Σαν λουλούδι που βγαίνει μέσα από τα χαλάσματα - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!

Σαν λουλούδι που βγαίνει μέσα από τα χαλάσματα - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!

Πράξεις αχρειότητας.

"Όποια κοινωνία δεν σκέπτεται τους αγέννητους, δεν έχει όραμα. Όποια κοινωνία δεν σκέπτεται τα παιδιά της, δεν έχει αύριο. Κι όποια κοινωνία δεν σκέπτεται τους ανέργους της, δεν έχει καρδιά. Αυτές οι τρείς κατηγορίες δεν είναι πια ανεκπροσώπητες. Εκπροσωπούνται από εμάς». Δεν είναι λόγια κάποιου φανταστικού μυθιστορηματικού ήρωα. Είναι λόγια που είπε στην Βουλή ο σημερινός πρωθυπουργός. Αν θα μπορούσε να ορισθεί ένας τρόπος όπου ο “πολιτικός” χωρίς καμία ντροπή φτύνει τον πολίτη κατάμουτρα, τα λεχθέντα του πρωθυπουργού, τον περιγράφουν μιά χαρά. Παρακάμπτω την ελληνικούρα του «ανεκπροσώπητος» και στέκομαι στους αγέννητους,στους οποίους αναφέρθηκε. Για πρώτη φορά από το 1950 στην Ελλάδα σημειώθηκε αύξηση της παιδικής θνησιμότητας, η γεννήσεις από το 2009 και μετά μειώθηκαν κατά 25% ενώ 500 χιλιάδες παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Τέτοιο όραμα για τους αγέννητους και τα παιδιά, ούτε ο Ηρώδης με τα σφαγιασθέντα νήπια. Το γκράν σουξέ, όμως, είναι ότι ο πρωθυπουργός και οι κυβέρνηση σκέπτονται τους άνεργους. Ειδικά εκείνους που δεν πρόλαβαν να μπουν στο μουσείο της Ακρόπολης για να γλυτώσουν την καταιγίδα της οικονομικής δυστυχίας ή εκείνους που δεν άντεξαν την πολιορκία της κυβέρνησης, λύγισαν και ενέδωσαν στις 3.500 ευρώ το μήνα που τους δίνει η ΕΡΤ. Η καταστροφική πολιτική των μνημονίων που συνεχίζει να εφαρμόζεται παρά τον αποτυχημένο της και εκτός οικονομικής πραγματικότητας σχεδιασμό, ενσαρκώνει το «ενδιαφέρον» για το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, δημιουργώντας ακόμη περισσότερους.

Καθημερινά, στα νοσοκομεία που εφημερεύουν εξελίσσονται δράματα και βλέπει κάποιος ζωές κατεστραμμένες να κρέμονται από μία κλωστή. Αυτά, όμως δεν τα δείχνει η τηλεόραση. Προτιμά τα δράματα των τούρκικων σήριαλ. Τριάντα χιλιάδες νοικοκυριά μένουν κάθε μήνα χωρίς ρεύμα, χιλιάδες άνθρωποι ζητιανεύουν καθημερινά ένα πιάτο φαί ενώ υπάρχουν και τα «φαντάσματα». Αυτοί που κανείς δεν μαθαίνει γι’ αυτούς από τα μέσα προπαγάνδας. Ανθρωποι που ξεπερνούν τα όρια της απόγνωσης και αυτοκτονούν. Χιλιάδες συνταξιούχοι, άρρωστοι συνανθρωποί μας, ΑμεΑ, άνθρωποι χωρίς εισόδημα ή με ψίχουλα διαβίωσης, κρύβουν πίσω από τα χαμηλωμένα μάτια τον πόνο από την κλοπή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ολοι όσοι βίαια ωθούνται στο περιθώριο για να ικανοποιηθεί ένα αμφίβολο χρέος σε αχόρταγους τοκογλύφους από μία κυβέρνηση υπαλλήλων. «Και η Δημοκρατία;» θα αναρωτηθεί κάποιος «που είναι για να προστατέψει τους αδύνατους;». Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά η ελληνική Δημοκρατία είναι η πρώτη της οποίας ο θάνατος επιβεβαιώνεται με πράξη νομοθετικού περιεχομένου.

Οι βλαβερές συνέπειες της Δημοκρατίας.

Από την εποχή του πρώτου μνημονίου, τον Μάιο του 2010, είχε γίνει φανερό ένα «μείζον» πολιτικό πρόβλημα. Αν δεν περιοριζόταν η ποικιλία των απόψεων για τις επιλογές της κυβέρνησης, όπως επίσης και η κριτική στην πολιτική της συμπεριφορά, το πολίτευμα αντιμετώπιζε τον σοβαρό κίνδυνο να παραδωθεί στους κινδύνους της Δημοκρατίας. Αλλωστε, η κυβέρνηση δεν έκανε του κεφαλιού της. Εκτελούσε εντολές και σχεδιασμούς ξένων τεχνοκρατών, που γνώριζαν καλύτερα. Βέβαια, δυό χρόνια μετά και ενώ η ελληνική κοινωνία βιώνει μία απίστευτη ανθρωπιστική καταστροφή, οι ίδιοι οι «ειδικοί τεχνοκράτες» θα ομολογήσουν ότι έκαναν ένα μικρό λάθος στους υπολογισμούς τους αλλά δεν βαριέσαι, βρε αδελφέ. Καλή καρδιά. Η πιο σωστά, γαίαν ελαφράν. Αυτό, λοιπόν, το «μείζον» πολιτικό πρόβλημα μπορούσε να αντιμετωπισθεί με δύο τρόπους, που καλό ήταν να εφαρμοστούν παράλληλα. Ο πρώτος είναι η μονομέρεια στην ενημέρωση, σε βαθμό τέτοιο που να μετατρέπεται σε αισχρή προπαγάνδα. Στόχος; Αφενός μεν να παραπληροφορεί και αφετέρου να τρομοκρατεί. Ο δεύτερος τρόπος είναι η ένταση της κρατικής καταστολής, με προφανή στόχο. Μίας καταστολής που βρίσκει βοηθό και σύμμαχο στο πρόσωπο της ΧΑ η οποία έχει εισχωρήσει για τα καλά στα σώματα ασφαλείας, με την ανοχή, αν όχι τις ευλογίες των κυβερνήσεων από το 2007 και ύστερα. Φυσικά, αν δεν ήταν τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που χάνουν τις δουλειές τους, που μένουν χωρίς ασφάλιση και περίθαλψη, που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, που ειναι κοινωνικά αποκλεισμένοι –όπως τα ΑμεΑ- που τους αρνούνται ακόμη και το δικαίωμα στη ζωή, αν λοιπόν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί που υποφέρουν και αρνούνται την καταδίκη σε ένα σκοτεινό μέλλον, η καταστολή δεν θα είχε νόημα ύπαρξης. Ούτε θα είχε την σκληρότητα, την χυδαιότητα και την ωμότητα αυτής της μορφής η οποία καταπατά κάθε ανθρώπινο και δημοκρατικό δικαίωμα, χωρίς να κρατά ούτε κάποια «συνταγματικά» προσχήματα. Αυτό είναι που κάνει πολλούς να μιλούν για ιδιόμορφη χούντα.

Είναι, όμως, έτσι; Στις χούντες, πρώτα από όλα, δεν λειτουργούν τα κοινοβούλια ή αν υπάρχουν είναι διακοσμητικά. Μπορεί να πει κάποιος, ότι δεν λειτουργεί η Βουλή, επειδή ο υπουργός οικονομικών των τραπεζών δηλώνει πως δεν χρειάζεται να εγκρίνει το κοινοβούλιο τις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί δεν θα έρθει κανένας «σοβαρός» επενδυτής; (Όπου σοβαρή επένδυση η αγορά κοψοχρονιά δημόσιας περιουσίας). Μπορεί να πει κάποιος ότι δεν λειτουργεί η Βουλή, όταν τα μέτρα του τρίτου μνημονίου, ψηφίζονται σε «πολυνομοσχέδιο» του ενός άρθρου, για να ακυρωθούν οι όποιες διαφωνίες; Μπορεί να πει κάποιος ότι δεν λειτουργεί η Βουλή, όταν οι βουλευτές απαγορεύεται να ψηφίσουν κατά συνείδηση; Οχι δα...Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν λειτουργεί η Βουλή όταν ψηφίζονται νόμοι, όπως το μνημόνιο, τους οποίους υπάρχουν βουλευτές που δεν έχουν διαβάσει καν και το ομολογούν δημοσίως, ανενδοίαστα; Δεν λειτουργεί η Βουλή όταν ένας πρόεδρος κοινοβουλευτικής επιτροπής, προστατεύει πρώην υπουργούς από τις ερωτήσεις βουλευτών της αντιπολίτευσης, ώστε να μην αποκαλυφθούν οι ευθύνες τους σε περιπτώσεις όπως της λίστας Λαγκάρντ; Οχι δα.

Στις χούντες, επίσης, δεν γίνονται εκλογές ή αν γίνονται το αποτέλεσμα νοθεύεται. Εδώ, εκλογές, έγιναν. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι υπήρξε νόθευση του αποτελέσματος επειδή το πρώτο κόμμα πήρε ένα «μπόνους» 50 εδρών; Η ότι οι εκλογές έγιναν, παρανόμως, με βάση τα στοιχεία της παλιάς απογραφής για να μην αλλοιωθεί η δύναμη των κομμάτων που στηρίζουν τις πολιτικές των μνημονίων; Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν επηρεάζεται η εκλογική διαδικασία από τους εκλογικούς καταλόγους που δεν έχουν ενημερωθεί εδώ και χρόνια; Οχι δα.

Στις χούντες επίσης, όπως τις γνωρίζαμε, χρησιμοποιείται ο στρατός σαν βραχίονας καταστολής. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η στρατοκρατούμενη Θεσσαλονίκη στο εορταστικό τριήμερο της 28^ης, είχε στόχο τον αποκλεισμό των πολιτών από το πρόγραμμα του εορτασμού; Η ότι, με πρόσχημα την συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ, εκπαιδεύονται στρατιωτικές μονάδες στην κατατολή κινητοποιήσεων σε περιοχές που μπορεί να αποσταλούν για τις ανάγκες της συμμαχίας; Οχι δα. Αλλωστε και η ίδια η Γερμανία πριν ένα μήνα αποφάσισε να επιτρέψει την συμμετοχή του στρατού στην καταστολή κινητοποιήσεων –αν χρειαστεί- στο εσωτερικό της χώρας. Εχει χούντα η Γερμανία; Οχι δα...

Από όσα θυμάμαι και από όσα διαβάζω, στις χούντες υπάρχει μία ενημερωτική άποψη για όσα συμβαίνουν. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η ενημέρωση από τα ιδιωτικά κανάλια, αυτά που εξαρτώνται από την χρηματοδότηση των τραπεζών, είναι μονομερής; Οτι προπαγανδίζει την πολιτική που ευνοεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου; Οτι προβάλλει συγκεκριμένους πολιτικούς «υπαλληλους» και απόψεις; Οτι διαδίδει ψευδείς πληροφορίες και αποκρύπτει σημαντικές ειδήσεις; Οχι δα. Αυτά γίνονται στις χούντες. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι και η κυβέρνηση που χρηματοδοτείται από τις τράπεζες (τον πιστωτικό βραχίονα του Κεφαλαίου) θέλει να ελέγχει την ενημέρωση και γι΄αυτό διορίζει –με ωραίους μισθούς—δικά της παιδιά στην κυβερνητική τηλεόραση; Οτι φιμώνει όποια φωνή δεν της αρέσει και λογοκρίνει εκπομπές και δημοσιογράφους; Οχι δα.

Μπορεί κάποιος, τέλος πάντων στα σοβαρά, να ισχυριστεί ότι έχει πάψει να υφίσταται ο διαχωρισμός των εξουσιών και πως η δικαιοσύνη έχει χάσει ή πιο σωστά έχει παραχωρήσει την ανεξαρτησία της σε τίμημα που η ίδια θεωρεί συμφέρον; Οτι υπάρχουν δικαστικοί λειτουργοί που λειτουργούν κατ’εντολήν, επειδή ο πρώην υπουργός που «έχασε» την «λίστα» κυκλοφορεί ελεύθερος και συλλαμβάνεται ο δημοσιογράφος που την δημοσιοποιεί; Αυτά γίνονται μόνο στις χούντες που επιβάλλει το Κεφάλαιο για να προστατέψει τα συμφέροντά του. Εμείς εδώ, τέτοιο πράγμα ευτυχώς, δεν έχουμε. Η κυβέρνηση εδώ, θέλει απλά να μας προστατέψει από τις βλαβερές συνέπειες της Δημοκρατίας.

Το ποδόσφαιρο της κρίσης.

Είναι δύσκολο με τις συνθήκες που επικρατούν αλλά προσπαθώ να σκεφθώ. Ψύχραιμα. Και να γράψω για την πρώτη αγωνιστική της Σούπερ Λίγκας. Για το αγωνιστικό μέρος μίας «λίγκας» που ποτέ δεν υπήρξε «σούπερ», ούτε καν πλησίασε το ανεκτό μέτριο. Για «λίγκα» δεν το συζητώ. Ενας υπερβολικά φιλόδοξος και εκτός πραγματικότητας χαρακτηρισμός, που σαν εικόνα παραπέμπει στην πεντάχρονη η οποία φορά τα τακούνια της μητέρας της και θεωρεί ότι μεγάλωσε. Κωμική. Αν, φυσικά, η δραστηριότητα της «λίγκας» έμενε στο επίπεδο της κωμωδίας, μπορεί να ήταν και –τουλάχιστον- διασκεδαστική. Δεν έμεινε, όμως και πέρασε στο αντίθετο άκρο. Της τραγωδίας. Οχι γι΄αυτό που είναι η ίδια αλλά για εκείνο που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει. Το ελληνικό ποδόσφαιρο. Που εμάς μας ενδιαφέρει περισσότερο γι’ αυτό έκδηλώνουμε την αποστροφή μας στο αποτέλεσμα της διαχείρισης του ελληνικού ποδοσφαίρου από ιδοκτήτες-παράγοντες. Ο μέσος όρος των εισιτηρίων πέφτει συνεχώς και με δραματικό ρυθμό. Οπως και η κυκλοφορία των εφημερίδων. Η φετινή χρονιά, στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, θα είναι η χειρότερη. Ομάδες χωρίς χρήματα, με νέους ποδοσφαιριστές αναγκαστικά αλλά και χωρίς σχέδιο που βαδίζουν στα τυφλά. Τόσο, που καταπατούν κάθε κανόνα και νόμο για την λειτουργία του πρωταθλήματος. Αυτή η κρίση, ανέδειξε όλες τις αδυναμίες, την γύμνια και τις στρεβλώσεις μιάς καλύβας με καλάμια που θεωρεί, ακόμη και τώρα, ότι είναι μεζονέτα που απλά χρειάζεται μικροεπισκευές. Η Πολιτεία δηλαδή η κυβέρνηση είναι και ανίκανη και απρόθυμη να διαμορφώσει, θεσμικά, ένα χάρτη λειτουργίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και να διασφαλίσει ότι θα τηρείται. Αν η κρίση είναι ευκαιρία, όπως  λένε, η ευκαιρία συνίσταται στην δυνατότητα να οργανωθεί το παιχνίδι από την αρχή. Σε μιά τετοια προσπάθεια οι ομάδες θα πρέπει να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο, για να υπερασπίσουν το «προιόν» τους. Αλλά ποιές ομάδες; Ο πόλεμος ανακοινώσεων των δύο «μεγάλων» που ξέσπασε με το καλημέρα, αποκαλύπτει αβίαστα, τέσσερα πράγματα. Την χαμηλής ποιότητας αισθητική τους, τον αρρωστημένα οπαδικό χαρακτήρα της «επικοινωνιακής» τους πολιτικής, την αντίληψη που έχουν για τις ομάδες οι ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι τις θεωρούν ξεσκονόπανα του υπερτροφικού τους «εγώ» και την αδιαφορία τους για όλες τις άλλες ομάδες. Αν δεν αλλάξουν στάση και συμπεριφορά, μέσα στην διάρκεια της χρονιάς θα ταίσουν πρωΚτοσέλιδα οπαδικού αίσχους, την βία εντός και εκτός γηπέδων και θα μηδενίσουν την όποια αξία του «προιόντος». Αν κοιτάξει κάποιος τι συνέβη στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής όταν η χώρα βυθίστηκε στην οικονομική κρίση, θα καταλάβει. Και εμείς, δεν έχουμε το ποδοσφαιρικό ταλέντο των αργεντινών. Μέσα στο γήπεδο. Γιατί εξω από αυτό και στο παρασκήνιο, δεν παιζόμαστε....

Η αριστερά και το βιβλίο του Πάγκαλου

Ως πολίτης και αριστερός, χαίρομαι για το βιβλίο του Πάγκαλου. Μάλιστα, αν μπορούσα, ως αρστερά, θα το έκανα και σημαία. Γιατί; Μα, διότι κάθε μιά από τις περιπτώσεις που καταγράφει, είναι και μιά κατηγορία εναντίον του και εναντίον όλων όσοι κυβέρνησαν και νομοθέτησαν, από το 74 και μετά. Πρόκειται για ανερμάτιστα ανθρωπάκια στην συντριπτική τους πλειοψηφία, χωρίς παιδεία, εγωπαθείς, πολιτικούς ανίκανους να αναδείξουν τις δυνατότητες του τόπου και την δημιουργικότητα των ανθρώπων που τον κατοικούν, για το κοινό καλό, δημιουργώντας οικονομική ανάπτυξη. Διαμεσολαβούσαν για την εύνοια του μεγάλου και παρασιτικού κεφαλαίου, που πολλαπλασιαζόταν εις βάρος του τόπου, για να διασφαλίσουν και την δική τους παρασιτική ευζωία και ύπαρξη. Η οικονομική τους πολιτική συνίστατο στον εξωτερικό δανεισμό και τους αθρόους διορισμούς στο δημόσιο, με την παράλληλη τόνωση του ατομικισμού, την θεοποίηση του προσωπικού συμφέροντος και την διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, τα μετέθεταν σε ένα μέλλον που ήρθε αλλά αυτούς δεν θα τους επηρεάσει. Και ψωμί θα έχουν, και φάρμακα, και σπίτι ζεστό τον χειμώνα και τα παιδιά τους θα μάθουν γράμματα. Η μηντιακή στήριξη της τρομοκρατίας των πολιτών που τους προσφέρουν οι πάτρωνές τους, είναι το ύστατο επιχείρημά τους όπως τα κανόνια των φεουδαρχών τον μεσαίωνα, που έγραφαν επάνω reges ultimum factum (το ύστατο επιχείρημα των ηγεμόνων). Ο Πάγκαλος, η επιτομή της αγένειας και του αυταρχισμού ενός αλλαζονικού και άχρηστου πολιτικού συστήματος που έχει εξελιχθεί σε καρκίνωμα, εγκλωβισμένος μέσα στην τυφλότητα της οίησής του, μας έκανε δώρο το κατηγορητήριο που απευθύνεται σε αυτόν και τους ομοίους του. Αν λειτουργεί ακόμη η δικαιοσύνη σε αυτό τον τόπο, ας μην το αφήσει αναξιοποίητο. Και εκείνοι που πρέπει να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση, είναι πιο πολύ από όλους οι νέοι άνθρωποι που έχουν μείνει στον τόπο και νοιάζονται γι΄αυτόν. Χρόνος, δεν υπάρχει.

Citius, altius, fortius, teleopticus, dopius, dollarius (μέρος ΙΙ ) - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!

Citius, altius, fortius, teleopticus, dopius, dollarius (μέρος ΙΙ ) - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!

Citius, altius, fortius, teleopticus, dopius, dollarius (μέρος ΙΙ ) - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!

Citius, altius, fortius, teleopticus, dopius, dollarius (μέρος ΙΙ ) - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!

Citius, altius, fortius, teleopticus, dopius, dollarius (Μέρος I) - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!

Citius, altius, fortius, teleopticus, dopius, dollarius (Μέρος I) - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!

«Είναι ο ποδοσφαιρικός καπιταλισμός, ανόητε». (μέρος ΙΙΙ- τελευταίο).

Το μεγάλο σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει στην Βρετανία με επίκεντρο την τράπεζα Barcleys’ δεν βρίσκεται ακόμη στα πρωτοσέλιδα και τις επικεφαλίδες της τηλεοπτικής –κατ’ επίφαση- ενημέρωσης. Οταν αυτό συμβεί, πιθανόν να μην ενδιαφέρει κανέναν γιατί θα αποκαλυφθεί η έκταση της οικονομικής καταστροφής, που δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο. Προς το παρόν, όλοι –δηλαδή οι κυβερνήσεις- κάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτε και πως η κατάσταση βρίσκεται υπό έλεγχο. Οπως συνέβη και με την έναρξη της κρίσης το 2008. Μόνο που αυτή, θα είναι μεγαλύτερη. Ο γιγαντισμός του χρηματοπιστωτικού τομέα ο οποίος έχει ξφύγει από κάθε έλεγχο στη Βρετανία, ξεκίνησε με τον Μπλέρ, ο οποίος έβλεπε ότι το βρετανικό κεφάλαιο, ήθελε να διασφαλίσει κέρδη και να περιορίσει τις όποιες οικονομικές απώλειες. Και τους κινδύνους οικονομικών απωλειών τους περιρορίζεις όταν αγοράζεις με ψίχουλα κερδοφόρα κομμάτια το δημοσίου ή κερδοφόρες ιδιωτικές επιχειρήσεις που πωλούνται σε καλή τιμή. Τα χρήματα της αγοράς, στα δανείζει η τράπεζα και όσο εσύ κερδίζεις από την επιχείρηση, πληρώνεις τόκους, ενδεχομένως και δδόσεις το δανείου. Οταν παύεις να κερδίζεις, τραβάς μία πτώχευση της εταιρείας σου, η οποία ανήκει σε μία off shore με έδρα τα νησιά Καιμάν, φορτώνεις στην τράπεζα την πτωχευθείσα επιχείρηση και ψάχνεις άλλη ευκαιρία για «σοβαρούς επενδυτές». Ο Μπλερ, λοιπόν, που είχε διαφημιστεί και ως «σοσιαλιστής», υποστήριζε ότι το κλειδί της ανάπτυξης της Βρετανίας θα ήταν η προσέλκυση ξένων επενδυτών και επενδύσεων. Μάλιστα, θεωρούσε ότι ένα πεδίο οικονομικής δραστηριότητας που μπορούσε να προσελκύσει ξένους επενδυτές ήταν το αγγλικό ποδόσφαιρο. Με δεδομένο ότι οι άγγλοι ιδιοκτήτες, κεφαλαιούχοι παλαιάς κοπής, δεν είχαν αρκετά κεφάλαια για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη μίας ακόμη φούσκας, όπου τα χρέη θα ήταν για τις επιχειρήσεις και τα κέρδη για τους «επενδυτές», οι πλέον ευπρόσδεκτοι έρχονταν από τις ΗΠΑ, την Ρωσία ή –όπως εσχάτως- από τον περσικό κόλπο. Στους αμερικανούς, πουλήθηκαν οι δύο ιστορικότερες αγγλικές ομάδες και αυτές με τους περισσότερους τίτλους. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Λίβερπουλ. Επειδή, όμως, στην δεκαετία του 90 πολλές αγγλικές ομάδες είχαν εισαχθεί στο χρηματιστήριο –το οποίο ήταν «περιοριστικός» παράγοντας για τους επενδυτές- βγήκαν σταδιακά σχεδόν όλες πριν η μετά την αγορά τους από «επενδυτές». Οι αμερικανοί που αγόρασαν του δύο μεγάλους συνεπείς με την οικονομική αντίληψη που λέει ότι οι ομάδες είναι ένα brand name που αξίζει να το αγοράσεις μόνο αν μπορείς να το πουλήσεις περισσότερο, πήραν τις ομάδες για να τις οδηγήσουν στην Μπλερική λεωφόρο ανάπτυξης. Η μόνη ανάπτυξη που πέτυχαν ήταν στα χρέη των ομάδων.

Η νέα συνταγή.

Για τις μελλοντικές περιπέτειες της Γιουνάιτεντ, έγραφα χθες. Ομως, έχει πολύ ενδιαφέρον και η περίπτωση της Λίβερπουλ που αγοράστηκε από έναν άλλο αμερικανό, τον Τζον Χένρι. Για την ακρίβεια, η Λίβερπουλ αγοράστηκε από την εταιρεία του την NESV που έχει έδρα την Βοστώνη και υποθέτω, όπως συνέβη και με την εταιρεία των προηγούμενων αμερικανών «επενδυτών» που καταχρέωσαν την ομάδα, θα υπακούει στις διατάξεις της αμερικανικής νομοθεσίας για τις επχειρήσεις. Σε περίπτωση πτώχευσης, βέβαια, δεν νομίζω ότι οι οπαδοί της Λίβερπουλ θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πέρα από πικετοφοριες και καμιά πρεία διαμαρτυρίας. Αν δεν βρισκόταν ο Χένρι, η Λίβερπουλ θα κατέληγε στην τράπεζα, όπου οι προηγούμενοι αμερικανοί «επενδυτές» χρωστούσαν ένα μεγάλο μέρος του δανείου που είχαν πάρει, για να αγοράσουν την ομάδα. Ο Χένρι, που άρχισε να ενδιαφέρεται για το ευρωπαικό ποδόσφαιρο και δή το αγγλικό από το καλοκαίρι του 2010, αυτοδιαφημίζεται ως φορέας μίας διαφορετικής οικονομικής προσέγγισης στα σπορ. Βέβαια, ο πρώτος του χρόνος στην Λίβερπουλ, δεν μπορεί να θεωρηθεί και επιτυχία. Ξόδεψε πολλά και έμεινε εκτός Τσάμπιονς Λιγκ. Και από ποιότητα ομάδας, μηδέν βελτίωση. Βέβαια, έχει φέρει κάποιες νέες πρακτικές στην διαφήμιση όπως η παραχώρηση ενός μικρού ποσοστού μετοχών στον Λεμπρον Τζέιμς, ο οποίος σε ανταπόδωση διαφημίζει την Λίβερπουλ, στις ΗΠΑ.

Το γήπεδο, δεν είναι λύση.

Ο Χένρι, πιθανόν να ανακαλύπτει ότι η επιχειρηματικότητα στα σπορ είναι διαφρετική στην Ευρώπη γιατί και η σχέση των ανθρώπων με τα σπορ, είναι διαφορετική.  Οταν αγόρασε την Λίβερπουλ, στο μυαλό των περισσότερων υπήρχε η αντίληψη ότι θα προχωρούσε στην ανέγερση ενός νέου γηπέδου 60 χιλιάδων θέσεων, που θα έβαζαν την Λίβερπουλ στην ίδια μοίρα με τους βασικούς της ανταγωνιστές. Τις δύο ομάδες του Μάντσεστερ και τις τρεις του Λονδίνου, Τσέλσι, Αρσεναλ και Τότεναμ. Ο Χένρι, όμως, δηλωσε πρόσφατα πως ένα γήπεδο 60 χιλιάδων μπορεί να αποδειχθεί ζημιογόνος επένδυση αφού η Λίβερπουλ δεν μπορεί να απευθυνθεί σε ένα μητροπολιτικό κοινό 14 εκατ. ανθρώπων, όπως οι ομάδες του Λονδίνου. Η λύση για περισσότερα έσοδα,κατά τον Χένρι, είναι η εκμετάλλευση του διεθνούς brand name της Λίβερπουλ. Πιθανόν, το να γυρίζεις μία ομάδα στις Ασίες, τις ΗΠΑ και τον Καναδά σαν αρκούδα σε πανηγύρι να αφήνει κέρδη αλλά αν δεν πάρεις τίτλο στην Αγγλία και δεν διακριθείς στο Τσαμπιονς Λιγκ, dear John, όπως λέμε στο χωριό μου, χαιρέτα μου τον πλάτανο και ψάξε αγοραστή.

ΔΗΛΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ.

Επειδή το φορολογικό σύστημα είναι καταφανώς άδικο σε ότι αφορά την κατανομή των βαρών,

Επειδή οι διατάξεις του, ειδικά για τα ΑΜΕΑ, είναι ρατσιστικές, απάνθρωπες και παραβιάζουν θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα όπως αυτό της ισότητας,

Επειδή η αναπηρία δεν μπορεί να θεωρείται λόγος αποκλεισμού μου από το δικαίωμα στην εργασία που είναι άλλωστε συνταγματικά κατοχυρωμένο,

Επειδή ο καταφανώς άδικος χαρακτήρας των κάθε είδους εκτάκτων εισφορών και η υποχρέωσή μου να ανταποκριθώ σε αυτές θέτουν σε κίνδυνο  την ζωή μου και την ζωή του παιδιού μου,

Επειδή η ΖΩΗ θεωρείται ακόμη ΔΙΚΑΙΩΜΑ,

Επειδή το κράτος δεν εκπληρώνει τις ανταποδωτικές του υποχρεώσεις που απορρέουν από το δικαίωμά του να φορολογεί τους πολίτες,

Επειδή, για λόγους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αρνούμαι να καταγραφώ ως παράπλευρη απώλεια σε έναν πόλεμο που προκάλεσε η απληστία, η ανομία, η εθελοδουλεία, η μωροφιλοδοξία, η αμάθεια, η αυθαιρεσία και η ανικανότητα όσων κυβέρνησαν μέχρι τώρα και συνεχίζουν να κυβερνούν, (πολλοί από τους οποίους δεν έχουν ποτέ εργαστεί),

Επειδή πρόθεσή μου δεν είναι η αποφυγή καταβολής των φόρων, γι’ αυτό και θα συνεχίσω να είμαι συνεπής στην εκπλήρωση των ρυθμίσεων καταβολής φόρων και εισφορών τις οποίες έχω συμφωνήσει με το δημόσιο –ΟΣΟ ΜΟΥ ΕΠΤΡΕΠΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΎΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ,

Επειδή αναγνωρίζω ότι οι φορολογικές υποχρεώσεις του πολίτη πρέπει να εκπληρώνονται σε μία δημοκρατική και ανεξάρτητη χώρα αλλά αυτή που κατοικώ δεν είναι τίποτε από τα δύο,

ΣΑΣ ΔΗΛΩΝΩ ΟΤΙ

Κάνοντας χρήση της μόνης νόμιμης άμυνας που έχω ενάντια στην αυθαίρετη εξουσία,

Επικαλούμαι το δικαίωμα της πολιτικής ανυπακοής και αρνούμαι να συμμορφωθώ στην υποχρέωσή μου να υποβάλλω φορολογική δήλωση μέχρι την θεσμική αποκατάσταση της αδικίας.

Χρίστος Χαραλαμπόπουλος.

ΥΓ. Αυτόχειρας δεν γίνομαι. Η “Δημοκρατία” στην οποία ζω έχει την ευχέρεια να με “εξοντώσει”, αν το θεωρεί δικαίωμά της.

«Είναι ο ποδοσφαιρικός καπιταλισμός, ανόητε..». (μέρος ΙΙ ).

Η Αρσεναλ, όπως νομίζω έχει γίνει πλέον κατανοητό, ενδιαφέρεται και λειτουργεί με απόλυτη προτεραιότητα στην επιτυχία των στοιχείων που την ορίζουν πρωτίστως ως υγιή επιχείρηση, ότι και αν σημαίνει ο όρος στο περιβάλλον του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που ζούμε (ή προσπαθούμε). Αυτό το γράφω γιατί τα στοιχεία δείχνουν ότι η Αρσεναλ αν συνεχίσει την ίδια πορεία και την επόμενη πενταετία, πολύ πιθανόν να διπλασιάσει την αξία της. Ομως, τα στοιχεία, εξι μήνες πριν την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς εδειχναν ότι επρόκειτο για τράπεζα που είχε αξιολογηθεί με άριστα. Αν η περίπτωση της Αρσεναλ ειναι μία από τις δύο περιπτώσεις που αξίζει να τις μελετήσει κάποιος για να δει τον τρόπο που λειτουργεί ο ποδοσφαιρικός καπιταλισμός, η άλλη είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η Γιουνάιτεντ δεν είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο και είναι ιδιοκτησία της οικογένειας Γκλειζερ, αμερικανών πολυεκατομμυριούχων. Οι Γκλέιζερ έχουν διαφορετική αντίληψη για την οικονομία του καπιταλισμού. Από την «μετρημένη» αγγλική αντίληψη επιλέγουν την αμερικανική αντίληψη της οικονομικής λεηλασίας. Στόχος τους είναι να κρατήσουν στον έλεγχό τους μία εταιρεία όσο τους εξυπηρετεί (είτε για φορολογικούς λόγους, είτε γιατί παράγει κέρδη που καρπώνονται οι ίδιοι, ειτε για άλλους λόγους που βαφτίζονται και «λογιστική πρακτική» που μπορεί να είναι από φοροδιαφυγή μέχρι ξέπλυμα μαύρου χρήματος)και όταν πάψει να το κάνει, να την πουλήσουν σε τιμή μεγαλύτερη από εκείνη που την αγόρασαν. Κάτι σαν τον «Γκέκο – Μάικλ Ντάγκλας» στην ταινία Wall Street του Ολιβερ Στόουν ή τον Ντάνι ντε Βίτο στην ταινία «με τα λεφτά των άλλων», που υποδύονταν χρηματιστές, οι οποίοι ανάμεσα στα άλλα, αγόραζαν εταιρείες, τις έσπαγαν σε κομμάτια και τις πουλούσαν ή τις διέλυαν, με μεγάλο κέρδος. Οι Γκλέιζερ απόκτησαν τον έλεγχο της Γιουνάιτεντ το 2005 μέσω μιάς εταιρείας που ελέγχουν, της Red Football LLC, με έδρα την αμερικανική πολιτεία του Ντελαγουέαρ που θεωρείται ένας φορολογικός παράδεισος στις ΗΠΑ. Για να ολοκληρωθεί η εξαγορά της Γιουνάιτεντ το 2005, η εταιρεία Red Football πήρε ένα δάνειο 525 εκατομμυρίων στερλινών, το οποίο φορτώθηκε στην ομάδα, στην επιχείρηση Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δηλαδή. Σήμερα, επτά χρόνια μετά την εξαγορά, η Γιουνάιτεντ οφείλει ακόμη 423 εκατομμύρια στερλίνες, ενώ όλο αυτό το χρονικό διάστημα, η ομάδα έχει πληρώσει σε δόσεις και προμήθειες στις τραπεζες, 500 εκατ.στερλίνες. Τσίλικη αριθμητική, έτσι; Δανείζομαι 525, επτά χρόνια μετά, έχω πληρώσει γι’ αυτό το δάνειο 500 και χρωστώ ακόμη 423.

Με τα λεφτά των άλλων.

Κάτι ανάλογο πήγαν να κάνουν και οι Χικς και Τζίλετ στην Λίβερπουλ, δεν τους βγήκε το μεγάλο κόλπο με το καινούργιο γήπεδο, φόρτωσαν την ομάδα χρέη, η εταιρεία που είχαν δημιουργήσει και είχε έδρα τις ΗΠΑ πτώχευσε και οι κόκκινοι έπιασαν πάτο. Αν, μάλιστα δεν βρισκόταν ένας άλλος αμερικανός να αγοράσει την χρεωμένη ομάδα, ποντάροντας στην μεγάλη της φήμη, η Λίβερπουλ θα μπορούσε να γίνει η επόμενη Λιντς Γιουνάιτεντ. Η Γιουνάιτεντ, από την εποχή της εξαγοράς της από τους Γκλέιζερ, βρίσκεται συνεχώς σε μία από τις 3 πρώτες θέσεις του καταλόγου της Deloitte με τις 20 ομάδες με τα μεγαλύτερα έσοδα. Βέβαια, από την 1^η θέση έπεσε αλλά θεωρείται η πιο ακριβή αθλητική επιχείρηση του κόσμου, καθώς σύμφωνα με την αξιολόγηση του περιοδικού Forbes, η αξία της αποτιμάται στα 1δις 930 εκατ.δολάρια. Από τους Γκλειζερ μάθαμε δύο βασικά πράγματα. Πως μιά υγιής επιχείρηση –με τους περιορισμούς που θέτει ο όρος στο σημερινό οικονομικό περιβάλλον- μπορεί να παράγει κερδη και να συντηρει ένα παρασιτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και πώς ο ιδιοκτήτης αυτής της επιχείρησης δεν χρειάζεται να ανησυχεί για το ενδεχόμενο της χρεωκοπίας. Θα χρεωκοπήσει η εταιρεία αλλά δεν θα χρωστά ο ιδιοκτήτης. Η πλήξη δεν είναι χαρακτηριστικό των οικονομικών κινήσεων της οικογένειας Γκλειζερ και αυτό το καταλάβαμε από πρόπερσι όταν μέλος της οικογένειας πήρε από το ταμείο της ομάδας, πενταετές άτοκο δάνειο 10 εκατομμυρίων στερλινών.

Το μεγάλο κόλπο.

Και τώρα, οι Γκλέιζερς ετοιμάζονται για το μεγάλο κόλπο. Να βάλουν άλλους να πληρώσουν το χρέος και αυτοί να συνεχίσουν να διοικούν, να εισπράττουν χωρίς κινδύνους και να μην υποχρεούνται σε κανενός είδους λογοδοσία. Μέ ένα έγγραφο 231 σελίδων ανακοινώνουν την πρόθεση και την επιθυμία τους να εισάγουν την εταιρεία Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Η εταιρεία Μάντσεστερ Γουνάιτεντ που σκοπεύει να εισαχθεί στο χρηματιστήριο της αμερικανικής μεγαλούπολης, έχει έδρα τον γνωστό φορολογικό παράδεισο των νησιών Καυμάν. Μάλιστα, στο έγγραφο που είναι ένας οδικός χάρτης περιήγησης σε φορολογικούς παραδείσους, προβλέπει ότι ο νέοι επενδυτές θα έχουν το δικααιωμα αγορας μετοχών τάξης Α, που έχουν δέκα φορές λιγότερα δικαιώματα ψήφου στις συνελεύσεις των μετόχων, από όσες οι μετοχές τάξης Β που εκδίδουν οι Γκλειζερς στους εαυτούς τους. Για μερίσματα στους μετόχους, ούτε κουβέντα φυσικά. Ετσι είναι ο παραγωγικός καπιταλισμός, κουτά. Ολο ευκαιρίες. Και αν τυχόν πτωχεύσει η ομάς επιχείρηση, θα την φάει ο Καυμάν, αμάσητη.

«Είναι ο ποδοσφαιρικός καπιταλισμός, ανόητε...» (μέρος Ι).

Αυτές οι ημέρες, είναι περίεργες. Ξεκινάς να γράψεις ένα κείμενο και κάποια στιγμή, το κείμενο λες και αποκτά υπόσταση και βούληση. Αποφασίζει εκείνο την κατεύθυνση που θα τραβήξει. Βέβαια, για να πούμε την αλήθεια, οι δρόμοι του κάθε κειμένου βρίσκονται μέσα μας αλλά πολλές φορές με τα κείμενα, συμβαίνει ότι με τους καλοφτιαγμένους χαρακτήρες των μυθιστοριογράφων. Αποκτούν την δική τους ζωή. Για το σημερινό άρθρο είχα μία ιδέα που ξεκίνησε από δυό –φαινομενικά- διαφορετικές περιπτώσεις, που δείχνουν παράλληλα ότι στο σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Οι δύο διαφορετικές περιπτώσεις στις οποίες αναφέθηκα αφορούν την Αρσεναλ και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Διαφορετικές σε πολλά. Θα επικεντρωθώ, όμως σε ένα. Το ιδιοκτησιακό. Η ομάδα του Λονδίνου είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο, η Γιουνάιτεντ όχι. Η Αρσεναλ ανήκει σε δύο μετόχους. Τον αμερικανό Σταν Κρένκε που έχει το 66,64% των μετοχών και τον ρωσο-ουζμπέκο Αλισερ Ουσμάνοφ που έχει το 29.11%. Για καιρό, αυτοί οι δύο πολεμούσαν να αποκτήσουν τον έλεγχο της ομάδας και ο αμερικανός, τελικά, κέρδισε πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Αλλωστε, κανείς από τους προηγούμενους μετόχους δεν ήθελε τον Ουσμάνοφ παρά το γεγονός ότι τους έκανε καλύτερες προσφορές. Αδιανόητο για την βρετανική παράδοση να περάσει η ομάδα στα χέρια κάποιου «ρωσο-ουζμπέκου» έστω και εκατομμυριούχου. Ενας αμερικανός εκατομμυριούχος είναι πολύ προτιμότερος.  Εχει και  ο καπιταλισμός τις δικές του εκλεκτικές συγγένειες. Αμερικανοί και Αγγλοι ειναι κάτι ανάμεσα σε αδέλφια και πρώτα ξαδέρφια. Οι υπόλοιπες μετοχές της Αρσεναλ, ένα ποσοστό 4,25% βρίσκονται στα χέρια μικρομετόχων η του επενδυτικού σχήματος που έχουν φτιάξει οι φίλαθλοι της ομάδας. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι η Αρσεναλ είναι εισηγμένη σε ενα είδος παράλληλης χρηματιστηριακής αγοράς για μικρομεσαίες επιχειρήσεις (σύμφωνα με τα βρετανικά μεγέθη) και όχι στις δημόσιες χρηματαγορές του FTSE ή την ΑΙΜ.  Αυτό σημαίνει πως την συγκεκριμένη χρηματαγορά κατέχει μία ιδιωτική εταιρεία η οποία από τον περασμένο Μάρτιο, ψάχνει έναν αγοραστή. Το τι μπορεί να συμβεί στην Αρσεναλ αν αυτή η εταιρεία πουληθεί, θα πάει μακριά την βαλίτσα και θα μπλέξουμε στους σκοτεινούς διαδρόμους του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που αν τους ακολουθήσεις σε βγάζουν σε νησιά με όνομα κροκόδειλου. Η εταιρεία της Αρσεναλ, έχει μόλις 62.217 μετοχές οι οποίες είναι και ιδιαίτερα ακριβές. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κάποιοι από τους προηγούμενους μετόχους, πούλησαν το ποσοστό τους στον Κρένκε και έγιναν –πολύ περισσότερο-πλούσιοι.

Η παραγωγή χρήματος.

