Το ποδόσφαιρο της κρίσης.

Είναι δύσκολο με τις συνθήκες που επικρατούν αλλά προσπαθώ να σκεφθώ. Ψύχραιμα. Και να γράψω για την πρώτη αγωνιστική της Σούπερ Λίγκας. Για το αγωνιστικό μέρος μίας «λίγκας» που ποτέ δεν υπήρξε «σούπερ», ούτε καν πλησίασε το ανεκτό μέτριο. Για «λίγκα» δεν το συζητώ. Ενας υπερβολικά φιλόδοξος και εκτός πραγματικότητας χαρακτηρισμός, που σαν εικόνα παραπέμπει στην πεντάχρονη η οποία φορά τα τακούνια της μητέρας της και θεωρεί ότι μεγάλωσε. Κωμική. Αν, φυσικά, η δραστηριότητα της «λίγκας» έμενε στο επίπεδο της κωμωδίας, μπορεί να ήταν και –τουλάχιστον- διασκεδαστική. Δεν έμεινε, όμως και πέρασε στο αντίθετο άκρο. Της τραγωδίας. Οχι γι΄αυτό που είναι η ίδια αλλά για εκείνο που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει. Το ελληνικό ποδόσφαιρο. Που εμάς μας ενδιαφέρει περισσότερο γι’ αυτό έκδηλώνουμε την αποστροφή μας στο αποτέλεσμα της διαχείρισης του ελληνικού ποδοσφαίρου από ιδοκτήτες-παράγοντες. Ο μέσος όρος των εισιτηρίων πέφτει συνεχώς και με δραματικό ρυθμό. Οπως και η κυκλοφορία των εφημερίδων. Η φετινή χρονιά, στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, θα είναι η χειρότερη. Ομάδες χωρίς χρήματα, με νέους ποδοσφαιριστές αναγκαστικά αλλά και χωρίς σχέδιο που βαδίζουν στα τυφλά. Τόσο, που καταπατούν κάθε κανόνα και νόμο για την λειτουργία του πρωταθλήματος. Αυτή η κρίση, ανέδειξε όλες τις αδυναμίες, την γύμνια και τις στρεβλώσεις μιάς καλύβας με καλάμια που θεωρεί, ακόμη και τώρα, ότι είναι μεζονέτα που απλά χρειάζεται μικροεπισκευές. Η Πολιτεία δηλαδή η κυβέρνηση είναι και ανίκανη και απρόθυμη να διαμορφώσει, θεσμικά, ένα χάρτη λειτουργίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και να διασφαλίσει ότι θα τηρείται. Αν η κρίση είναι ευκαιρία, όπως  λένε, η ευκαιρία συνίσταται στην δυνατότητα να οργανωθεί το παιχνίδι από την αρχή. Σε μιά τετοια προσπάθεια οι ομάδες θα πρέπει να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο, για να υπερασπίσουν το «προιόν» τους. Αλλά ποιές ομάδες; Ο πόλεμος ανακοινώσεων των δύο «μεγάλων» που ξέσπασε με το καλημέρα, αποκαλύπτει αβίαστα, τέσσερα πράγματα. Την χαμηλής ποιότητας αισθητική τους, τον αρρωστημένα οπαδικό χαρακτήρα της «επικοινωνιακής» τους πολιτικής, την αντίληψη που έχουν για τις ομάδες οι ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι τις θεωρούν ξεσκονόπανα του υπερτροφικού τους «εγώ» και την αδιαφορία τους για όλες τις άλλες ομάδες. Αν δεν αλλάξουν στάση και συμπεριφορά, μέσα στην διάρκεια της χρονιάς θα ταίσουν πρωΚτοσέλιδα οπαδικού αίσχους, την βία εντός και εκτός γηπέδων και θα μηδενίσουν την όποια αξία του «προιόντος». Αν κοιτάξει κάποιος τι συνέβη στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής όταν η χώρα βυθίστηκε στην οικονομική κρίση, θα καταλάβει. Και εμείς, δεν έχουμε το ποδοσφαιρικό ταλέντο των αργεντινών. Μέσα στο γήπεδο. Γιατί εξω από αυτό και στο παρασκήνιο, δεν παιζόμαστε....