφηναν ίσως αδιάφορο κάποια φαινόμενα φθοράς της ελληνικής γλώσσας, αν δεν φοβόμουν την αποσύνδεση από τις δημοκρατικές ιδέες. Με ένα παράδειγμα: δεν θα πρόσεχα στη γλώσσα της τηλεόρασης την περιττή εισαγωγή ξένων λέξεων ή τους στομφώδεις νεολογισμούς, αν δεν αναγνώριζα σε αυτά ένα βήμα προς την εγκατάλειψη ενός πολύτιμου οργάνου: του μέσου κατανόησης του πολιτισμού της Αρχαίας Αθήνας. Οσο βέβαια εξασθενεί η δυνατότητα κατανόησης, εξασθενεί και η αίσθηση οποιασδήποτε συμμετοχής στον πολιτισμό αυτόν.
Ηελληνική γλώσσα φθείρεται μέσα σε βοή μεμψιμοιρίας ή σε σιωπές αδιαφορίας. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν «φθείρεται» σε τρίτο πρόσωπο, αλλά επειδή εμείς, ως υποκείμενα, την παραμελούμε και την καταστρέφουμε. Η καλλιέργεια της γλώσσας, ως ενέργημα συλλογικό, προϋποθέτει κοινωνική και πολιτική συμμετοχή. Ενα νεοφιλελεύθερο κράτος, που προγραμματίζει αποκλειστικά με βάση τις ανάγκες του προϋπολογισμού του, που στηρίζει τη δημόσια εκπαίδευση μόνο στο μέτρο που εξυπηρετείται παράπλευρα η αγορά και αφήνει τη χρηματοδότηση των ερευνών και των συνεδρίων στη μεγαθυμία των χορηγών, που αυτοπροσδιορίζεται με κούφιες εθνικιστικές κορώνες σε τελετές και οθόνες, αυτό το κράτος δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη γλώσσα ούτε για τη δημοκρατία. Το ίδιο ισχύει για ένα κοινωνικό σώμα αφοσιωμένο στην ιδιώτευση, στο κέρδος και στην κατανάλωση.
Η εξουσίαση προτιμά, αντίθετα, αντί του διαλόγου, τη σιωπή των αμνών. Οι Αγγλοαμερικανοί ονομάζουν ήδη με τον όρο «intelligence» (νόηση, ευφυΐα) τις δραστηριότητες των μυστικών υπηρεσιών και τα προϊόντα της κάμερας. Να υποθέσουμε, άραγε, ότι ο όρος αυτός κάποτε θα αποσυρθεί από την περιοχή της έλλογης σκέψης και θα αφιερωθεί στις «έξυπνες» παρακολουθήσεις;
Οποιος διαλέγεται, ουσιαστικά χρειάζεται γλώσσα ικανή να μεταδίδει με ακρίβεια και πυκνότητα τα νοήματα. Οποιος δημιουργεί το πράγμα, χρειάζεται και δικαιούται επίσης να το ονοματίζει. Οι Αθηναίοι καλλιέργησαν την παρρησία, την ισηγορία, την επιείκεια, τη φιλοσοφία, γι' αυτό και εφηύραν τις αντίστοιχες λέξεις, που μένουν μέχρι σήμερα παγκοσμίως χωρίς αξιόμαχο λεκτικό ισοδύναμο. Τίμησαν τον δημόσιο χώρο και λόγο, γι' αυτό αποκαλούσαν δημιουργία μόνον ό,τι έκαναν δημοσίως και όχι τα εν οίκω. Πώς να μην είναι εν τω μεταξύ αγγλικοί ή γαλλικοί οι σύγχρονοι όροι περί τους υπολογιστές ή το αυτοκίνητο; Εκείνοι εφηύραν, εκείνοι βάφτισαν. Οι απεγνωσμένες εκ των υστέρων αποδόσεις στα ελληνικά ελάχιστα σώζουν ή αλλάζουν. Ας παράγουμε έργα και αγαθά, ας συμμετέχουμε σε δημόσιους διαλόγους επιστήμης, κοινωνίας ή πολιτικής, ώστε να παράγουμε και ελληνικά ονόματα.
Στα μαθητικά μου χρόνια κυκλοφορούσαν βιβλία με «διαμάντια» από λάθη μαθητών σε εκθέσεις κι άλλα γραπτά, λάθη που μαρτυρούσαν αφέλεια και «ξύλο απελέκητο». Μου προκαλούσαν όμως αποστροφή τα ίδια τα βιβλία αυτά. Τα θεωρούσα γραμμένα από δασκάλους που αντί να σκύψουν με στοργή και να διορθώσουν, παραμόνευαν για να δοξαστούν ή να κερδίσουν εκθέτοντας και ειρωνευόμενοι τα κατορθώματα των μαθητών τους.
Θα εισφέρω εδώ ένα δείγμα λαθών και άγνοιας γλωσσικής, όχι επειδή άλλαξα ιδέες, αλλά επειδή σήμερα η ανακοίνωση των γλωσσικών λαθών των μαθητών ολοένα και περισσότερο γίνεται χρήσιμη ως αυτογνωσία και αυτοκριτική των δασκάλων: ενός ολόκληρου συστήματος, εκπαιδευτικού και όχι μόνο.
Προ καιρού υπαγορεύτηκε σε πρωτοετείς φοιτητές Νομικής, μοιρασμένους σε έξι αίθουσες, μια άσκηση Ποινικού Δικαίου. Σε κάποιο σημείο η άσκηση αναφερόταν σ' έναν κλέφτη που είχε μπει σε ξένο σπίτι. Ισως κακώς (ιδού η αυτοκριτική) αντί να επιλέξω το ρήμα «μπήκε», σημείωνα «εισέδυσε». Αποτέλεσμα πρώτο: και στα έξι τμήματα οι φοιτητές ρώτησαν τι σημαίνει η λέξη. Διευκρίνησα, «μπήκε» ή «χώθηκε». Αποτέλεσμα δεύτερο: αμέσως παρακάτω.
Πολλοί προτίμησαν να διαγράψουν την αρχική ακαταλαβίστικη λέξη και να γράψουν «μπήκε» ή «χώθηκε». Από άλλους αποθησαύρισα αντί του «εισέδυσε» τα εξής -και ως εξής- γραμμένα: εισέθεσε, εισέθυσε, εισέβησε, ησέβησε, εισέβυσε, εισέρχησε (αυτό πολλές φορές), εισέρησε, εισέγησε, εισχώρησε (αυτό σωστό) και εισέβει. Προσθέτω: κάποιος μεμονωμένος, λίγες γραμμές πιο πάνω, αντί «ογκώδη» αντικείμενα άκουσε και έγραψε «gothic» αντικείμενα.
Δυσκολία επικοινωνίας, λοιπόν. Δεν ξέρω αν τα ανελλήνιστα κείμενα, ιδίως στην τηλεόραση, συνιστούν αίτιο ή σύμπτωμα. Μάλλον ανακυκλώνονται τα δύο. Είναι ξεκάθαρο άλλωστε ότι οι εκφωνητές δεν υποψιάζονται ότι κάνουν λάθη, ούτε αξιολογούνται γι' αυτά από τους διευθυντές τους. Ο αγοραίος πολιτισμός, γενικά, αδιαφορεί για τη γλώσσα ως εργαλείο διαλόγου κοινωνικής και πολιτικής συμμετοχής και ανάλυσης. Αναμενόμενο να αδιαφορεί και για την ελληνική γλώσσα ως εργαλείο επαφής με τα έργα της δημοκρατίας.