 Θυμίζω ότι με βάση την ετήσια αξιολόγηση της Deloitte για το 2011 η Αρσεναλ βρισκόταν στην Πέμπτη θέση τη εικοσάδας των ομάδων με το μεγαλύτερο εισόδημα, που έφθανε τα 255, 4 εκατ.στερλίνες. Ας σημειωθεί ότι κάτω από την ομπρέλα της ομάδας λειτουργούν 12 διαφορετικές εταιρείες. Το χρέος της ομάδας, δηλαδή οι οφειλές στις τράπεζες, από τα 318 εκατ. στερλίνες του 2008 έφθασαν τα 137 εκατ. (Νοέμβριος 2011) και στα 97, 8 εκατ. τον Ιούνιο του 2012. Οσο η ομάδα συνεχίζει αυτή την οικονομική πολιτική, είναι σαφές ότι αν μέσα στην επόμενη πενταετία συνεχίζει να κερδίζει το εισιτήριο για την συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ και φροντίζει τα έσοδά της να είναι υψηλά, θα αποπληρώσει το χρέος και θα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση απέναντι στους ανταγωνιστές της. Η συμμετοχή της ομάδας στο χρηματιστήριο, όπως έχω ξαναγράψει, της επιβάλλει περιορισμούς στην οικονομική της συμπεριφορά. Δεν μπορεί να έχει χρέη. Και για ποιό λόγο, ο μεγαλομέτοχός της να την φορτώσει χρέη και να απαξιώσει την τιμή της μετοχής της; Μία ομάδα που η μετοχή της, για παράδειγμα, κάνει 12,5 χιλιάδες ευρώ, χωρίς χρέος και με ιδιόκτητο γήπεδο, δεν θα αξίζει περισσότερο; Πολύ περισσότερο από όσα ξόδεψε ο Κρένκε για να αποκτήσει τον έλεγχό της. Πέρυσι, το αμερικανικό οικονομικό περιοδικό Forbes εκτιμούσε ότι η Αρσεναλ είναι η τέταρτη ακριβότερη ποδοσφαιρική επένδυση στον κόσμο, μετά την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Ρεάλ και την Μπάρτσα με κόστος 1,295 δις δολάρια. Περίπου τα διπλά από όσα έχει ξοδέψει ο Κρένκε ως τώρα.

Η ΟΥΕΦΑ παραφυλάει.

Η φράση του τίτλου είναι μία παραφθορά της φράσης «it’s the economy stupid» που αποδίδεται στον επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατειας του Κλίντον το 1992, Τζέιμς Κάρβιλ. Λέγεται ότι ο Κάρβιλ απάντησε με αυτή την φράση σε ένα απο τα στελέχη της εκστρατείας, όταν τον ρώτησε σε ποιό τομέα θα ρίξουν το επικοινωνιακό βάρος. Επιστρέφω στο ζήτημα της Αρσεναλ για να θυμίσω ότι πέρα από τους οκονομικούς περιορισμούς που θέτει η συμμετοχή της στο χρηματιστήριο, υπάρχει και το ζήτημα του financial fair play της ΟΥΕΦΑ που θέτει επιπλέον περιορισμούς. Βέβαια, εδώ θα πρέπει να συνυπολογίσει κάποιος το γεγονός ότι η νέα τηλεοπτική συμφωνία των αγγλικών ομάδων θα του αποφέρει, σχεδόν,διπλάσια έσοδα από ότι η παρούσα που λήγει του χρόνου και αυτό θα δώσει σε κάποιους, όπως στην Αρσεναλ την δυνατότητα να ξοδέψει περισσότερα. Το ερώτημα είναι αν θα είναι περισσότερα από των ανταγωνιστών της.

Ο Χρήστος Χαραλαμπόπουλος στο Overlap.gr ! - overlap.gr

Ο Χρήστος Χαραλαμπόπουλος στο Overlap.gr ! - overlap.gr

Διπλωματία του ποδοσφαίρου ή εθνικός οπαδισμός;

Αν επρόκειτο να απαντήσω στο ερώτημα, που πολλοί έθεσαν με αφορμή την ποδοσφαιρική αναμέτρηση ανάμεσα στις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου την Ελλάδας και της Γερμανίας, την Παρασκευή 23 Ιουνίου στο Γκντάνσκ, θα διάλεγα το δεύτερο σκέλος. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, που γινόταν σε ιδιαίτερα φορτισμένη -πολιτικά- ατμόσφαιρα το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με κάποιον τρόπο στην ελληνική διπλωματία. Μία νίκη σε βάρος των γερμανών θα μπορούσε να προκαλέσει ένα κλίμα συμπάθειας αλλά δεν θα επιδρούσε ούτε στο ελάχιστο στον οικονομικό σχεδιασμό της Γερμανίας και της τρόικας για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η οικονομική κρίση. Το κεφάλαιο δεν συγκινείται από τέτοια πράγματα, παρά μόνο από υψηλές αποδόσεις και ευκαιρίες να αυτοπολλαπλασιαστεί. Επίσης, συγκινείται ιδιαίτερα όταν οι πολιτικοί, του προσφέρουν την ευκαιρία να φορτώσει τις ζημιές του στις πλάτες των πολιτών. Επομένως, διπλωματική χρησιμότητα σε περίπτωση νίκης ή ήττας, δεν υφίσταται. Η συζήτηση για την διπλωματία των σπορ γίνεται κάθε φορά που μία αναμέτρηση μεταξύ εθνικών, κυρίως, ομάδων αντανακλά έναν –μικρό ή μεγαλύτερο-βαθμό δυσαρέσκειας που υπάρχει ανάμεσα στις δύο πλευρές. Μία δυσαρέσκεια, που ορισμένα πρόθυμα media και από τις δύο πλευρές με εργαλεία την αμάθειά, την βλακεία και τον φανατισμό τους, αναγάγουν σε εχθρότητα που την εμπορεύονται δεόντως. Η ελληνο-γερμανική ποδοσφαιρική αναμέτρηση και το πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξήχθη, αποτέλεσε μία «ωραία ιστορία» για όλα τα media που διψούν για ιστορίες, που δεν χρειάζονται και πολύ ψάξιμο. Αρκεί να έχεις κάτι να πουλήσεις. Η συζήτηση για την χρησιμότητα της διπλωματίας των σπορ ήρθε με έμφαση στην επιφάνεια το 1971, όταν την «ανακάλυψαν» και έκαναν συχνές αναφορές σε αυτήν οι αμερικανικές σχολές διπλωματίας και διεθνών σχέσεων. Η παρουσία του Χένρι Κίσσινγκερ στο αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών εκείνη την εποχή, στον οποίο χρεώθηκε η προετοιμασία του ανοίγματος των ΗΠΑ στην Κίνα, ανέδειξε αυτήν την χρησιμότητα των σπορ. Στις 6 Απριλίου του 1971 η αμερικανική εθνικη ομάδα πινγκ πονγκ που έπαιρνε μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ιαπωνία, δέχθηκε μιά πρόσκληση να επισκεφθεί την Κίνα με όλα τα έξοδα πληρωμένα, από την αντίστοιχη κινεζική ομάδα. «Ε, και;» θα ρωτήσει κάποιος, γιατί είναι σπουδαίο; Γιατί βρισκόμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου και οι σχέσεις Κίνας και ΗΠΑ είχαν παγώσει από το 1949. Στις 10 Απριλίου του 1971 από μία γέφυρα του Χονγκ Κόνγκ –βρετανική αποικία τότε- 9 αθλητές και τέσσερις δπλωμάτες –δύο από αυτούς είχαν μαζί και τις συζύγους τους- έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που έπαιρναν άδεια εισόδου στην χώρα του Μάο, από τότε –το 1949- που οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία.

Εθνική υπερηφάνεια;

Την αποστολή συνόδευαν και δέκα αμερικανοί δημοσιογράφοι που στέλνοντας στις ΗΠΑ τις ανταποκρίσεις τους, έδωσαν τέλος την απαγόρευση της μετάδοσης ειδήσεων από την Κίνα, που είχε επιβληθεί στα αμερικανικά ΜΜΕ. Πολλές από εκείνες τις ανταποκρίσεις έκαναν λόγο για την «διπλωματία του πινγκ πονγκ» και για μία εβδομάδα από τις 11-17 Απριλίου, το αμερικανκό κοινό παρακολουθούσε την καθημερινή εξιστόριση της επίσκεψης. Οι αμερικανοί, έπαιζαν φιλικά, έχαναν και ξεναγούνταν στο Σινικό Τείχος, το περίφημο θερινό ανάκτορο, παρακολουθούσαν πολιτιστικές εκδηλώσεις, μιλούσαν με εργάτες και φοιτητές, είδαν παραστάσεις του Μπαλέτου της Καντόνας και όλη αυτή η εικόνα μεταφερόταν στις ΗΠΑ αποκαλύπτοντας ένα πρόσωπο του άγνωστου «κόκκινου δράκου» που ήταν ελάχιστα ανησυχητικό. Κανείς δεν ένιωσε προσβεβλημένος από τις ήττες στο πινγκ πόνγκ, σε εκείνη την επίσκεψη που αποτέλεσε ένα παγοθραυστικό το οποίο έσπασε τον πάγο της διπλωματικής απομόνωσης. Ετσι, με την «εκπαίδευση» και του κοινού προετοιμάστηκε η πολύ τολμηρή πρώτη επίσκεψη, του αμερικανού προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον στο Πεκίνο, την επόμενη χρονιά. Εμείς, όμως, εδώ στην Ελλάδα, σε μεγάλο βαθμό και με περισσή ευκολία αναγάγουμε τις αθλητικές διακρίσεις σε γεγονότα που θρέφουν την εθνική υπερηφάνεια και τις ήττες σε εθνικές καταστροφές. Η υπερβολή μας σε αυτό το πεδίο είναι παροιμιώδης. Πολλούς από εκείνους που έκαναν αρκετούς συμπατριώτες μας εθνικά υπερήφανους το 2004, αν δεν είχαν το μετάλλιο, οι χρυσαυγίτες θα τους είχαν ήδη μαχαιρώσει.

Ενα παιχνίδι και μόνο.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι και σε επίπεδο εθνικής ομάδας, οι νίκες δίνουν χαρές και όχι εθνική υπερηφάνεια. Επίσης, μπορεί να δίνουν στεναχώρια και δεν φέρνουν καταστροφή. Εθνική υπερηφάνεια μπορούν να δώσουν άλλα πράγματα. Περισσότερο ουσιαστικά. Οπως το να νοιάζεσαι για τον διπλανό σου. Να βλέπεις ότι στη χώρα σου όλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στην μόρφωση, την υγεία και την κοινωνική προστασία. Οτι οι συνταξιούχοι ζουν αξιοπρεπώς και τα παιδιά δεν πεινάνε. Οτι το σύνταγμα δεν είναι ένα νεκρό κείμενο και ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο και δεν αγοράζουν δικαστικές αποφάσεις με το πορτοφόλι τους. Μπορώ  να σκεφθώ και άλλους λόγους αλλά εκεί που όλα δοκιμάζονται περισσότερο είναι στην διαχείριση της ήττας. Ο πραγματικός πολιτισμός που ισχυριζόμαστε ότι δώσαμε στην ανθρωπότητα, φαίνεται στις αντιδράσεις μας στην ήττα. Είμαστε, όμως, τόσο "κακομαθημένοι" και εκπαιδευμένοι στην ελάχιστη προσπάθεια που έχουμε μάθει μόνο σε νίκες χωρίς κόπο, ιδίως όταν τις πετυχαίνουν άλλοι για λογαριασμό μας.

Ο μεγαλύτερος θρίαμβος μέχρι τον επόμενο.

Μετά τις εκλογές, εκείνο που κυριαρχεί στα media είναι οι ψύχραιμες αναλύσεις για το αποτέλεσμα. Αυτό, φυσικά, συμβαίνει όταν το αποτέλεσμα δεν ανησυχεί εκείνους που είχαν την δυνατότητα να το επηρεάσουν, έτσι ώστε τα συμφέροντά τους να μην κινδυνεύσουν. Οι ιδιοκτήτες των κυρίαρχων media στην Ελλάδα είναι εκείνοι που μπορούν να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν συνυπολογίσει κάποιος ότι ειναι απόλυτα εξαρτημένοι από τις τράπεζες (από τις οποίες έχουν δανειοδοτηθεί με σκανδαλώδη τρόπο) οι οποίες είναι ο κεντρικός πυλώνας της διαπλοκής (media-πολιτικής-τραπεζών) στη χώρα, αντιλαμβάνεται αυτός ο κάποιος τι θεωρούν «εθνική σωτηρία». Η παρούσα οικονομική κρίση, είναι καθαρά μία κρίση που προκλήθηκε εξαιτίας της ασύδοτης λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού τομέα, παγκοσμίως. Η απληστία του κεφαλαίου, προκάλεσε τρομακτική οκονομική ζημία που κοινωνικοποιείται. Αυτή την ζημιά, καλούνται να την πληρώσουν οι πολίτες, υφιστάμενοι μία βίαιη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής τους. Τόσο βίαιη, που το στοιχειώδες να μοιάζει υψηλός στόχος. Εχουμε μία βίαιη μετατόπιση του 21^ου αιώνα στις εργασιακές συνθήκες του 19^ου. Και σε μία κοινωνία που «αγνοεί» τον διαφωτισμό. Για την ακρίβεια, τον αρνείται. Το «ελευθερία-ισότης-αδελφότης» είναι ωραίο θέμα έκθεσης για τις εισαγωγικές αλλά όχι για το καθεστώς που έχουν επιβάλλει οι «αγορές» το οποίο –σαρκαστικά- ονομάζεται «δημοκρατία». Το εκλογικό αποτέλεσμα που προέκυψε από τις εκλογές της Κυριακής, διαμορφώθηκε από τους εκβιασμούς της τρόικας και τις απαράδεκτες παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή της χώρας από την Γερμανία. Η εγχώρια διαπλοκή, με πολλά μέλη της υπόλογα στην Γερμανία χάρη και στην βοήθεια της Siemens, στην διαρκεια της προεκλογικής περιόδου εκπόνησε, συντόνισε και εφάρμοσε μία πρωτόγνωρη εκστρατεία εκφοβισμού και παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης. Η εκστρατεία αυτή απέδωσε τόσο, ώστε ένα από τα κόμματα που έχουν την ευθύνη για την σημερινή κατάσταση, να αποτελέσει τον κεντρικό κορμό της αυριανής κυβέρνησης. Στην κυβέρνηση αυτή θα συμπράξει ο άλλος εταίρος του δικομματισμού που κυριάρχησε από την μεταπολίτευση μέχρις εδώ. Οι διεργασίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης έχουν ξεκινήσει. Θα κριθούν όταν ολοκληρωθούν. Από το εκλογικό αποτέλεσμα, όμως, υπάρχουν δύο στοιχεία που μπορεί κάποιος να αναλύσει με σιγουριά, σε ότι αφορά τις αιτίες που τα προκάλεσαν. Το πρώτο, αφορά το ποσοστό της αποχής, που έφτασε το 37%. Σχεδόν το 40% του εκλογικού σώματος απείχε στις κρισιμότερες εκλογές ύστερα από την μεταπολίτευση. Από αδιαφορία και αμάθεια. Οσο και αν φαίνεται απίστευτο, είναι γεγονός.

Μαχαίρι στα πλευρά.

Το δεύτερο στοιχείο, αφορά το ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Εκτός από την αμάθεια και την αδιαφορία, προσθέστε τον φόβο και το μίσος. Και αυτό, το τελευταίο, αποτελεί ένα μαχαίρι σφηνωμένο στα πλευρά της κοινωνίας. Διαφωνούσα με πολλούς που έλεγαν ότι το ποσοστό της ΧΑ στις εκλογές της 6^ης Μαίου ήταν περιστασιακό. Οτι ήταν ένα  είδος «μόδας». Σε μία κοινωνία η οποία τα τελευταία τριάντα χρόνια εκπαιδεύτηκε στην λατρεία του ιδιωτικού βίου, στην αποθέωση των μικρών «μου» μίας επίπλαστης ευμάρειας που ο καθείς είχε την νομιμοποίηση να κυνηγήσει με κάθε μέσο, (με αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν αμόρφωτοι, αεριτζήδες και λαμόγια), ο φασισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί χέρι χέρι με τον φασισμό. Αν ισχύει αυτό που έλεγε ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ότι ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός ταξιδεύοντας, (οι έλληνες δεν διαβάζουν και ταξιδεύουν για επίδειξη κααι ψώνια) μπορεί να καταλάβει κάποιος ποιοί αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των 430 χιλιάδων ψηφοφόρων της ΧΑ. Δεν πρόκειται για τύπους με ξυρισμένα κεφάλια, με χοντρούς σβέρκους, που ακολουθούν στρατιωτικές πρακτικές, μαχαιρώνουν μετανάστες και χαιρετούν ναζιστικά. Πρόκειται για συνανθρώπους μας της διπλανής πόρτας. Αυτή είναι η δύναμη που έχει το κακό. Είναι απρόσμενα συνηθισμένο, κοινό. Οπως η προβαλλόμενη από τα media της αιτιολογίας για την αδυναμία της πολιτικής να λύσει τα προβλήματα και να προστατέψει την «επίπλαστη ευμάρεια» που χάθηκε. Κάτι που μπορούν να κάνουν μόνον οι «σοφές» αγορές αλλά δεν τις αφήνουν οι άχρηστοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Οταν «όλοι είναι ίδιοι και ανίκανοι» το πρόβλημα το λύνεις με τα ίδια σου τα χέρια. Και αυτό, η πράξη, είτε είναι το σφάξιμο του Αιγύπτιου μέσα στο δωμάτιο που κοιμάται είτε τα τηλεμπουνίδια στην Κανέλλη και το νερό στη Δούρου, αυτό είναι που γοητεύει. Κυρίως εκείνον που επειδή δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει, που είναι αμαθής, που νιώθει ότι η πολιτική τον έχει «φτύσει», επικροτεί την βία αντί του λόγου. Και απενοχοποιείται επειδή «κάποιος επρεπε να το είχε κάνει». Κάποιος με πυγμή. Ο Φασισμός δεν είναι φυτό αυτοφυές. Είναι δημιούργημα και εργαλείο του κεφαλαίου που τον χρησιμοποιεί σε εποχές κρίσης. Από εδώ και πέρα, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει. Δεν ξέρει, μόνο εκείνος που δεν θέλει να ξέρει. Ο υποβολέας επιμένει. «Δεν πειράζει, θα σφίξουν οι κώλοι». Δεν θα έχει νόημα. Με ένα μαχαίρι καρφωμένο στα πλευρά, ο σφιγμένος κώλος θα έχει πεθάνει από αιμορραγία.

