Η "σταθερότητα" της αστάθειας.

Η αστάθεια και η ρευστότητα του διεθνούς οικονομικού συστήματος είναι τόσο μεγάλη, που η παραμικρή δήλωση μπορεί να προκαλέσει παγκόσμιο οικονομικό τσουνάμι. Ενας νομπελίστας οικονομολόγος δηλώνει ότι η ευρωζώνη δεν θα αντέξει την πίεση και το ευρώ, γκρεμίζεται. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ δηλώνει ότι ο μηχανισμός στήριξης μπορεί να καλύψει αποτελεσματικά τα όποια κενά στις αδύναμες οικονομίες και το ευρώ, ανακάμπτει. Ανώνυμος «κυβερνητικός παράγοντας» δηλώνει κάτι σε ένα πρακτορείο ειδήσων και σε ένα χρηματιστήριο θρονιάζεται ο πανικός (..και κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν η δήλωση έγινε ή πρόκειται για κερδοσκοπική προβοκάτσια). Το γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί κάποια οικονομική καταστροφή μεγάλης κλίμακας ακόμη, οφείλεται –σχεδόν αποκλεστικά- στην τύχη. (Για όσους ενδιαφέρονται, μπορούν να ανακαλύψουν χρήσιμες ιδέες στο βιβλίο του Ζαν Μονό «τύχη και αναγκαιότητα»). Αυτό και μόνο το γεγονός δειχνει ότι το διεθνές οικονομικό σύστημα συναλλαγών είναι ξεπερασμένο και ιδιαίτερα επικίνδυνο αφού πολύ εύκολα γίνεται «εργαλείο» στα χέρια των κερδοσκόπων, στον χώρο των οποίων πολλές φορές, δραστηριοποιούνται και «κρατικές» τράπεζες μεγάλων χωρών. Χωρών που μετέχουν στην ομάδα των G-20 και οι οποίες έχουν κηρύξει τον πόλεμο στους κερδοσκόπους. Οταν δεν είναι δικοί τους, φυσικά. Η ανάγκη αλλαγής του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος συναλλαγών είχε φανεί από την αρχή της οικονομικής κρίσης (την οποία, θυμίζω, ότι αυτό το τσούρμο των καλοπληρωμένων γραφειοκρατών που ονομάζεται Ευρωπαική Επιτροπή, δεν πήρε χαμπάρι παρά όταν ήταν πολύ αργά) αλλά δύο χρόνια μετά, δεν εχει γίνει κατι. Δύο χρόνια στα οποία τα κράτη έδωσαν δισεκατομμύρια για να στηρίξουν τις τράπεζες και έτσι δημιούργησαν τεράστια ελλείμματα, τα οποία στο όνομα μίας –ακατανόητα- αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρώπη (που διασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου και λεηλατεί το κοινωνικό κράτος) καλούνται να τα πληρώσουν οι πολίτες. Ειδικά στην Ελλάδα, η οικονομική πολιτική που –ανόητα ή με σχέδιο;- επέλεξε να ακολουθήσει η κυβέρνηση με την υπογραφή του περίφημου μνημονίου του ΔΝΤ (το περιεχόμενο του οποίου ούτε καν γνώριζε) υποθηκεύει κάθε αναπτυξιακή προοτική και καταδικάζει τους πολίτες σε μία δεκαετή –τουλάχιστον- περίοδο πρωτοφανούς ύφεσης. Βέβαια, ο όρος «πρωτοφανής ύφεση» είναι πολιτικά ορθός, συγκρινόμενος με την πραγματικότητα της θρασύτατης ληστείας που γίνεται στα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων. Τα πράγματα –κοινώς- έχουν ξεφύγει, σε σημείο πέραν του παραλογισμού. Το σύστημα είναι σάπιο και υπάρχει μόνο και μόνο για να διασφαλίζει τα συμφέροντα εκείνων που συσσωρεύουν κέρδη. Η μόνη θεραπεία, είναι η ριζική του ανατροπή. Ο τρόπος και η κατεύθυνση είναι ζητούμενα αλλά εκείνοι που πρέπει να προστατευθούν πάνω από όλους, είναι όσοι ΔΕΝ έχουν ή ΔΕΝ μπορούν.