EMERSON, LAKE & PALMER - C´EST LA VIE (+lyrics)

http://www.vimeo.com/11332160

Playlist της 23ης Μαίου 2010

1.- Samai Andalou -Maurice el Medioni
2.- Me and the Devil -Gil Scott - Heron
3.- Mi Nina Lola -Buica
4.- Poor little World -Royal Wood
5.- Tell me ti's not Over -Starsailor
6.- What's your name -Lynard Skynard
7.- Got Ma Nuts from a Hippie -The Fratellis and Pete Townsent
8.- Living Cup -Rolling Stones
9.- Redemption Song -Joe Strummer and the Mescalleros
10.- Please Stay -Twilight Singers
11.- Who Snatched the baby -Band of Holy Joy

Playlist της 22ης Μαίου 2010

1.- Rockin in Rhythm -Hank Jones & Tommy Flanagan
2.- Summertime -Mishka Adams
3.- Obsessions -Marina and the Diamonds
4.- What i got -Sublime
5.- Nights of the Leaving Dead -Tilly and the Wall
6.- Along for the Ride -Mates of State
7.- Too Afraid to Love -The Black Keys
8.- Cigarettes and Cola -Jet
9.- Senor (Tales of Yankee Power) -Calexico with Willie Nelson

Οδηγίες προς ναυτιλομένους.

Για την αποφυγή του πολιτικού κόστους και του κοινωνικού ρίσκου ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης έχει εδώ και χρόνια επεξεργαστεί έναν οδηγό συμπεριφοράς προς τους πολιτικούς, για τον οποίο γράφει ο Κρίστιαν Μόρισον στο βιβλίο του «Η πολιτική εφαρμοσιμότητα της προσαρμογής»: «Η μείωση των μισθών και της απασχόλησης στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι συνήθως ένα από τα κυριότερα μέτρα προσαρμογής. Είναι λιγότερο επικίνδυνο πολιτικά, επειδή πλήττει περισσότερο τις μεσαίες τάξεις από τις φτωχές. Σε περίπτωση προβλημάτων (απεργιών), η κυβέρνηση μπορεί πάντα να εξηγήσει πως έχει μόνο δύο επιλογές, είτε να απολύσει είτε να μειώσει τους μισθούς και να πει πως προτιμά τη δεύτερη προς το συμφέρον όλων. Μια κυβέρνηση δύσκολα μπορεί να κάνει τις προσαρμογές παρά τη θέληση της κοινής γνώμης. Πρέπει να εξασφαλίζει την υποστήριξη ενός μέρους της, προκειμένου να το στρέφει εναντίον των άλλων. Ένα πρόγραμμα που θα έπληττε το ίδιο όλες τις κοινωνικές ομάδες, θα ήταν πιο δύσκολο να εφαρμοστεί απ΄ όσο ένα επιλεκτικό πρόγραμμα που θα έπληττε μεν μερικές κοινωνικές ομάδες, αλλά θα άφηνε άλλες στο απυρόβλητο, εξασφαλίζοντας έτσι την υποστήριξή τους προς την κυβέρνηση».

Tο παραμύθι του μονόδρομου.

Επειδή εχω βαρεθεί την προθυμία με την οποία τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες και υπουργοί ή πρώην υπουργοί προβάλλουν την λυση του μονόδρομου της υπαγωγής στην επιτήρηση του ΔΝΤ, ορίστε ένα άρθρο του Mark Weisbrot, αμερικανού οικονομολόγου, επικριτή της παγκοσμιοποίησης και του ΔΝΤ και υποστηρικτή της Τράπεζας του Νότου που έχουν δημιουργήσει ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Αρθρογραφεί σε αρκετές εφημερίδες διεθνούς κυκλοφορίας, όπως η Guardian, η New York Times, στο αριστερόστροφο αμερικανικό περιοδικό The Nation και αλλού. Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε σους New York Times και απηχεί απόψεις και πολλών ορθόδοξων οκονομολόγων. Τις οποίες, μυστηριωδώς, δεν μαθαίνουμε. “Η συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ για παροχή έως και 960 δις δολαρίων για τη στήριξη των ασθενέστερων οικονομιών της ηπείρου καθώς και των χρηματοπιστωτικών αγορών φαίνεται να έχει ηρεμήσει προς το παρόν τους επενδυτές σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, αυτό δεν λύνει το υποκείμενο πρόβλημα ούτε καν βραχυπρόθεσμα. Το πρόβλημα είναι ένα από τα παράδοξα της οικονομικής πολιτικής. Η ελληνική κυβέρνηση έχει καταλήξει σε συμφωνία με τις αρχές της ΕΕ, οι οποίες περιλαμβάνουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, καθώς και με το ΔΝΤ, η οποία θα κάνει την τρέχουσα οικονομική κρίση να γίνει ακόμη χειρότερη. Αυτό είναι γνωστό για τους οικονομολόγους, ακόμη και σ’ αυτούς που συμπεριλήφθηκαν στις διαπραγματεύσεις της συμφωνίας σε επίπεδο ΕΕ και ΔΝΤ. Οι προβολές δείχνουν ότι αν το πρόγραμμα πετύχει το χρέος της Ελλάδας θα αυξηθεί από 115% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος που είναι σήμερα έως και σε 149% το 2013. Αυτό σημαίνει ότι σε λιγότερο από τρία χρόνια και πολύ πιθανόν νωρίτερα η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την ίδια κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα. Επιπλέον, το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών σχεδιάζει γι’ αυτό το χρόνο μία μείωση 4% του ΑΕΠ. Το σχέδιο είναι πολύ πιθανό να αποδειχτεί εξαιρετικά αισιόδοξο. Με άλλα λόγια, οι Έλληνες θα περάσουν πολλά δεινά, η οικονομία τους θα συρρικνωθεί και η επιβάρυνση του χρέους θα αυξηθεί και τότε είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουν την ίδια επιλογή αναδιαπραγμάτευση/αναδιάρθρωση του χρέους/ στάση πληρωμών ή έξοδο από το ευρώ.

Θεραπείες του Μεσαίωνα.

Υπάρχουν διδάγματα από αυτό το φιάσκο. Κατ’ αρχάς, καμία κυβέρνηση δεν πρέπει να υπογράφει μία συμφωνία που θα εγγυάται μία ανοικτή ύφεση και να επαφίεται στην παγκόσμια οικονομία για να την τραβήξει έξω από αυτή. Αυτή η διαδικασία της «εσωτερικής υποτίμησης» - σύμφωνα με την οποία η ανεργία σκόπιμα οδηγείται σε υψηλά επίπεδα, ώστε να μειωθούν μισθοί και τιμές διατηρώντας την ονομαστική συναλλαγματική ισοτιμία σταθερή - δεν είναι μόνο άδικη. Είναι και ασύμφορη. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για την Ελλάδα με δεδομένο το αρχικό βάρος του χρέους της. Οι χιλιάδες Έλληνες που βρέθηκαν στο δρόμο έχουν δίκιο. Η ΕΕ και οι οικονομολόγοι έχουν άδικο. Δεν μπορεί να συρρικνωθεί ο δρόμος σας από την ύφεση. Πρέπει να αυξήσετε τον αριθμό διεξόδων, όπως κάνουν οι ΗΠΑ, έστω και πολύ αργά. Εφόσον η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν προσφέρουν μία επιλογή ανάπτυξης στην Ελλάδα, θα ήταν καλύτερα η χώρα να εξέλθει από την ευρωζώνη και να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος της.
Η Αργεντινή προσπάθησε να εφαρμόσει αυτή τη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» από τα μέσα του 1998 έως τα τέλη του 2001, πάσχοντας από μία ύφεση που οδήγησε τη μισή χώρα στη φτώχεια. Τότε επαναδιαπραγματεύτηκε το χρέος της. Η οικονομία συρρικνώθηκε για ένα ακόμη τρίμηνο και στη συνέχει είχε μία σημαντική ανάκαμψη που μεταφράστηκε σε 63% τα επόμενα έξι χρόνια.
 Αντίθετα, η «εσωτερική υποτίμηση» ως διαδικασία υπόσχεται όχι μόνο ύφεση επ’ αορίστου, αλλά και μια μακρά, πολύ αργή ανάκαμψη, εφόσον λειτουργήσει - όπως μπορούμε να δούμε από τις προβλέψεις του ΔΝΤ για τη Λετονία και την Εσθονία. Και οι δύο αυτές χώρες αναμένεται να χρειαστούν 8 ή 9 χρόνια για να καταλήξουν στα προ ύφεσης παραγωγικά τους επίπεδα. Οι αυθεντίες κατηγορούν εύκολα την Ελλάδα και τις άλλες ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες – Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία και Ισπανία – για τα προβλήματά τους. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι το πραγματικό τους πρόβλημα συνίσταται στο γεγονός ότι ΕΕ και ΔΝΤ εξακολουθούν να τους προσφέρουν τη μεσαιωνική ιατρική αφαίμαξης του ασθενούς. Μέχρι αυτό να αλλάξει να περιμένετε πολύ περισσότερα προβλήματα στο μέλλον”.

Μόλις κυκλοφόρησε...

Υστερόγραφο 15

Κάθε πρωί

σκύβεις

να με φιλήσεις.

Η ανάσα σου

ψιθυρίζει

παιχνίδια δελφινιών

και βαθύ κυανό.

Αστερίες κρέμονται

στα μαλλιά Σου

και κάνουν θόρυβο

με το παραμικρό φωνήεν.

Που γύριζες

μέχρι το ξημέρωμα;

Σε είχα προειδοποιήσει.

Αυτές οι παρέες

με τις βουκαμβίλιες

θα σε χαλάσουν.

Ευτυχώς, δεν με άκουσες

και τώρα

γράφω με κόκκινο.

ΑΒ ρέζους θετικό.

Playlist της 15ης Μαίου 2010

1.- Earl's Pearl -Earl "Fatha" Hines

2.- Good Morning Mr. Blues -Otis Spann

3.- Helpless -Patti Smith

4.- Δεν είμαι άλλος -Χρήστος Θηβαίος

5.- Percussion Gun -White Rabbits

6.- Blood for Wild Blood -Razorlight

7.- Caravan -Fanfare Giocarlia

8.- Punks in the Beerlight -Silver Jews

9.- Sympathy for the Devil -The Rolling Stones

Ερχεται....

Social Media Revolution

Η ποίηση των παιδιών.

Βράδυ. Επιστροφή στο σπίτι με το αυτοκίνητο. Η Μαρία στο καρεκλάκι της, στο πίσω κάθισμα. Ξύπνια ακόμη. Κάποια στιγμή απλώνει το χεράκι της, αρχίζει να "γρατζουνάει" το τζάμι του παραθύρου και να κρυφογελάει.

-Μαρία, τι κάνεις αγάπη μου στο παράθυρο;

-Γαγαλάω τη νύχτα, μπαμπά.

-Γαργαλάς την νύχτα; Γιατί κορίτσι μου;

-Γιατί άμα γελάει δεν φοβάμαι.

Τελικά είναι αλήθεια. Η ποίηση ανήκει σε εκείνους που την έχουν ανάγκη.

Playlist της 9ης Μαίου 2010

1.- I've Got that Thing -Catherine Russell

2.- I put a spell on You -Ciara Adams

3.- A Perfect Sonnet -Bright Days

4.- Beautiful -The Sweet Vandals

5.- Γιορτή -Τρύπες

6.- Monster Boots -Razorlight

7.- On the Radio -The Rifles

8.- Close to Me (Closer Mix) -The Cure

9.- Out in the Past -The Rifles

10.- Ρόζα -Δημήτρης Μητροπάνος.

Ούτε τα προσχήματα.

Στους πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας αρέσει πολύ να "διαφημίζουν" την δημοκρατία ως χώρα επιλογών. Και πιθανόν να είναι έτσι αλλά θα αφορά κάποια Δημοκρατία των εγχειριδίων πολιτικής επιστήμης και του συντγματικού δικαίου. Οχι αυτήν στην οποία εμείς ζούμε σήμερα. Αυτή η "δημοκρατία" του σήμερα, είναι το άθροισμα τόσων επιλογών, που καταλήγουν στον μονόδρομο της επιτήρησης του ΔΝΤ. Ως μοναδικής λύσης σωτηρίας από τον κίνδυνο της χρεωκοπίας που οι διαχειριστές των "επιλογών" προετοίμασαν. Εν αγνοία μας; Οχι φυσικά. Τους αρκούσε η αδιαφορία μας για την πολιτική -τον δημόσιο χώρο, δηλαδή- έτσι ώστε να βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο και εκείνοι με το περίστροφο στο χέρι. Ανακαλύπτουμε, κάπως αργά είναι η αλήθεια, ότι η ευχάριστη και αποκλειστική ενασχόλιση με το ιδιωτικό είναι ένα είδος ναρκωτικού για τον πολίτη. Τον εθίζει και τον εγκλωβίζει, παράλληλα, σε ψευδαισθήσεις που θα καταλήξουν στον θάνατο του "πολιτικού όντος". Ετσι, οι κυβερνώντες δεν έχουν ανάγκη ούτε τα προσχήματα. Ο νόμος που ψήφισε την Πέμπτη η Βουλή, είναι η απόδειξη. Πόσοι θα επδιώξουν -ή και θα απαιτήσουν- να τον διαβάσουν;

Playlist της 8ης Μαίου 2010

1.- Comes Love -Sinne Eeg

2.- Empty-Hall Sing-Along -Woodpigeon

3.- Midnight and I -White Rabbits

4.- Συχνάζεις στο μικρό Καφέ -Χειμερινοί Κολυμβητές

5.- La musse -Kora Jazz Trio

6.- Victim of Mass Production -The Cribs

7.- Blue Eyes -Good Shoes

8.- The Uppercut -Solex and Christina Martinez

9.- Sas Blues -John Surman and Karin Krog

10.- Locomotive Breath -Jethro Tull

Mr. Freeman - Όλοι σας, μισείτε ο ένας τον άλλον

Οι περιστάσεις.