Γερμανία. Πρωταθλήτρια Ευρώπης (..στη διαφορά..).

 Αυτή η ιστορία με τις διακαναλικές συνεντεύξεις των αρχηγώντων κομμάτων, έχει μεγάλο γούστο. Με την εξαίρεση της κρατικής τηλεόρασης, ο καθένας μεταδίδει ότι θέλει, δηλαδή ότι συμφέρει τον κάθε καναλάρχη, όσο θέλει και για όποτε θέλει. Και είναι ενδιαφέρον να βλέπεις πως οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρέσουν σε κανέναν καναλάρχη. Από αυτούς που για χρόνια εκπέμπουν χωρίς άδεια και πληρώνουν κάτι ψίχουλα για τις συχνότητες, που είναι δημόσια περιουσία. Βέβαια, όλα αυτά έχουν και τα καλά τους. Ας πούμε, βλέπεις συνεχώς τον Αντωνάκη Σαμαρά να μιλά στις τηλεοράσεις και χαίρεσαι, που η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο και βλέπεις όλα τα επίκαιρα της δεκαετίας του 60, επιχρωματισμένα. Δείχνουν σαν να γυρίστηκαν σήμερα. Ο πολιτικός λόγος, βέβαια, του Αντωνάκη δεν μπορείς να πεις ότι είναι πειστικός, ότι είναι ζωντανός, σύγχρονος. Ενα τεστ με άνθρακα 14 θα έδειχνε την πραγματική του ηλικία αλλά ποιός ασχολείται τώρα; Το ζητούμενο, τώρα είναι το μέλλον της χώρας, δηλαδή οχι ακριβώς της χώρας αλλά όσων την κυβέρνησαν μεχρι τώρα. Αυτοί ειναι η χώρα. Οσο αυτοί έχουν παρόν και μέλλον, δεν θα πρέπει να νοιαζόμαστε για τίποτε. Η ανησυχία, είναι δική τους δουλειά. Ιδιαίτερα εκείνων που γνωρίζουν ότι οι λίστες του Χριστοφοράκου της Siemens έχουν το ονοματάκι τους, συνοδευόμενο από ένα νούμερο. Που μπορεί να είναι, απλά, ένας αριθμός τηλεφώνου, όπως είχε πει ο Βενιζέλος όταν στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής είχαν γνωστοποιηθεί οι αριθμοί λογαριασμοί του Ακη. Αριθμοί τηλεφώνου για ηλιθίους. Παίρνεις, βουίζει συνέχεια και τέλος του μήνα σου έρχεται ένας λογαριασμός, όσο το επίδομα ανεργίας ενός εκατομμυρίου ανθρώπων. Θα μου πεις «και τι χρησιμεύουν οι λίστες Χριστοφοράκου;». Ε, όχι και τι χρησιμεύουν. Είναι σαν να ρωτάς τι χρησιμεύουν τα κορδόνια που κινούν τις μαριονέτες. Τόσες κωλοτούμπες που έκαναν εκείνοι που υπέγραψαν τα μνημόνια, νομίζετε ότι μπορούν να τις κάνουν άνθρωποι; Μόνο μαριονέτες. Και οι μαριονέτες, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν παίρνουν πρωτοβουλίες. Κάνουν ότι θέλει εκείνος που κινά τα νήματα. Και κρατά τον Χριστοφοράκο, προστατευμένο στην μεγάλη του αγκαλιά. Ασχετο, που θα έλεγε και κάποιος από τους δέκα μικρούς Μήτσους, της πρώτης περιόδου. Η Γερμανία, έχει προβλήματα δαφθοράς όπως εμείς εδώ που όλος ο κόσμος μας δείχνει με το δάχτυλο; Αν είναι ποτέ δυνατόν! Η Γερμανία, να έχει προβλήματα διαφθοράς! Η χώρα-προστάτιδα του ευρώ και της τραπεζικής διαφάνειας! Σαν δεν ντρέπεστε που σας πέρασε τέτοια σκέψη από το μυαλό. Λες και διαβάσατε την έκθεση της Κομισιόν στο τέλος του Ιανουαρίου που έλεγε πως «..η Γερμανία έχει αποτύχει να αποτρέψει την κατάχρηση του χρηματοοικονομικού της συστήματος για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας…Εάν η Γερμανία δεν ανταποκριθεί ικανοποιητικά μέσα στους επόμενους δύο μήνες, τότε η Επιτροπή ενδέχεται να παραπέμψει το θέμα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο». Από τότε, πέρασαν έξι μήνες, η Γερμανία δεν έκανε τίποτε αλλά ποιός θαθ την οδηγήσει στο ευρωπαικό δικαστήριο; Οι διορισμένοι υψηλόμισθοι υπάλληλοι της Κομισιόν θα στραφούν κατά του αφεντικού; Πότε το έκαναν για να το επαναλάβουν; Αρκούνται στις εκθέσεις για να υπάρχει και μία επίφαση δημοκρατικού ελέγχου στην Ε.Ε. Πέρα από την Κομισιόν, όμως, είναι και ο ΟΟΣΑ που “καρφώνει” την Γερμανία με τις επισημάνσεις που κάνει η ειδική υπηρεσία του για την καταπολέμιση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, το μαύρο χρήμα που ξεπλένεται ετησίως στη Γερμανία κυμαίνεται από 43-57 δισ. ευρώ - ενώ το σύνολο της «σκιώδους οικονομίας» (δηλαδή, των δραστηριοτήτων που έχουν τζίρο ο οποίος δεν φορολογείται ούτε κατ' ελάχιστο) ξεπερνά το 13,5% του ΑΕΠ της και αγγίζει το μισό τρισ. ευρώ ετησίως! Και οι αμερικανοί, για να ξέρετε, δεν έχουν αυτό που λεμε και την καλύτερη γνώμη για την Γερμανία και τους τρόπους που έχει να καταπολεμά το ξέπλυμα μαυρου χρήματος. Ειδικά για την Siemens οι αμερικανοί έχουν την καλύτερη άποψη. Στο τέλος του 2008 με δικαστική απόφαση, της είχαν κόψει ένα κοστουμάκι 1,6 δις δολάρια για παράνομες μίζες. Ενα επίσης διασκεδαστικό κεφάλαιο, είναι αυτό που αφορά τις σχέσεις της Deutsche Bank με την οικογένεια Ταίμπ, του κρατιδίου Σαραβάκ, του πολυπληθέστερου της Μαλαισίας. Σχέσεις πολυχρονες και επικερδείς που τις σκαλίζει η γερμανική επιτροπή κεφαλαιαγοράς. Γι’ αυτά τα ζητήματα δεν μιλάνε τα κανάλια, ούτε οι ίδιοι οι γερμανοί που είναι οι υπερασπιστές της διαφάνειας και των κανόνων της ευρωζώνης. Και κουνάνε το δάχτυλο σε όλους εκείνους που μπορούν να τρομοκρατούν, γιατί τους έδωσαν το δικαίωμα.

http://awesomepictures.me/page/6

http://awesomepictures.me/page/6