Αρκεί να σηκώνει "σκόνη".

Ως φαίνεται, στην αντιληψη που έχουν για την «είδηση» αρκετά ελληνικά μέσα ενημέρωσης, κυριαρχεί η «σκόνη» ή ο «θόρυβος» που προξενεί ένα γεγονός. Τόσο που συχνά «είδηση» είναι η «σκόνη» και ο «θόρυβος» και όχι το γεγονός. Βέβαια, κάτι τέτοιο, εξυπηρετεί συχνά και τις επιδιώξεις εκείνων που αξιολογούν τι θα προβληθεί και τι όχι. Από τον περασμένο Οκτώβριο άρχισε να αποκαλύπτεται στους πολίτες η άθλια οικονομκή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα με την ευθύνη των κυβερνήσεων που διαχειρίστηκαν τις τύχες της από το 1996 και μετά, κυρίως. Και γράφω κυρίως γιατί μέσα σε αυτό το διάστημα συνέβησαν γεγονότα που αν οι κυβερνήσεις τα είχαν αντιμετωπίσει διαφορετικά, η θέση μας δεν θα ήταν τόσο απελπιστική, γεγονός που τείνουμε να ξεχάσουμε. Από το 1996 είχαμε την ένταξη στο ευρώ, την «άνοιξη» και την «κόλαση» του χρηματιστηρίου, τους Ολυμπιακούς αγώνες, το 4ο κοινοτικό πλαίσιο στηριξης η ΕΣΠΑ και μία χαμένη 5ετία διακυβέρνησης από την ΝΔ, όπου πέρα από όλα τα άλλα, κάηκαν περισσότερες εκτάσεις από όσες κάηκαν την τελευταία 20ετία και με τρομακτικές ανθρώπινες απώλειες. Τώρα, στο προσκήνιο βρίσκεται η διάθεση των κομμάτων να αναζητήσουν και να τιμωρήσουν τους πολιτικούς που τα τελευταία 15-20 χρόνια εμπλέχτηκαν σε σκάνδαλα με την δισπάθιση δημοσίου χρήματος. Γράφω για «διάθεση» γιατί τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν, αναζητούν στελεχη τους που μπορούν να ταιριάξουν στον ρόλο του «αμνού επί σφαγήν» στα οποία στελέχη θα φορτωθούν όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος. Δεν υπάρχει καμία βούληση για πραγματική αλλαγή της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, το οποίο θα «ανανεωθεί» με την θυσία ορισμένων μικρομεσαίων στελεχών -αντε και κάποιου πρώην υπουργού- και θα συνεχίσει να λειτουργεί με τα ίδια χαρακτηριστικά και αδυναμίες, υποβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο την Δημοκρατία, την οποία η αγορά την αντικαθιστά όλο και περισσότερο. Ολη η δημόσια συζήτηση για την αναζήτηση των ενόχων και τα ονόματα που κυκλοφορούν στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, σηκώνει τόση πολύ σκόνη, που κρύβει τα πάντα. Και κυρίως την δραματική επιδείνωση του επιπέδου διαβίωσής μας και την υποθήκευση του μελλοντός μας στα μνημόνια του ΔΝΤ. Μία πραγματικότητα για την οποία κάποιοι έχουν ευθύνες αλλά και κάποιοι ωφελούνται. Γι΄αυτούς πότε θα κουβεντιάσουμε; Οταν θα έχει συντελεσθεί η παραγραφή;