Οι καιροί είναι κρίσιμοι και οι ηγέτες μικροί.

Ο εκφυλισμός και της πολιτικής και της ηθικής της, είναι προφανής.

Ομως, μόνο εάν αγγίξεις το πάτωμα, μπορείς να καταλάβεις που βρίσκεται η οροφή.

Και αν έχεις την βούληση και την επάρκεια να δοκιμάσεις να κινηθείς προς τα επάνω.

Η αριστερά, σαν μαρμαρωμένος βασιλιάς που φοβάται να πρωταγωνιστήσει, επιλέγει την άκρη, πάλι.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗ ΚΡΗΤΗ

Φυγή..

Βρέχω τα πόδια μου

στην όχθη της ανησυχίας

και του φόβου.

Αφήνω το βλέμμα μου

-διπλωμένο προσεκτικά μέσα σε ένα λυγμό-

στο πλάι μου.

Σκηκώνομαι και γδύνομαι αργά

διπλώνοντας

προσεκτικά

τις λέξεις και τα όνειρα που με συγκροτούν.

Γυρίζω την πλάτη μου

στο ποτάμι της οργής που φουσκώνει

και τραβάω πίσω

προς την έρημο.

Οσο μακριά και να φτάσω

το "γιατί" της κόρης μου

θα με βρει

και θα μου ζητήσει το λόγο.

Ελπίζω, τότε, το στόμα μου

να έχει γεμίσει άμμο

και η φθορά να είναι το σπίτι μου.

Υπεύθυνοι και υποκριτές.

Υπάρχουν πολλές πτυχές της κρίσης που είναι εξοργιστικές. Στον τομέα της πολιτικής συμπεριφοράς, ίσως το πιο εξοργιστικό στοιχείο να αποτελεί η επίκληση του πρωθυπουργού για τους "υπέυθυνους" που πρέπει να πληρώσουν. Μία επίκληση που νομίζω ότι θα επαναλαμβάνεται όλο και συχνότερα και θα εκτρέπει την συζήτηση που εστιάζεται στην ορθότητα ή όχι των κυβερνητικών χειρισμών, με την υπαγωγή της χώρας στην εποπτεία του ΔΝΤ. Το εξοργιστικό στοιχείο αυτής της συμπεριφοράς, είναι η ξεδιάντροπη υποκρισία. Γιατί πιστεύει ο πρωθυπουργός ότι δεν βρίσκεται στην ομάδα εκείνων που είναι υπεύθυνοι και πρέπει να πληρώσουν; Δεν ήταν ο πρωθυπουργός μέλος της κυβερνήσης Σημίτη που αλλοίωσε τα οικονομικά στοιχεία προκειμένου να μπούμε στην ΟΝΕ; Δεν ήταν μέλος της κυβερνησης Σημίτη που αφησε ανοχύρωτο το πλαίσιο προστασίας των επενδυτών στο χρηματιστήριο; Δεν ήταν ο πρωθυπουργός μέλος της κυβέρνησης που υποστήριξε την διεκδίκηση και ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων που θα εξακολουθούμε να πληρώνουμε; Δεν ήταν ο πρωθυπουργός μέλος της κυβέρνησης που έδωσε τα προνόμια στις τράπεζες, τα media και τους μεγαλοκατασκευαστές; Δεν ήταν ο πρωθυπουργός μέλος της κυβέρνησης των μυστικών ειδικών λογαριασμών και της εγγραφής των εξοπλιστικών δαπανών σε μελλοντικούς προυπολογισμούς; Οταν λοιπόν ο πρωθυπουργός μιλά για "υπεύθυνους" καλό θα είναι να μην ξεχνά ότι περιλαμβάνεται σε αυτούς. Εχει προετοιμαστεί να "πληρώσει" το τίμημα που του αναλογεί για τα λάθη του χθες και πολύ περισσότερο, του σήμερα;

Η Playlist της 2ας Μαίου 2010

1.- Fever - Ferrucio Spinetti & Petra Magoni

2.- Talijanska - Goran Bregovic

3.- Πόρτο Ρίκο - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

4.- Free Money - Patti Smith

5.- Real Wild Child (Wild one) - Iggy Pop

6.- Napoleon Roses - The Young Republic

7.- Chasing Cars - Snow Patrol

8.- Αυτός ο τόπος - Μαρία Δημητριάδη

9.- Αερικό - Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

El Tango De Roxanne - Moulin Rouge

Υπόμνηση.

