Οτι σπέρνεις, θερίζεις...

Είναι πολλά και ενδιαφέροντα όσα αγωνιστικά συνέβησαν στην διάρκεια της 18^ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος. Και προσφέρουν άφθονες αφορμές για σχολιασμό και προβληματισμό αλλά για μία ακόμη φορά, δεν θα ασχοληθούμε με αυτά. Εχει γίνει παράδοση στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, το πρώτο θέμα συζήτησης να είναι η διαιτησία και η σχέση της με ένα «παρασκήνιο» που όλοι αποδεχόμαστε την ύπαρξή του αλλά κανείς δεν μπορεί να ονοματίσει. Αυτη η παράδοση καλλιεργήθηκε με συνέπεια από «παράγοντες» και εμπόρους της ενημέρωσης (εκδότες και «δημοσιογράφους») γιατί προσέφερε οφέλη και έβαλε τις βάσεις για την γέννηση του λεγόμενου «οπαδικού» τύπου. Ενός «τύπου» που το κύριο χαρακτηριστικό του δεν είναι η ενημέρωση αλλά η προάσπιση των συμφερόντων της ομάδας που στηρίζει. Πρόκειται δηλαδή για ένα «τύπο» που έχει απαρνηθεί την βασική συνθήκη λειτουργίας του. Την ανεξαρτησία του. Ολοι γνωρίζουμε ότι η αλήθεια και το συμφέρον δεν είναι συμβατές έννοιες. Ο οπαδικός τύπος έχει υιοθετήσει την βασική αρχή κάθε προπαγάνδας με βάση την οποία «αλήθεια είναι μόνον εκείνο που με συμφέρει». Αυτή την αρχή την χρησιμοποιεί χωρίς αναστολές. Ετσι, το κοινό μίας ομάδας εκπαιδεύεται να αποδέχεται ως «αληθές», το συμφέρον και να φιλτράρει οτιδήποτε συμβαίνει, μέσα από το φίλτρο του οπαδικού συμφέροντος. Η απαράδεκτη εισβολή του Γ. Βαρδινογιάννη στο μπουθ του Ολυμπιακού σταδίου, όπου οι συνάδελφοι του NOVA έκαναν την περιγραφή του αγώνα με την Καβάλα, είναι η απόλυτη έκφραση της αντίληψης ότι έκείνο που προέχει είναι η προάσπιση του οπαδικού συμφέροντος. Αυτή η αντίληψη κέρδιζε έδαφος όσο υποχωρούσε η δημοσιογραφία και έχει φθάσει σήμερα, να την αντιπαλεύει στα ίσα. Με κύρια ευθύνη των δημοσιογράφων. (η καθυστέρηση της αντίδρασης του Συνδέσμου Αθλητικού τύπου στο συμβάν της Κυριακής και μάλιστα αντίδραση σε ένα απλό επίπεδο ανακοίνωσης, δείχνει παρα πολλά). Η εισβολή του «καπετάνιου» δεν είναι πρωτοφανής. Γίνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια σε μικρά και μεγάλα γήπεδα, με διάφορους τρόπους. Από τους πιο διακριτικούς μέχρι βίαιους, σωματικά και ψυχολογικά. Οσο όμως αυτή η βία, η πίεση των παραγόντων –και των «φανατικών» οπαδών- δεν καταγγέλεται και δεν αντιπαλεύεται, τόσο εδραιώνεται. Το επόμενο βήμα θα είναι η περιγραφή καθ’ υπόδειξη ή κατά παραγγελία. Στον οπαδικό τύπο, γίνεται. Αν η λειτουργία μιάς τηλεόρασης ήταν φθηνή υπόθεση ή άφηνε κέρδος, θα υπήρχαν και οπαδικές τηλεοράσεις. Το MAGIC την εποχή της κυριαρχίας του Σωκράτη Κόκκαλη ήταν ενδεικτική περίπτωση. Προφανώς και δεν απαγορεύεται η λειτουργία μίας τέτοιας τηλεόρασης εφόσον τηρεί τις προυποθέσεις που θέτει το κράτος. Αλλά εκείνο που υπηρετεί είναι η κατευθυνόμενη ενημέρωση, η «προπαγάνδα» και όχι η δημοσιογραφία. Εκείνο που με ενόχλησε στο συμβάν της Κυριακής, είναι ότι η ΠΑΕ ΠΑΟ εκτίμησε ότι δεν χρειαζόταν να βγάλει ανακοίνωση για το περιστατικό. Και αυτή η στάση της, στα μυαλά των απαίδευτων και ανοήτων οπαδών, νομιμοποιεί τέτοιες αντιδράσεις. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται ιδιαίτερος σχολιασμός των όσων δήλωσε ο Γ. Βαρδινογιάννης μετά το παιχνίδι αλλά έχω μία απορία. Πώς τεκμηριώνεται η «ιδιοτέλεια» των κρίσεων του συναδέλφου που έκανε την περιγραφή; Η εκτίμηση ότι κάποιος συνάδελφος έκανε λάθος, ότι πιθανώς δεν είναι έμπειρος ή δεν έχει την κατάρτιση για να κάνει αυτή την δουλειά, είναι κάτι που μπορεί να αποτελέσει ζήτημα συζήτησης. Αλλά η «ιδιοτέλεια» αποτελεί κατηγορία, το βάρος της απόδειξης όμως βαρύνει εκείνον που την καταγγέλει. Και όταν τέτοιες κατηγορίες δεν αποδεικνύονται αποτελούν στοχοποίηση. Με ποιές συνέπειες, άραγε;