Ενα παιχνίδι "κατοχής".

Πολλές φορές ακούω και διαβάζω την άποψη ότι το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να μπλέκεται με την πολιτική λες και το παιχνίδι είναι μία κοινωνική δραστηριότητα που αναπτύσσεται και λειτουργεί in vitro, μέσα σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα. Λες και η οικονομική κρίση –που είναι αποτέλεσμα της κρίσης της πολιτικής- δεν επηρεάζει το ποδόσφαιρο. Ολες οι ομάδες μαζεύουν τους προυπολογισμούς τους, προσπαθούν με διάφορες προσφορές να κρατήσουν κοντά τους, τους φίλους και πελάτες τους, κυνηγούν «μεταγραφές ουσίας», δηλαδή χρήσιμες (οικονομικές, με άλλα λόγια ), επενδύουν στις ακαδημίες και στους νεαρούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές ελπίζοντας σε μελλοντικές υπεραξίες. Θα μπορούσα να συνεχίσω παραθέτοντας συγκεκριμένα οικονομικά στοχεία για να αποδείξω το προφανές. Οτι η σχέση του ποδοσφαίρου με την οικονομία –και την πολιτική κατ’επέκταση- είναι πολύ μεγαλύτερη και στενότερη από όσο, οι πιο πολλοί, φαντάζονται. Σήμερα ή πιο σωστά την τελευταία 20ετία αρχίσαμε –κάποιοι από εμάς- να παρατηρούμε την σταδιακή υποχώρηση της πολιτικής απέναντι στην οικονομία (δηλαδή τα ισχυρά οικονομικά κέντρα) που άρχισε να υπαγορεύει την θέλησή της στους πολιτικούς. Και αυτοί, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είχε -και εξακολουθεί να επιδικνύει-πολύ ελαστική συνείδηση, δελεάστηκαν από τα οφέλη της διαπλοκής και άρχισαν να διαμορφώνουν ένα νομοθετικό πλαίσιο που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των εντολέων τους και ροκάνιζε κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες. Σήμερα, ζούμε σε ένα υπόλοιπο δημοκρατικού πολιτεύματος που προσπαθεί να αναπνεύσει στον χώρο που του αφήνει η αγορά. Είναι σαν να έχουμε ένα ματς με δύο ομάδες. Την Δημοκρατία και την αγορά, όπου η δεύτερη έχει μιά κατοχή που φθάνει το 85%, πιέζει ασφυκτικά και σκοράρει σχνά, αφού δημιουργεί συνεχώς ευκαιρίες. Η αγωνιστική υπεροπλία της ομάδας της αγοράς ειναι δεδομένη όπως επίσης και η ποικιλία των επιλογών που διαθέτει. Εχει ακόμη καλύτερη πρόσβαση στα media κάποια από τα οποία τα χειραγωγεί, έχει πιο ισχυρούς χρηματοδότες, μεγαλύτερη προβολή, ελέγχει το παρασκήνιο ενώ δεν διστάζει να εξαγοράσει αν χρειαστεί, προκειμένου να πετύχει τους στόχους της. Φυσικά και έχει δημιουργήσει και συντηρεί τους δικούς της στρατούς οπαδών. Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικοί είναι σαν τους προπονητές της ομάδας της Δημοκρατίας, που είναι είτε πολυ «λίγοι» για να διαχεριστούν την ομάδα και το παιχνίδι ενώ είναι έτοιμοι να πάνε να δουλέψουν στην αντίπαλη ομάδα, την οποία άλλωστε έχουν παίξει και στο στοίχημα. Εμείς, απογοητευμένοι από την εικόνα της ομάδας δεν πηγαίνουμε στο γήπεδο ή πάμε και γκρινιάζουμε, γιουχάρουμε παίκτες και προπονητές ακόμη και τους διαιτητές (που είναι οι δικαστές) οι οποίοι όπως έχουμε αποδεχθεί στο ποδόσφαιρο, ευνοούν τους ισχυρούς (θυμάστε τον Σανιδά, εισαγγ. Αρείου Πάγου που είχε συστήσει στους δικαστές να ΜΗΝ δικαιώνουν συμβασιούχους; Δεν τους σύστησε να κρίνουν με βαση το νόμο και τα στοχεία αλλά έδωσε κατεύθυνση. Και εμείς με τους διαιτητές, κάνουμε το ίδιο. Αποδεχόμαστε ότι ο ισχυρός θα τα παρει τα σφυριγματάκια του, ακόμη και κατά παράβαση των κανονισμών). Ομως, όπως ακριβως στο ποδόσφαιρο, η βία, το άθλιο θέαμα, τα κακά γήπεδα και η τηλεοπτική μετάδοση μας κρατάνε στον καναπέ, έτσι ακρβώς και με την πολιτική. Ο περιορισμός της δημοκρατίας και της συμμετοχής, το μέτριο έως κακό επίπεδο των πολιτικών, ο τηλεοπτικός πολτός που αποκοιμίζει, η έξαρση του πολιτισμού της ατομικότητας, μας κρατά στον καναπέ. Η αδιαφορία μας εδωσε σε κάποιους την δυνατότητα να μας περιορίσουν και να μας παίζουν σε μισό γήπεδο. Στις ευρωεκλογές, πέρασε σαν μόδα η άρνηση της συμμετοχής... «να πάμε για μπάνιο στη θάλασσα» προπαγανδιζαν μερικοί και πολλοί πήγαν, νομίζοντας ότι «αποδοκιμάζουν». Τωρα θα γκρινιάζουν που θα παίρνουν βασικό μισθό 580 ευρω και θα δουλεύουν χωρίς καμία ασφάλιση και προστασία. Που δεν θα μπορουν να σπουδάσουν τα παιδια τους αν κανουν- ή που δεν θα μπορεσουν να βοηθήσουν τους γονιούς τους, που θα σβήνουν αβοήθητοι σε διαδρόμους νοσοκομείων. Που θα ζήσουν μισή ζωή αλλά θα έχουν ολόκληρο θάνατο.