Ο Χρόνος

Ο Χρόνος είναι λάστιχο

κι εσύ στην μιά του άκρη,

που απλώνεται, τεντώνεται

μέχρι να στάξει δάκρυ,

πάνω στην άκρη του καυμού

που μ' έχει λησμονήσει.

Ποιός είπε "η απόσταση

ίσως και νάναι λύση";

Σούπα να γράφεις γράμματα,

να στέλνεις cartes- postal.

Με παίρνουνε τα κλάμματα

τις νύχτες, κι ο Chagall

που έρχεται στον ύπνο μου

διόλου δεν ωφελεί.

Ξέρεις, νομίζω μάλιστα

πώς μοιάζει με απειλή

για εκείνα που δεν έκανα

ή που μπορεί να κάνω.

Πληρώνω αμαρτήματα

γι' αυτό και δεν Σε φτάνω.

Γύρνα, λοιπόν και πάρε με

μέσα στην αγκαλιά σου

και πλοία με ενάντιο άνεμο

ας γίνουν τα φιλιά Σου.