Είχα ζήσει από πολύ κοντά -δημοσιογραφικά- την αντίδραση και την αντιμετώπιση της Ευρωπαικής Ενωσης απέναντι στο μεγαλύτερο διατροφικό σκάνδαλο. Εκείνο που ονομάστηκε «σκάνδαλο των τρελών αγελάδων» το 1997. Το ευρωπαικό κοινοβούλιο, το οποίο είχε συστήσει μία ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή που διερύνησε τις ευθύνες και τις ελλείψεις του συστήματος προειδοποίησης της δημόσιας υγείας στην Ε.Ε., είχε διατυπώσει τα συμπεράσματα των ερευνών του αλλά και τις προτάσεις του, σε μία έκθεση σχεδόν 1000 σελίδων. Από τότε υποτίθεται ότι οι έλεγχοι αυστηροποιήθηκαν και έγιναν οι αναγκαίες βελτιώσεις, με την ευθύνη των κρατών μελών. Το 1997 η Ε.Ε. είχε μόνο 15 μέλη και παρ όλες τις σοβαρές θεσμικές, πολιτικές και οικονομικές της ανεπάρκειες, σε ορισμένους επί μέρους τομείς, μπορούσε να εκδηλώσει μία ουσιαστική παρέμβαση όσο υπήρχε η βούληση να χρηματοδοτηθούν κοινές πολιτικές. Όμως, όπως έλεγαν κάποιοι τότε, τα κράτη δύσκολα θα διαπίστωναν εγκληματικές παραβάσεις όπως αυτές με την διοξίνη και τα γερμανικά κοτόπουλα, όταν κατι τέτοιο θα κόστιζε. Είτε στον κρατικό προϋπολογισμό που θα έδινε τα απαραίτητα χρήματα για την διενέργεια των ελεγχων είτε στις εγχώριες επιχειρήσεις και τις εξαγωγές τους. Βλέπετε, το οικονομικό κερδος, θεωρείται σπουδαιότερο από την ανθρώπινη προστασία. Η τωρινή περίπτωση της Γερμανίας, το επιβεβαιώνει. Εκεί που οι επιχειρήσεις διατροφής και ζωικής παραγωγής "αυτοελέγχονται", με την ίδια επιτυχία που "αυτορρυθμίζονταν" και οι αγορές. Και ο "αυτοέλεγχος" προέκυψε διότι το κράτος συμμορφώνεται με τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα. Απαγορεύεται να παρέμβει παρά μόνον για να μαζέψει τα πτώματα, αν χρειαστεί. Φυσικά για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας. Αν κάποιος έχει την ψυχραιμία να συλλογιστεί κάπως περισσότερο αυτό το γερμανικό σκάνδαλο, θα τρομάξει αν φανταστεί τι μπορεί να συμβαίνει στο εσωτερικό άλλων χωρών μελών της Ε.Ε. που δεν λειτουργούν τόσο "υποδειγματικά" όσο η Γερμανία. Η ατμομηχανή της Ε.Ε. που εδώ και καιρό έχει εκτροχιαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου