Ο μεγαλύτερος θρίαμβος μέχρι τον επόμενο.

Μετά τις εκλογές, εκείνο που κυριαρχεί στα media είναι οι ψύχραιμες αναλύσεις για το αποτέλεσμα. Αυτό, φυσικά, συμβαίνει όταν το αποτέλεσμα δεν ανησυχεί εκείνους που είχαν την δυνατότητα να το επηρεάσουν, έτσι ώστε τα συμφέροντά τους να μην κινδυνεύσουν. Οι ιδιοκτήτες των κυρίαρχων media στην Ελλάδα είναι εκείνοι που μπορούν να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν συνυπολογίσει κάποιος ότι ειναι απόλυτα εξαρτημένοι από τις τράπεζες (από τις οποίες έχουν δανειοδοτηθεί με σκανδαλώδη τρόπο) οι οποίες είναι ο κεντρικός πυλώνας της διαπλοκής (media-πολιτικής-τραπεζών) στη χώρα, αντιλαμβάνεται αυτός ο κάποιος τι θεωρούν «εθνική σωτηρία». Η παρούσα οικονομική κρίση, είναι καθαρά μία κρίση που προκλήθηκε εξαιτίας της ασύδοτης λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού τομέα, παγκοσμίως. Η απληστία του κεφαλαίου, προκάλεσε τρομακτική οκονομική ζημία που κοινωνικοποιείται. Αυτή την ζημιά, καλούνται να την πληρώσουν οι πολίτες, υφιστάμενοι μία βίαιη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής τους. Τόσο βίαιη, που το στοιχειώδες να μοιάζει υψηλός στόχος. Εχουμε μία βίαιη μετατόπιση του 21^ου αιώνα στις εργασιακές συνθήκες του 19^ου. Και σε μία κοινωνία που «αγνοεί» τον διαφωτισμό. Για την ακρίβεια, τον αρνείται. Το «ελευθερία-ισότης-αδελφότης» είναι ωραίο θέμα έκθεσης για τις εισαγωγικές αλλά όχι για το καθεστώς που έχουν επιβάλλει οι «αγορές» το οποίο –σαρκαστικά- ονομάζεται «δημοκρατία». Το εκλογικό αποτέλεσμα που προέκυψε από τις εκλογές της Κυριακής, διαμορφώθηκε από τους εκβιασμούς της τρόικας και τις απαράδεκτες παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή της χώρας από την Γερμανία. Η εγχώρια διαπλοκή, με πολλά μέλη της υπόλογα στην Γερμανία χάρη και στην βοήθεια της Siemens, στην διαρκεια της προεκλογικής περιόδου εκπόνησε, συντόνισε και εφάρμοσε μία πρωτόγνωρη εκστρατεία εκφοβισμού και παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης. Η εκστρατεία αυτή απέδωσε τόσο, ώστε ένα από τα κόμματα που έχουν την ευθύνη για την σημερινή κατάσταση, να αποτελέσει τον κεντρικό κορμό της αυριανής κυβέρνησης. Στην κυβέρνηση αυτή θα συμπράξει ο άλλος εταίρος του δικομματισμού που κυριάρχησε από την μεταπολίτευση μέχρις εδώ. Οι διεργασίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης έχουν ξεκινήσει. Θα κριθούν όταν ολοκληρωθούν. Από το εκλογικό αποτέλεσμα, όμως, υπάρχουν δύο στοιχεία που μπορεί κάποιος να αναλύσει με σιγουριά, σε ότι αφορά τις αιτίες που τα προκάλεσαν. Το πρώτο, αφορά το ποσοστό της αποχής, που έφτασε το 37%. Σχεδόν το 40% του εκλογικού σώματος απείχε στις κρισιμότερες εκλογές ύστερα από την μεταπολίτευση. Από αδιαφορία και αμάθεια. Οσο και αν φαίνεται απίστευτο, είναι γεγονός.

Μαχαίρι στα πλευρά.

Το δεύτερο στοιχείο, αφορά το ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Εκτός από την αμάθεια και την αδιαφορία, προσθέστε τον φόβο και το μίσος. Και αυτό, το τελευταίο, αποτελεί ένα μαχαίρι σφηνωμένο στα πλευρά της κοινωνίας. Διαφωνούσα με πολλούς που έλεγαν ότι το ποσοστό της ΧΑ στις εκλογές της 6^ης Μαίου ήταν περιστασιακό. Οτι ήταν ένα  είδος «μόδας». Σε μία κοινωνία η οποία τα τελευταία τριάντα χρόνια εκπαιδεύτηκε στην λατρεία του ιδιωτικού βίου, στην αποθέωση των μικρών «μου» μίας επίπλαστης ευμάρειας που ο καθείς είχε την νομιμοποίηση να κυνηγήσει με κάθε μέσο, (με αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν αμόρφωτοι, αεριτζήδες και λαμόγια), ο φασισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί χέρι χέρι με τον φασισμό. Αν ισχύει αυτό που έλεγε ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ότι ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός ταξιδεύοντας, (οι έλληνες δεν διαβάζουν και ταξιδεύουν για επίδειξη κααι ψώνια) μπορεί να καταλάβει κάποιος ποιοί αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των 430 χιλιάδων ψηφοφόρων της ΧΑ. Δεν πρόκειται για τύπους με ξυρισμένα κεφάλια, με χοντρούς σβέρκους, που ακολουθούν στρατιωτικές πρακτικές, μαχαιρώνουν μετανάστες και χαιρετούν ναζιστικά. Πρόκειται για συνανθρώπους μας της διπλανής πόρτας. Αυτή είναι η δύναμη που έχει το κακό. Είναι απρόσμενα συνηθισμένο, κοινό. Οπως η προβαλλόμενη από τα media της αιτιολογίας για την αδυναμία της πολιτικής να λύσει τα προβλήματα και να προστατέψει την «επίπλαστη ευμάρεια» που χάθηκε. Κάτι που μπορούν να κάνουν μόνον οι «σοφές» αγορές αλλά δεν τις αφήνουν οι άχρηστοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Οταν «όλοι είναι ίδιοι και ανίκανοι» το πρόβλημα το λύνεις με τα ίδια σου τα χέρια. Και αυτό, η πράξη, είτε είναι το σφάξιμο του Αιγύπτιου μέσα στο δωμάτιο που κοιμάται είτε τα τηλεμπουνίδια στην Κανέλλη και το νερό στη Δούρου, αυτό είναι που γοητεύει. Κυρίως εκείνον που επειδή δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει, που είναι αμαθής, που νιώθει ότι η πολιτική τον έχει «φτύσει», επικροτεί την βία αντί του λόγου. Και απενοχοποιείται επειδή «κάποιος επρεπε να το είχε κάνει». Κάποιος με πυγμή. Ο Φασισμός δεν είναι φυτό αυτοφυές. Είναι δημιούργημα και εργαλείο του κεφαλαίου που τον χρησιμοποιεί σε εποχές κρίσης. Από εδώ και πέρα, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει. Δεν ξέρει, μόνο εκείνος που δεν θέλει να ξέρει. Ο υποβολέας επιμένει. «Δεν πειράζει, θα σφίξουν οι κώλοι». Δεν θα έχει νόημα. Με ένα μαχαίρι καρφωμένο στα πλευρά, ο σφιγμένος κώλος θα έχει πεθάνει από αιμορραγία.