Ενας Δεκέμβρης από το μέλλον.

Οι πιο πολλοί από όσους ανακαλούν στην μνήμη τους τον Δεκέμβριο του 2008 και τα όσα ακολούθησαν αμέσως μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, κατά πάσα πιθανότητα, έχουν στο νου τους τις τηλεοπτικές εικόνες της καταστροφής. Εικόνες που προβλήθηκαν κατά κόρον, που επενδύθηκαν με τα «κατάλληλα» ιδεολογήματα περί τάξης και ασφάλειας, που χρησιμοποιήθηκαν σαν παραδείγματα ενός «αναρχικού» εφιάλτη, τον οποίο κάθε κοινωνία οφείλει να ξορκίσει, για να μην υποστεί μεγάλες απώλειες (ιδίως στον τουρισμό). Η καθολική υποστήριξη αυτων των εικόνων και των χαρακτηριστικών που τους αποδώθηκαν, από τα media και κάποια πρόθυμα παπαγαλάκια ενός κατεστημένου που έχει ήδη χρεωκοπήσει, είχαν πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Να ακυρώσουν οποιαδήποτε προσπάθεια αναζήτησης των αιτίων για ό,τι συνέβη τον Δεκέμβριο του 2008. Ομως, το να κρύβεις ή να αρνείσαι τα πραγματικά αίτια ενός γεγονότος, είναι τακτική στρουθοκαμήλου. Μία τακτική που δεν γλύτωσε ποτέ καμία στρουθοκάμηλο από τα σαγόνια του λιονταριού. Και αυτό γιατί, ούτε το γεγονός αναιρείται (το πεινασμένο λιοντάρι) ούτε τα αίτια που το δημιούργησαν. Αίτια, που εξακολουθούν να υπάρχουν και τα οποία θα γαντζωθούν ξανά πάνω στην πρώτη διαθέσιμη ή βολική αφορμή. Γιατί η πείνα, επανέρχεται. Τότε, το γεγονός θα επαναληφθεί, με πολύ μεγαλύτερη σφοδρότητα. Το πεινασμένο λιοντάρι, δεν θα αρκεστεί σε μία στρουθοκάμηλο. Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 ήταν ένα trailer από την μεγάλου μήκους ταινία καταστροφής που θα ακολουθήσει. Και είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει, αφού η πολιτεία στα «γιατί» εκείνων που ζητούν απαντήσεις, προτάσσει την καταστολή και τον αυταρχισμό. Αφού αντί να εξαλείψει τα αίτια που άναψαν φωτιές, υποκρίνεται ότι τις σβήνει, ρίχνοντας την βενζίνη του μνημονίου. Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, δεν ηταν εξέγερση. Ηταν πιο πολύ ένα ξέσπασμα των παιδιών που διαισθάνθηκαν ότι το πολιτικό –κυρίως- κατεστημένο με τους μηντιακούς του βοηθούς, υποθήκευσε το μέλλον τους. Δυό χρόνια μετά, η εικόνα που αποκαλύπτεται για την κατάσταση και το αύριο της χωρας, είναι ακόμη χειρότερη, από εκείνη που διαισθάνονταν το 2008. Ειδικά για τους νέους ανθρώπους, που βλέπουν την γενιά των 700 ευρώ χωρίς μέλλον, να την διαδέχεται η γενιά των 592 ευρώ χωρίς μέλλον και αυτή να παραχωρεί την σειρά της σε εκείνην των 400 ευρώ χωρίς μέλλον, για να ακολουθήσει μία άλλη γενιά επίσης χωρίς μέλλον, μέχρι να έρθει και η σειρά της μετέωρης γενιάς. Που δεν θα έχει ούτε τόπο να σταθεί, ούτε μέλλον για να ελπίσει. Τότε, δεν θα συμβεί καμία εξέγερση, καμία επανάσταση, γιατί δεν θα υπάρχει ούτε αιτία, ούτε αφορμή. Τότε ο άνθρωπος θα έχει μεταβληθεί σε res, σε πράγμα, σε αντικείμενο. Και τα αντικείμενα δεν έχουν συνείδηση. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που όταν (για να προστατέψεις την υπερβολή της απληστίας σου) τους τιμωρείς και τους στερείς τα πάντα, ακόμη και την ελπίδα, εξεγείρονται. Και η εξέγερση των απελπισμένων δεν έχει ούτε σχέδιο, ούτε στρατηγική, ούτε λογική. Είναι ένας μονόλογος καταστροφής και βίας. Και η βία, όπως είχε υποστηρίξει πριν πολλά πολλά χρόνια ο Κάρολος Μαρξ, είναι η μαμή της Ιστορίας. Εκείνοι που είχαν «ανακαλύψει» το τέλος της, με την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, θα διαπιστώσουν έντρομοι, ότι οι 12 μήνες του χρόνου έχουν γίνει πια όλοι Δεκέμβρηδες, χωρίς τα Χριστούγεννα. Σε όλο τον κόσμο.