Ενώ εσύ κοιμόσουν...

Η πρόθεση της κυβέρνησης για την τροποποίηση της νομοθεσίας που αφορά το δικαίωμα στην απεργία, προκάλεσε τις αντιδράσεις των συνδικάτων, των κομμάτων της αντιπολίτευσης μέχρι και των εταίρων της ΝΔ σε αυτή την εξαμβλωματική συγκυβέρνηση. Αναμενόμενες οι αντιδράσεις αλλά καθυστερημένες. Το δικαίωμα της απεργίας, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, δέχθηκε ένα θανάσιμο πλήγμα τον Δεκέμβριο του 2007. Δεν γνωρίζω αν ζει ακόμη ή πνέει τα λοίσθια. Τότε, όταν το Ευρωπαϊκό δικαστήριο δημοσιοποιούσε την απόφασή του στην υπόθεση Viking and Vaxholm, η κρίση δεν είχε εμφανιστεί επί σκηνής και εμείς, δύο μήνες νωρίτερα, είχαμε επιβραβεύσει με δεύτερη κυβερνητική θητεία τον Κ. Καραμανλή και την ΝΔ, πιθανόν επιβραβεύοντας τους για το επιτυχημένο πρόγραμμα αποτέφρωσης της ελληνικής υπαίθρου που ειδικά στην Πελοπόννησο σημείωσε απρόσμενη επιτυχία. Εκείνο τον Δεκέμβριο, όλους τους ενδιαφερόμενους, μας απασχολούσαν σοβαρότερα πράγματα. 

Μικρό ιστορικό.

Τι αφορούσε λοιπόν εκείνη η απόφαση στην υπόθεση Viking and Vaxholm; Η υπόθεση, αφορούσε σουηδικές εργατικές ενώσεις που εμπόδισαν την Λετονική κατασκευαστική εταιρεία Laval, που χρησιμοποιούσε λετονούς εργάτες που απασχολούνταν χωρίς συλλογική σύμβαση και πληρώνονταν με λετονικό μεροκάματο, να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το συμβόλαιο που είχε υπογράψει για το ξαναβάψιμο και την μόνωση του παλιού σχολείου της μικρής σουηδικής πόλης Vaxholm. Παραδοσιακά, όλα τα σπίτια και τα κτίρια σε αυτή την μικρή σουηδική πόλη ήταν ξύλινα και μόλις το 1992 επιτράπηκε στο Vaxholm να κτίζονται σπίτια και κτίρια, με άλλα υλικά εκτός του ξύλου. Τα σουηδικά εργατικά συνδικάτα, μετά την άρνηση της Laval, να υπογράψει την ισχύουσα συλλογική σύμβαση, εμπόδισαν με την κήρυξη απεργίας κάθε εργασία και η υπόθεση οδηγήθηκε στα σουηδικά δικαστήρια. Αυτά, διαβίβασαν την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Το Ευρωπαϊκό δικαστήριο έκρινε ότι μπορεί η απεργία να είναι θεμελιώδες δικαίωμα αλλά αυτό το δικαίωμα είναι ασυμβίβαστο με τους κανόνες της Ε.Ε. σύμφωνα με τους οποίους η ομαλή λειτουργία της αγοράς, υπερισχύει κάθε δικαιώματος. Έτσι, υπάρχει πλέον νομολογία του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία οι ευρωπαϊκοί κανόνες για την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας παρέχουν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις προστασία από τις απεργίες των συνδικάτων.

Το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο θεσμικό τέρας λοιπόν, που ξεκίνησε να οπλίζεται με την περίφημη "οδηγία Μπόλκενσταιν", την μπαλαφάρα της flexicurity (σύμφωνα με την οποία οι εργαζόμενοι αν δέχονταν την ευελιξία -flexibility- στην αγορά εργασίας θα είχαν ασφάλεια -security- στην εργασία τους και οι συλλογικές συμβάσεις θα υπονομεύονταν) και την συνθήκη της Λισαβόνας που επιβάλλει μαζικές ιδιωτικοποιήσεις σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας, αποκτά και την νομική θωράκιση που του έλειπε και είναι έτοιμο να καταβροχθίσει εργαζόμενους για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό.

