Η Μπάρτσα έβαλε την ταφόπλακα

Τα τελευταία χρόνια, η στατιστική μπαίνει όλο και περισσότερο στο ποδόσφαιρο και σε αρκετές περιπτώσεις, υπαγορεύει τον τρόπο που διαβάζει κάποιος ένα παιχνίδι. Τα στοιχεία, τα νούμερα, αναμφισβήτητα δείχνουν κάτι. Δεν μπορεί, όμως, μόνο αυτά να αποτελούν τον κανόνα με βάση τον οποίο κρίνονται τα πάντα. Οι αξίες, οι άνθρωποι, το θέαμα, η χαρά που προσφέρει το παιχνίδι. Μπορούν να γίνουν βέβαια ο κανόνας. Να μετρούμε τα πάντα με βάση αυτά. Να κρίνουμε τον ποδοσφαιριστή με βάση τον αριθμό των χιλιομέτρων που καλύπτει σε ένα παιχνίδι και μόνο. Να δημιουργήσουμε ποδοσφαιριστές-δεκαθλητές και να μετρούμε δύναμη και επιδόσεις. Να εξορίσουμε τους Ρικέλμε αυτού του κόσμου ή να περάσουμε στο άλλο άκρο. Να χαρακτηρίσουμε ομάδα “φαρμακείου” την Μπαρτσελόνα, ας πούμε. Η να θεωρήσουμε ότι η ταχύτητα δεν είναι αποτέλεσμα δουλειάς αλλά μίας εξωγενούς παρέμβασης. Η ισορροπία είναι δύσκολο πράγμα. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την διαφορά του να σκέπτεται κάποιος, από την κριτική ικανότητα της σκέψης. Αλλο σκέπτομαι, άλλο σκέπτομαι κριτικά. Αλλά τα νούμερα, δείχνουν το μέρος μίας εικόνας που δεν μπορείς να αρνηθείς ότι υπάρχει. Μετά το παιχνίδι της Μπάρτσα στο Καμπ Νου με αντίπαλο την Ρεάλ Σοσιεδάδ ο πίνακας του σκορ έγραψε: 26 γκολ η Μπαρτσελόνα, μηδέν οι αντίπαλοί της στα τελευταία της 6 ματς. Μέχρι εκείνο το ματς η Μπάρτσα είχε συγκεντρώσει 100 πόντους στο πρωτάθλημα, μέσα στο 2010, ένα ρεκόρ απλησίαστο. Στο ματς με την Σοσιεδάδ οι παίκτες της είχαν 938 σωστές πάσες, ο υψηλότερος αριθμός που σημειώθηκε σε ένα παιχνίδι του ισπανικού πρωταθλήματος. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, το ρεκόρ είναι πάλι δικό τους. Στο ματς με την Ρούμπιν Καζάν είχαν 971. Αν θέλετε νούμερα, έχω κι άλλα. Ο Τσάβι σε εκείνο το ματς με την Σοσιεδάδ είχε 120 πάσες παρόλο που έπαιξε μόνο 67 λεπτά, η Μπάρτσα είχε 78% κατοχή, για το πρώτο γκολ του Μέσι χρειάστηκαν 21 συνεχόμενες πάσες –η μεγαλύτερη διαδοχή από πάσες μέχρι εκείνη την στιγμή στο πρωτάθλημα- ενώ ο μικρόσωμος αργεντινός σταρ με το δεύτερο γκολ του σε εκείνο το παιχνίδι συμπλήρωσε τα 70 γκολ σε 71 παιχνίδια. Στο πρώτο του γκολ, έπαιξε τρεις φορές το 1-2 με τον Ντάνι Αλβες!!! Αριθμοί πανάθεμά τους, που λένε κάτι. Φανερώνουν την ακρίβεια του παιχνιδιού, που μπορεί να δείχνει βαρετό με τις συνεχείς εναλλαγές της μπάλας αλλά καταλήγει σε ένα γκολ. Οπως οι άπειρες πέτρες που χρησιμοποιήθηκαν για να κτιστεί μία πυραμίδα οι οποίες από μόνες τους δεν λένε κάτι αλλά όλες μαζί δημιουργούν εκείνο που θαυμάζουμε, έτσι και οι συνεχείς πασες. Εχουν στόχο να δημιουργήσουν τις προυποθέσεις για τον κενό χώρο και την κάθετη μπαλιά που θα τον φανερώσει. Η την ατομική προσπάθεια που θα τον αναδείξει. Ολα άλλωστε στο ποδόσφαιρο γι’ αυτό γίνονται. Για τον κενό χώρο και τις “αριθμητικές” συνισταμένες που τον ορίζουν. Αυτό έκανε και ο Αγιαξ με τον δικό του τρόπο και γι’ αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ. Ανακάλυπτε, εκ νέου, τον κενό χώρο σε ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον που είχε στεγνώσει και είχε γίνει ιδιαίτερα σκληρό. Και το έκανε με τέτοιο τρόπο που ξαναέφερνε στην καθημερινότητά μας, το θαύμα. Και τότε, τα στατιστικά στοιχεία του παιχνιδιού του Αγιαξ, σε όσους τα πρόσεχαν, προξενούσαν τον ίδιο θαυμασμό με αυτόν που προξενούν τα αντίστοιχα της Μπάρτσα σήμερα. Η σύγκριση των δύο ομάδων, δεν έχει κανένα νόημα. Δεν είναι άλλωστε και εφικτή. Τώρα, όλα κινούνται πιο γρήγορα αλλά αυτό δεν εμποδίζει διαφορετικές εποχές να έχουν η κάθε μιά τον δικό της Αγιαξ. Η την δική της Μπαρτσελόνα, αν θέλετε.

Το τέλος του Ρομαντισμού.

Το μότο της Μπαρτσελόνα που δεν είναι εταιρεία αλλά αθλητικός σύλλογος, είναι mas que un club –κάτι περισσότερο από μία ομάδα. Και αυτό το σύνθημα το υποστήριζε με πάρα πολλούς τρόπους, με αποκορύφωμα εκείνον που την έκανε να ξεχωρίζει. Την απουσία διαφήμισης από την φανέλα. Την φανέλα μίας ομάδα που μαζί με τον Σαν Τζόρντι και το διαρκές αίτημα της μετατροπής της αυτονομίας της Καταλονίας σε ανεξαρτησία, αποτελούσαν την κιβωτό της διαθήκης των παραδόσεων των Καταλανών. Αυτή η αντίσταση-αντίθεση στην διαφήμιση είχε κάνει την ομάδα το τελευταίο καταφύγιο του ρομαντισμού στο σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ηταν μία ψευδαίσθηση, ωστόσο, που τα τελευταία 15 χρόνια (από την έξαρση του επαγγελματισμού και του ποδοσφαίρου της παγκοσμιοποίησης που επέβαλλε ο νόμο Μποσμάν) η Μπαρτσελόνα υπερασπίστηκε με σθένος. Μέχρι που δύο εβδομάδες πριν, η διοίκηση της Μπαρτσελόνα έκανε μιά ανακοίνωση της οποίας το βασικό στοιχείο ήταν ένα νούμερο. Ενα ακόμη νούμερο, που αν και δεν είναι από εκείνα που αναλύονται στις στατιστικές της επιδόσεις, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία. Για την διοίκηση των Μπλαουγκράνα, οικονομική. Για εκείνους που αγαπούν την ομάδα, συναισθηματική. Οι πρώτοι χάρηκαν. Οι δεύτεροι μελαγχόλησαν. Η ανακοίνωση της Μπάρτσα επιβεβαίωσε κατι που ξέραμε αλλά και κάτι που φοβόμασταν. Οτι η φανέλα της ομάδας της Καταλονίας είναι η ακριβότερη του κόσμου. Και ότι από του χρόνου και ύστερα θα την συνοδεύει μία διαφήμιση, γιατί και ο ρομαντισμός μπορεί να θυσιαστεί στην σωστή τιμή. Η Μπαρτσελονα, από του χρόνου, συμφώνησε με το Qatar Foundation, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό του Κατάρ, να έχει στην φανέλα της για μία πενταετία το λογότυπο του οργανισμού αντί 30 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Το συνολικό ποσό της συμφωνίας μαζί με κάποια πριμ, μπορεί να φθάσει τα 170 εκατομμύρια ευρώ.

Το άχρηστο άλλοθι.

Το γεγονός ότι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός θα διαφημίζεται στην φανέλα της Μπάρτσα, δεν αποτελεί άλλοθι. Ενα είδος εκπαίδευσης του ματιού είναι ώστε μετά την πενταετία, το Qatar Foundation να δώσει την θέση του σε ένα άλλο λογοτυπο κάποιας εταιρείας που θα πληρώσει περισσότερα. Οταν το λογότυπο της Unicef πήρε την θέση του στην φανέλα της Μπαρτσελόνα, παρόλο που ο διεθνής οργανισμός δεν πλήρωνε αλλά αντιθέτως δεχόταν μία ετήσια χορηγία ύψους δύο εκατομμυρίων ευρώ ετησίως από την καταλανική ομάδα, κάποιοι υποψιάστηκαν ότι άνοιγε το παράθυρο για το αδιανόητο. Του χρόνου, μία ιδιαιτερότητα 112 χρόνων, θα λάβει τέλος. Το άλλοθι του μη κερδοσκοπικού οργανισμού και η δικαιολογία του μεγάλου χρέους της ομάδας –που φθάνει τα 465 εκατομμύρια ευρώ- δεν αρκούν για να μείνει αλώβητο το σύνθημα που έκανε γνωστη την Μπαρτσελόνα. Οτι είναι «κάτι περισσότερο από ομάδα». Δηλαδή; Απλά, τώρα πια, μιά επιχείρηση. Με έσοδα 445 εκατομμύρια και χρέη 465 τι άλλο μπορεί να είναι; Και όπως λέει ο καταλανός μου φίλος με πίκρα «..mas que un club….negocios..».