Βράδυ. Επιστροφή στο σπίτι με το αυτοκίνητο. Η Μαρία στο καρεκλάκι της, στο πίσω κάθισμα. Ξύπνια ακόμη. Κάποια στιγμή απλώνει το χεράκι της, αρχίζει να "γρατζουνάει" το τζάμι του παραθύρου και να κρυφογελάει.
-Μαρία, τι κάνεις αγάπη μου στο παράθυρο;
-Γαγαλάω τη νύχτα, μπαμπά.
-Γαργαλάς την νύχτα; Γιατί κορίτσι μου;
-Γιατί άμα γελάει δεν φοβάμαι.
Τελικά είναι αλήθεια. Η ποίηση ανήκει σε εκείνους που την έχουν ανάγκη.
Ότι πιο όμορφο έχω ακούσει. Αυτή η αθωότητα χάνεται μαζί με την ανθρωπιά καθώς μεγαλώνουμε. Ευχής έργων να την διατηρούν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Να τα μαζεύεις αυτά που λέει η μικρή με ημερομηνίες, να τα έχει στην συλλογή της μαζί με τις φωτογραφίες της ηλικία αυτής.
ΑπάντησηΔιαγραφήax to asteri mou...
ΑπάντησηΔιαγραφήmprabo tis!
kai mprabo ston mpampaka tis pou tin megalwnei me ta kalytera akousmata...mousika kai logotexnika!
btw... xristara...des edw:
http://lecontainer.blogspot.com/2010/05/ulf.html
me to pou to eida, esena skeftika!
;)
akou kai auto:
http://www.funkyjuice.com/ecommerce.asp?id=8
to 11...bellavista!!!