Προσπαθούσαμε την Κυριακή το βράδυ να δούμε τρεις φίλοι να δούμε τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Ήμασταν ένας Ολυμπιακός, ένας Παναθηναϊκός και ένας Αεκτζής. Τελικά καταλήξαμε να παίζουμε τουρνουά στο playstation. Τι άλλαξε όμως και τα επεισόδια έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της αθλητικής δραστηριότητας της χώρας;
Καταρχάς έχουμε μια σταθερή και ραγδαία πτώση της πολιτικής ζωής της χώρας. Από το 1990 και μετά οι αριθμοί και τα νούμερα άρχισαν να υποκαθιστούν τις ιδέες και τις πολιτικές θέσεις. Οι πολίτες έπαψαν να συζητούν και να «παθιάζονται» με την πολιτική, καθώς από τη μία η ίδια τους απομάκρυνε και από την άλλη το σύγχρονο life-style που υπερπροβλήθηκε μέσω της ιδιωτικής τηλεόρασης τους έστρεψε σε πιο ανάλαφρες ασχολίες. Το ζήτημα του life-style εισχώρησε και στον αθλητισμό, κατά βάση στον επαγγελματικό, με τη μετατροπή των σωματείων σε επιχειρήσεις πολυεθνικής υφής και των αθλητών σε μέλη της show-bis με όρους αστέρων του αμερικανικού κινηματογράφου.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι σύλλογοι έχουν διαφοροποιήσει την αντίληψή τους για τους οπαδούς, οι οποίοι πλέον έχουν μετατραπεί σε οπαδούς-πελάτες. Οι αθλητικές εταιρίες μπήκαν σε μια λογική να στελεχωθούν και να λειτουργήσουν με όρους αγοράς, αλλά και παράλληλα να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο με υποστηρικτές των δράσεων και της εικόνας τους. Ως εκ τούτου άρχισε να ανθεί ο οπαδικός τύπος που είχε ως βασικό στόχο να υπεραμύνεται των συμφερόντων της αθλητικής εταιρίας. Για να το πετύχει αυτό έκανε χρήση όρων παραδοσιακής πολιτικής και κοινωνιολογίας δημιουργώντας έννοιες όπως: Ολυμπιακό- Παναθηναϊκό- Αεκτζήδικο κτλ δίκαιο/συνείδηση/ιδεολογία, το συμφέρον της ομάδας μας, μεγαλώνει/μικραίνει η ομάδα κ.α.
Καταλήξαμε έτσι να βιώνουμε μια κοινωνιολογία του brand στα αθλητικά δρώμενα. Οι πολίτες, οπαδοί, πελάτες ταυτίζονται με το σήμα του συλλόγου που υποστηρίζουν αφού τον στηρίζουν σε όλα τα αθλήματα που δραστηριοποιείται ενώ ταυτόχρονα είναι πρόθυμοι να υπερασπιστούν τα συμφέροντά του σε όλους τους τομείς. Οι διοικούντες των ομάδων από την πλευρά τους άρχισαν να εκμεταλλεύονται αυτήν την κατάσταση με όρους πολιτικής δημιουργώντας κύκλους πιστών σε αυτές ομάδων οπαδών, κυρίως μέσω τον συνδέσμων που τους αξιοποιούν ως μοχλούς πίεσης για να επιτύχουν προσωπικούς στόχους, τόσο στην ιεραρχία της διοικητικής πυραμίδας της ίδιας της ομάδος, όσο και στις υπόλοιπες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες.
Το παράδοξο που προκύπτει είναι το γιατί συμβαίνει αυτό όταν το μορφωτικό επίπεδο των κοινωνιών έχει ανέβει; Η εύκολη απάντηση είναι ότι οι σύλλογοι έχουν καλύψει σε κάποιο βαθμό το κενό που άφησε η υποχώρηση της πολιτικής σκέψης, ως τόπους συνάντησης πολιτών που συμμερίζονται κοινές αντιλήψεις, οι οποίες βρίσκονται υπό τη σκέπη της σημαίας με το σύμβολο του σωματείου. Η πιο δύσκολη είναι ότι οι πολίτες εκτονώνουν την ενέργεια που συσσωρεύουν από την πίεση της καθημερινότητας σε μέρη όπου έχουν την ψυχολογική κάλυψη από όσους νιώθουν ομοϊδεάτες τους και νομική από τις διοικήσεις των συλλόγων. Κάπως έτσι οι οπαδοί από αγνοί μετεβλήθησαν σε μέλη που απαιτούν. Και είναι γνωστό ότι η κάθαρση επανέρχεται με την επαναφορά της αγνότητας στην αγάπη. Και τα σύμβολα δεν μπορούν να προσφέρουν αγάπη με όρους αγοράς.
Του Dark Knight
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου