Επίλογος...

Η ζωή μιά τσέπη που γυρίζεις το μέσα –έξω και βλέπεις το σκίσιμο στη φόδρα μα δεν σε νοιάζει γιατί είσαι κέρμα που κυλά στο δρόμο και εξαργυρώνεται μόλις το μαζέψει ένας άστεγος από εκείνους που περπατούν με το κεφάλι σκυφτό αναζητώντας θρύμματα ουρανού από το γλέντι της προηγούμενης νύχτας όταν άγγελοι χασικλήδες τάπιναν και τάσπαγαν στον ναό της Απτέρου Νίκης στην Ακρόπολη τραγουδώντας με παλιά μπουζούκια τρίχορδα σαν λαικά σταντιβάριους λες σκαλισμένα με καυμό πόντο πόντο από τον Μάρκο που μάθαινε την τέχνη πάνω σε αλφάβητα αρχαικά γεμάτα αχ! με θαυμαστικά για δεκανίκια της λαχτάρας και του πόνου. Εβραίος περιπλανώμενος ο πόνος εξόριστος από ζωή σε ζωή θρέφεται με ιστορίες στενάχωρες και δεν διαλέγει μεγάλες μικρές όλες έχουν την θέση τους στη συλλογή του σαν βιβλία που μαζεύεις γα να διαβάσεις κάποτε αλλά δεν προλαβαίνεις ποτέ και καταλήγεις εσύ ο δερματόδετος στο μοναστηράκι ή στο παζάρι στο Σχιστό δίπλα σε ένα κλουβί με καρδερίνες και κανάρια πιασμένα με ξώβεργες όπως κομμάτια από λέξεις κολλημένα στα δόντια του Θεού μετά το γεύμα με τα σύννεφα.