11/2/2013

Καταστροφή ξύλινου παραδοσιακού σκάφους στην Λευκάδα

Σαν λουλούδι που βγαίνει μέσα από τα χαλάσματα - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!

Σαν λουλούδι που βγαίνει μέσα από τα χαλάσματα - SPORTDAY - OI KOΡΥΦΑΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ!

Πράξεις αχρειότητας.

"Όποια κοινωνία δεν σκέπτεται τους αγέννητους, δεν έχει όραμα. Όποια κοινωνία δεν σκέπτεται τα παιδιά της, δεν έχει αύριο. Κι όποια κοινωνία δεν σκέπτεται τους ανέργους της, δεν έχει καρδιά. Αυτές οι τρείς κατηγορίες δεν είναι πια ανεκπροσώπητες. Εκπροσωπούνται από εμάς». Δεν είναι λόγια κάποιου φανταστικού μυθιστορηματικού ήρωα. Είναι λόγια που είπε στην Βουλή ο σημερινός πρωθυπουργός. Αν θα μπορούσε να ορισθεί ένας τρόπος όπου ο “πολιτικός” χωρίς καμία ντροπή φτύνει τον πολίτη κατάμουτρα, τα λεχθέντα του πρωθυπουργού, τον περιγράφουν μιά χαρά. Παρακάμπτω την ελληνικούρα του «ανεκπροσώπητος» και στέκομαι στους αγέννητους,στους οποίους αναφέρθηκε. Για πρώτη φορά από το 1950 στην Ελλάδα σημειώθηκε αύξηση της παιδικής θνησιμότητας, η γεννήσεις από το 2009 και μετά μειώθηκαν κατά 25% ενώ 500 χιλιάδες παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Τέτοιο όραμα για τους αγέννητους και τα παιδιά, ούτε ο Ηρώδης με τα σφαγιασθέντα νήπια. Το γκράν σουξέ, όμως, είναι ότι ο πρωθυπουργός και οι κυβέρνηση σκέπτονται τους άνεργους. Ειδικά εκείνους που δεν πρόλαβαν να μπουν στο μουσείο της Ακρόπολης για να γλυτώσουν την καταιγίδα της οικονομικής δυστυχίας ή εκείνους που δεν άντεξαν την πολιορκία της κυβέρνησης, λύγισαν και ενέδωσαν στις 3.500 ευρώ το μήνα που τους δίνει η ΕΡΤ. Η καταστροφική πολιτική των μνημονίων που συνεχίζει να εφαρμόζεται παρά τον αποτυχημένο της και εκτός οικονομικής πραγματικότητας σχεδιασμό, ενσαρκώνει το «ενδιαφέρον» για το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, δημιουργώντας ακόμη περισσότερους.

Καθημερινά, στα νοσοκομεία που εφημερεύουν εξελίσσονται δράματα και βλέπει κάποιος ζωές κατεστραμμένες να κρέμονται από μία κλωστή. Αυτά, όμως δεν τα δείχνει η τηλεόραση. Προτιμά τα δράματα των τούρκικων σήριαλ. Τριάντα χιλιάδες νοικοκυριά μένουν κάθε μήνα χωρίς ρεύμα, χιλιάδες άνθρωποι ζητιανεύουν καθημερινά ένα πιάτο φαί ενώ υπάρχουν και τα «φαντάσματα». Αυτοί που κανείς δεν μαθαίνει γι’ αυτούς από τα μέσα προπαγάνδας. Ανθρωποι που ξεπερνούν τα όρια της απόγνωσης και αυτοκτονούν. Χιλιάδες συνταξιούχοι, άρρωστοι συνανθρωποί μας, ΑμεΑ, άνθρωποι χωρίς εισόδημα ή με ψίχουλα διαβίωσης, κρύβουν πίσω από τα χαμηλωμένα μάτια τον πόνο από την κλοπή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ολοι όσοι βίαια ωθούνται στο περιθώριο για να ικανοποιηθεί ένα αμφίβολο χρέος σε αχόρταγους τοκογλύφους από μία κυβέρνηση υπαλλήλων. «Και η Δημοκρατία;» θα αναρωτηθεί κάποιος «που είναι για να προστατέψει τους αδύνατους;». Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά η ελληνική Δημοκρατία είναι η πρώτη της οποίας ο θάνατος επιβεβαιώνεται με πράξη νομοθετικού περιεχομένου.

Οι βλαβερές συνέπειες της Δημοκρατίας.

Από την εποχή του πρώτου μνημονίου, τον Μάιο του 2010, είχε γίνει φανερό ένα «μείζον» πολιτικό πρόβλημα. Αν δεν περιοριζόταν η ποικιλία των απόψεων για τις επιλογές της κυβέρνησης, όπως επίσης και η κριτική στην πολιτική της συμπεριφορά, το πολίτευμα αντιμετώπιζε τον σοβαρό κίνδυνο να παραδωθεί στους κινδύνους της Δημοκρατίας. Αλλωστε, η κυβέρνηση δεν έκανε του κεφαλιού της. Εκτελούσε εντολές και σχεδιασμούς ξένων τεχνοκρατών, που γνώριζαν καλύτερα. Βέβαια, δυό χρόνια μετά και ενώ η ελληνική κοινωνία βιώνει μία απίστευτη ανθρωπιστική καταστροφή, οι ίδιοι οι «ειδικοί τεχνοκράτες» θα ομολογήσουν ότι έκαναν ένα μικρό λάθος στους υπολογισμούς τους αλλά δεν βαριέσαι, βρε αδελφέ. Καλή καρδιά. Η πιο σωστά, γαίαν ελαφράν. Αυτό, λοιπόν, το «μείζον» πολιτικό πρόβλημα μπορούσε να αντιμετωπισθεί με δύο τρόπους, που καλό ήταν να εφαρμοστούν παράλληλα. Ο πρώτος είναι η μονομέρεια στην ενημέρωση, σε βαθμό τέτοιο που να μετατρέπεται σε αισχρή προπαγάνδα. Στόχος; Αφενός μεν να παραπληροφορεί και αφετέρου να τρομοκρατεί. Ο δεύτερος τρόπος είναι η ένταση της κρατικής καταστολής, με προφανή στόχο. Μίας καταστολής που βρίσκει βοηθό και σύμμαχο στο πρόσωπο της ΧΑ η οποία έχει εισχωρήσει για τα καλά στα σώματα ασφαλείας, με την ανοχή, αν όχι τις ευλογίες των κυβερνήσεων από το 2007 και ύστερα. Φυσικά, αν δεν ήταν τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που χάνουν τις δουλειές τους, που μένουν χωρίς ασφάλιση και περίθαλψη, που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, που ειναι κοινωνικά αποκλεισμένοι –όπως τα ΑμεΑ- που τους αρνούνται ακόμη και το δικαίωμα στη ζωή, αν λοιπόν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί που υποφέρουν και αρνούνται την καταδίκη σε ένα σκοτεινό μέλλον, η καταστολή δεν θα είχε νόημα ύπαρξης. Ούτε θα είχε την σκληρότητα, την χυδαιότητα και την ωμότητα αυτής της μορφής η οποία καταπατά κάθε ανθρώπινο και δημοκρατικό δικαίωμα, χωρίς να κρατά ούτε κάποια «συνταγματικά» προσχήματα. Αυτό είναι που κάνει πολλούς να μιλούν για ιδιόμορφη χούντα.

Είναι, όμως, έτσι; Στις χούντες, πρώτα από όλα, δεν λειτουργούν τα κοινοβούλια ή αν υπάρχουν είναι διακοσμητικά. Μπορεί να πει κάποιος, ότι δεν λειτουργεί η Βουλή, επειδή ο υπουργός οικονομικών των τραπεζών δηλώνει πως δεν χρειάζεται να εγκρίνει το κοινοβούλιο τις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί δεν θα έρθει κανένας «σοβαρός» επενδυτής; (Όπου σοβαρή επένδυση η αγορά κοψοχρονιά δημόσιας περιουσίας). Μπορεί να πει κάποιος ότι δεν λειτουργεί η Βουλή, όταν τα μέτρα του τρίτου μνημονίου, ψηφίζονται σε «πολυνομοσχέδιο» του ενός άρθρου, για να ακυρωθούν οι όποιες διαφωνίες; Μπορεί να πει κάποιος ότι δεν λειτουργεί η Βουλή, όταν οι βουλευτές απαγορεύεται να ψηφίσουν κατά συνείδηση; Οχι δα...Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν λειτουργεί η Βουλή όταν ψηφίζονται νόμοι, όπως το μνημόνιο, τους οποίους υπάρχουν βουλευτές που δεν έχουν διαβάσει καν και το ομολογούν δημοσίως, ανενδοίαστα; Δεν λειτουργεί η Βουλή όταν ένας πρόεδρος κοινοβουλευτικής επιτροπής, προστατεύει πρώην υπουργούς από τις ερωτήσεις βουλευτών της αντιπολίτευσης, ώστε να μην αποκαλυφθούν οι ευθύνες τους σε περιπτώσεις όπως της λίστας Λαγκάρντ; Οχι δα.

Στις χούντες, επίσης, δεν γίνονται εκλογές ή αν γίνονται το αποτέλεσμα νοθεύεται. Εδώ, εκλογές, έγιναν. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι υπήρξε νόθευση του αποτελέσματος επειδή το πρώτο κόμμα πήρε ένα «μπόνους» 50 εδρών; Η ότι οι εκλογές έγιναν, παρανόμως, με βάση τα στοιχεία της παλιάς απογραφής για να μην αλλοιωθεί η δύναμη των κομμάτων που στηρίζουν τις πολιτικές των μνημονίων; Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν επηρεάζεται η εκλογική διαδικασία από τους εκλογικούς καταλόγους που δεν έχουν ενημερωθεί εδώ και χρόνια; Οχι δα.

Στις χούντες επίσης, όπως τις γνωρίζαμε, χρησιμοποιείται ο στρατός σαν βραχίονας καταστολής. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η στρατοκρατούμενη Θεσσαλονίκη στο εορταστικό τριήμερο της 28^ης, είχε στόχο τον αποκλεισμό των πολιτών από το πρόγραμμα του εορτασμού; Η ότι, με πρόσχημα την συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ, εκπαιδεύονται στρατιωτικές μονάδες στην κατατολή κινητοποιήσεων σε περιοχές που μπορεί να αποσταλούν για τις ανάγκες της συμμαχίας; Οχι δα. Αλλωστε και η ίδια η Γερμανία πριν ένα μήνα αποφάσισε να επιτρέψει την συμμετοχή του στρατού στην καταστολή κινητοποιήσεων –αν χρειαστεί- στο εσωτερικό της χώρας. Εχει χούντα η Γερμανία; Οχι δα...

Από όσα θυμάμαι και από όσα διαβάζω, στις χούντες υπάρχει μία ενημερωτική άποψη για όσα συμβαίνουν. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η ενημέρωση από τα ιδιωτικά κανάλια, αυτά που εξαρτώνται από την χρηματοδότηση των τραπεζών, είναι μονομερής; Οτι προπαγανδίζει την πολιτική που ευνοεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου; Οτι προβάλλει συγκεκριμένους πολιτικούς «υπαλληλους» και απόψεις; Οτι διαδίδει ψευδείς πληροφορίες και αποκρύπτει σημαντικές ειδήσεις; Οχι δα. Αυτά γίνονται στις χούντες. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι και η κυβέρνηση που χρηματοδοτείται από τις τράπεζες (τον πιστωτικό βραχίονα του Κεφαλαίου) θέλει να ελέγχει την ενημέρωση και γι΄αυτό διορίζει –με ωραίους μισθούς—δικά της παιδιά στην κυβερνητική τηλεόραση; Οτι φιμώνει όποια φωνή δεν της αρέσει και λογοκρίνει εκπομπές και δημοσιογράφους; Οχι δα.

Μπορεί κάποιος, τέλος πάντων στα σοβαρά, να ισχυριστεί ότι έχει πάψει να υφίσταται ο διαχωρισμός των εξουσιών και πως η δικαιοσύνη έχει χάσει ή πιο σωστά έχει παραχωρήσει την ανεξαρτησία της σε τίμημα που η ίδια θεωρεί συμφέρον; Οτι υπάρχουν δικαστικοί λειτουργοί που λειτουργούν κατ’εντολήν, επειδή ο πρώην υπουργός που «έχασε» την «λίστα» κυκλοφορεί ελεύθερος και συλλαμβάνεται ο δημοσιογράφος που την δημοσιοποιεί; Αυτά γίνονται μόνο στις χούντες που επιβάλλει το Κεφάλαιο για να προστατέψει τα συμφέροντά του. Εμείς εδώ, τέτοιο πράγμα ευτυχώς, δεν έχουμε. Η κυβέρνηση εδώ, θέλει απλά να μας προστατέψει από τις βλαβερές συνέπειες της Δημοκρατίας.

Το ποδόσφαιρο της κρίσης.

Είναι δύσκολο με τις συνθήκες που επικρατούν αλλά προσπαθώ να σκεφθώ. Ψύχραιμα. Και να γράψω για την πρώτη αγωνιστική της Σούπερ Λίγκας. Για το αγωνιστικό μέρος μίας «λίγκας» που ποτέ δεν υπήρξε «σούπερ», ούτε καν πλησίασε το ανεκτό μέτριο. Για «λίγκα» δεν το συζητώ. Ενας υπερβολικά φιλόδοξος και εκτός πραγματικότητας χαρακτηρισμός, που σαν εικόνα παραπέμπει στην πεντάχρονη η οποία φορά τα τακούνια της μητέρας της και θεωρεί ότι μεγάλωσε. Κωμική. Αν, φυσικά, η δραστηριότητα της «λίγκας» έμενε στο επίπεδο της κωμωδίας, μπορεί να ήταν και –τουλάχιστον- διασκεδαστική. Δεν έμεινε, όμως και πέρασε στο αντίθετο άκρο. Της τραγωδίας. Οχι γι΄αυτό που είναι η ίδια αλλά για εκείνο που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει. Το ελληνικό ποδόσφαιρο. Που εμάς μας ενδιαφέρει περισσότερο γι’ αυτό έκδηλώνουμε την αποστροφή μας στο αποτέλεσμα της διαχείρισης του ελληνικού ποδοσφαίρου από ιδοκτήτες-παράγοντες. Ο μέσος όρος των εισιτηρίων πέφτει συνεχώς και με δραματικό ρυθμό. Οπως και η κυκλοφορία των εφημερίδων. Η φετινή χρονιά, στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, θα είναι η χειρότερη. Ομάδες χωρίς χρήματα, με νέους ποδοσφαιριστές αναγκαστικά αλλά και χωρίς σχέδιο που βαδίζουν στα τυφλά. Τόσο, που καταπατούν κάθε κανόνα και νόμο για την λειτουργία του πρωταθλήματος. Αυτή η κρίση, ανέδειξε όλες τις αδυναμίες, την γύμνια και τις στρεβλώσεις μιάς καλύβας με καλάμια που θεωρεί, ακόμη και τώρα, ότι είναι μεζονέτα που απλά χρειάζεται μικροεπισκευές. Η Πολιτεία δηλαδή η κυβέρνηση είναι και ανίκανη και απρόθυμη να διαμορφώσει, θεσμικά, ένα χάρτη λειτουργίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και να διασφαλίσει ότι θα τηρείται. Αν η κρίση είναι ευκαιρία, όπως  λένε, η ευκαιρία συνίσταται στην δυνατότητα να οργανωθεί το παιχνίδι από την αρχή. Σε μιά τετοια προσπάθεια οι ομάδες θα πρέπει να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο, για να υπερασπίσουν το «προιόν» τους. Αλλά ποιές ομάδες; Ο πόλεμος ανακοινώσεων των δύο «μεγάλων» που ξέσπασε με το καλημέρα, αποκαλύπτει αβίαστα, τέσσερα πράγματα. Την χαμηλής ποιότητας αισθητική τους, τον αρρωστημένα οπαδικό χαρακτήρα της «επικοινωνιακής» τους πολιτικής, την αντίληψη που έχουν για τις ομάδες οι ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι τις θεωρούν ξεσκονόπανα του υπερτροφικού τους «εγώ» και την αδιαφορία τους για όλες τις άλλες ομάδες. Αν δεν αλλάξουν στάση και συμπεριφορά, μέσα στην διάρκεια της χρονιάς θα ταίσουν πρωΚτοσέλιδα οπαδικού αίσχους, την βία εντός και εκτός γηπέδων και θα μηδενίσουν την όποια αξία του «προιόντος». Αν κοιτάξει κάποιος τι συνέβη στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής όταν η χώρα βυθίστηκε στην οικονομική κρίση, θα καταλάβει. Και εμείς, δεν έχουμε το ποδοσφαιρικό ταλέντο των αργεντινών. Μέσα στο γήπεδο. Γιατί εξω από αυτό και στο παρασκήνιο, δεν παιζόμαστε....

Η αριστερά και το βιβλίο του Πάγκαλου

Ως πολίτης και αριστερός, χαίρομαι για το βιβλίο του Πάγκαλου. Μάλιστα, αν μπορούσα, ως αρστερά, θα το έκανα και σημαία. Γιατί; Μα, διότι κάθε μιά από τις περιπτώσεις που καταγράφει, είναι και μιά κατηγορία εναντίον του και εναντίον όλων όσοι κυβέρνησαν και νομοθέτησαν, από το 74 και μετά. Πρόκειται για ανερμάτιστα ανθρωπάκια στην συντριπτική τους πλειοψηφία, χωρίς παιδεία, εγωπαθείς, πολιτικούς ανίκανους να αναδείξουν τις δυνατότητες του τόπου και την δημιουργικότητα των ανθρώπων που τον κατοικούν, για το κοινό καλό, δημιουργώντας οικονομική ανάπτυξη. Διαμεσολαβούσαν για την εύνοια του μεγάλου και παρασιτικού κεφαλαίου, που πολλαπλασιαζόταν εις βάρος του τόπου, για να διασφαλίσουν και την δική τους παρασιτική ευζωία και ύπαρξη. Η οικονομική τους πολιτική συνίστατο στον εξωτερικό δανεισμό και τους αθρόους διορισμούς στο δημόσιο, με την παράλληλη τόνωση του ατομικισμού, την θεοποίηση του προσωπικού συμφέροντος και την διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, τα μετέθεταν σε ένα μέλλον που ήρθε αλλά αυτούς δεν θα τους επηρεάσει. Και ψωμί θα έχουν, και φάρμακα, και σπίτι ζεστό τον χειμώνα και τα παιδιά τους θα μάθουν γράμματα. Η μηντιακή στήριξη της τρομοκρατίας των πολιτών που τους προσφέρουν οι πάτρωνές τους, είναι το ύστατο επιχείρημά τους όπως τα κανόνια των φεουδαρχών τον μεσαίωνα, που έγραφαν επάνω reges ultimum factum (το ύστατο επιχείρημα των ηγεμόνων). Ο Πάγκαλος, η επιτομή της αγένειας και του αυταρχισμού ενός αλλαζονικού και άχρηστου πολιτικού συστήματος που έχει εξελιχθεί σε καρκίνωμα, εγκλωβισμένος μέσα στην τυφλότητα της οίησής του, μας έκανε δώρο το κατηγορητήριο που απευθύνεται σε αυτόν και τους ομοίους του. Αν λειτουργεί ακόμη η δικαιοσύνη σε αυτό τον τόπο, ας μην το αφήσει αναξιοποίητο. Και εκείνοι που πρέπει να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση, είναι πιο πολύ από όλους οι νέοι άνθρωποι που έχουν μείνει στον τόπο και νοιάζονται γι΄αυτόν. Χρόνος, δεν υπάρχει.