Τα πράγματα είναι απλά. Η χώρα είναι υπό κατοχή. Ποτέ άλλοτε πολιτική ηγεσία δεν συναίνεσε με τόση σπουδή στην παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας. Το καθεστώς επιτήρησης που μας επιβλήθηκε δεν έχει σκοπό να εξυγιάνει τίποτε. Επιδιώκει να διαμορφώσει μία πραγματικότητα εξαθλίωσης και να διασφαλίσει την διαιώνησή της (με τα δεσμά του δανεισμού). Στο όνομα της "παραγωγικότητας" και της "ανταγωνιστικότητας" (λες και τα κράτη είναι επιχειρήσεις όπως η Coca Cola και η Pepsi) όλες οι επεμβάσεις γίνονται στον περιορισμό του δημοσίου τομέα, στις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, με δύο στόχους. Την "κινεζοποίηση" της αγοράς εργασίας (με κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, εργασιακών δικαιωμάτων, μεροκάματα και μισθούς πείνας, περιορισμό ή και κατάργηση της κοινωνικής προστασίας, απαλλαγή εργοδοτών από ασφαλιστικές εισφορές) ώστε το εργατικό κόστος να συμπιεστεί σε βαθμό τέτοιο που θα επιτρέπει την κερδοφορία του κεφαλαίου και την εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού και δεύτερο στόχο την λεηλασία του δημόσιου τομέα από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Σύμφωνα με το όραμα των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων της σχολής του Σικάγου, οι μόνοι τομείς που θα παραμείνουν στην ευθύνη του κράτους, θα είναι ο στρατός και η αστυνομία. Οι βραχίονες της καταστολής που θα χρειαστεί το κεφάλαιο για να αντιμετωπίσει όλους όσους θέλει να εξαθλιώσει.Σήμερα, στην Ελλάδα, ξεκινάει ένα πείραμα. Με αφορμή την παγκόσμια κρίση που ο ίδιος ο αχαλίνωτος καπιταλισμός δημιούργησε, καταφεύγει στην έσχατη λύση για να εξασφαλίσει την επιβίωσή των ελαχίστων "εχόντων". Στην εξαθλίωση των ανθρώπων. Η αντίσταση δεν είναι θέμα πολιτικής επιλογής ή απόφασης. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και ευθύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου