στην όχθη της ανησυχίας
και του φόβου.
Αφήνω το βλέμμα μου
-διπλωμένο προσεκτικά μέσα σε ένα λυγμό-
στο πλάι μου.
Σκηκώνομαι και γδύνομαι αργά
διπλώνοντας
προσεκτικά
τις λέξεις και τα όνειρα που με συγκροτούν.
Γυρίζω την πλάτη μου
στο ποτάμι της οργής που φουσκώνει
και τραβάω πίσω
προς την έρημο.
Οσο μακριά και να φτάσω
το "γιατί" της κόρης μου
θα με βρει
και θα μου ζητήσει το λόγο.
Ελπίζω, τότε, το στόμα μου
να έχει γεμίσει άμμο
και η φθορά να είναι το σπίτι μου.
Πολύ ωραίο...Σπάνιες οι απαντήσεις στα γιατί...Σκεφτόμαστε, γράφουμε, συζητάμε. Ευτυχώς μας έχει μείνει τουλάχιστον αυτό σε μια κοινωνία που έχει αναγάγει την ύλη σε άρχοντα όλων και το "άυλο" σε ανούσιο, σε ανύπαρκτο, γιατί δεν το καταλαβαίνει...δεν προσπαθεί ούτε λίγο να το καταλάβει, δεν την ενδιαφέρει. Μαριονέτες γίναμε χωρίς λόγο, που μας βλέπουν τα μικρά παιδάκια και γελάνε, γελάνε με την κατάντια μας...Ελπίζω να πάει καλά η προσπάθεια, αν και απόσο έχω καταλάβει, τα μπλογκ γίνονται δημοφιλή μόνο όταν ταΐζουν με ειδήσεις και "νέα", εύπεπτη τροφή όπως σκάνδαλα, φόνοι, ληστείες, ζωές άλλων χειρότερες από τις δικές μας για να ικανοποιήσουμε δεν ξέρω ακριβώς τι...Είμαι ακροατής σου, ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις και εδώ και περιμένω προτάσεις για βιβλία και μέσα από το μπλογκ. Εις το επανιδείν
ΑπάντησηΔιαγραφή