Καταδικασμένος είμαι

-χωρίς δικαίωμα έφεσης-

να σκαρφαλώνω αενάως,

σαν άλλος Σίσσυφος,

στο φαράγγι του στήθους Σου,

δίχως τροφή, δίχως νερό,

με ματωμένα δάχτυλα,

ρακένδυτος

και με τον πυρετό του έρωτα

να θολώνει την ματιά μου,

μέχρι να πεθάνω….

….ή να μ’ αγαπήσεις.

Playlist της 1ης Μαίου 2010

1.- The Snake /Shivaree

2.- If I had a hammer /Pete Seeger

3.- Chicago /Crosby, Stills, Nash and Young

4.- Guns of Brixton (Live) /The Clash

5.- Break on Through (To the other Side) /The Doors

6.- The Start of the End Begins /Dead World Leaders

7.- They Done Wrong, We done Wrong /White Rabbits

8.- Paint it Black /Eric Burdon & War

9.- Quattro (World Drifts In) -Gotan Project Remix /Calexico

10.- Autumn Leav es /Tigger Lillies

11.- Like a Rolling Stone /Bob Dylan.

Αγνοια ή αδιαφορία;

Αραγε, αγνοούσε ή περιφρονούσε την χρησιμότητα του προφυλακτικού;

Tο όνομα..

Κάτι παραπάνω ήξερε για τους Ελληνες ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν άφηνε στα παιδιά του, για κληρονομιά, το όνομά του. Ο μεγάλος του γιός, με μόνο εφόδιο αυτό το όνομα, έγινε πρωθυπουργός και περιφέρει την ελαφρότητα και την άγνοιά του στις αγορές του κόσμου, όπως ο γύφτος την αρκούδα, στα πανηγύρια.

Women In Film

Σύμπαν

-Μπαμπά, τι είναι Σύμπαν;

-Τα μάτια Σου, μικρή μου....

Πολιτικοί και συμπεριφορές.

Οι Πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας. Ανίκανοι ή διεφθαρμένοι. Στην Ελλάδα πολύ συχνά είναι και τα δύο. Η παρατεινόμενη ατιμωρησία, τους έχει προικίσει και με την αναισθησία. Εκμεταλλεύονται την αμνησία, την αμάθεια, την δουλικότητα, την απληστία και την προσκόλλησή μας στην εξυπηρέτηση -με κάθε τίμημα- του ιδιωτικού συμφέροντος εις βάρος του δημόσιου. Μας "προσφέρουν", ως αντάλλαγμα, ένα μέρος από το κράτος που εκποιούν για λογαριασμό τους, όσο ασκούν την εξουσία που τους παραχωρήσαμε. Η Δημοκρατία έχει μεταβληθεί σε μία απλή αγοραία πράξη. Μου δίνεις, σου δίνω. Χαρακτηριστικά της πολιτικής συμπεριφοράς του έλληνα. Η ιδιώτευση και η συναλλαγή. Οτι, ακριβώς, την καταργεί. Από τον χαρακτηρισμό του "πολιτικού ζώου" απορρίψαμε τον επιθετικό προσδιορισμό και κρατήσαμε το ουσιαστικό, που υπεραπιζόμαστε με πάθος φονταμενταλιστή.

Ο Χρόνος

Ο Χρόνος είναι λάστιχο

κι εσύ στην μιά του άκρη,

που απλώνεται, τεντώνεται

μέχρι να στάξει δάκρυ,

πάνω στην άκρη του καυμού

που μ' έχει λησμονήσει.

Ποιός είπε "η απόσταση

ίσως και νάναι λύση";

Σούπα να γράφεις γράμματα,

να στέλνεις cartes- postal.

Με παίρνουνε τα κλάμματα

τις νύχτες, κι ο Chagall

που έρχεται στον ύπνο μου

διόλου δεν ωφελεί.

Ξέρεις, νομίζω μάλιστα

πώς μοιάζει με απειλή

για εκείνα που δεν έκανα

ή που μπορεί να κάνω.

Πληρώνω αμαρτήματα

γι' αυτό και δεν Σε φτάνω.

Γύρνα, λοιπόν και πάρε με

μέσα στην αγκαλιά σου

και πλοία με ενάντιο άνεμο

ας γίνουν τα φιλιά Σου.