Ενώ εσύ κοιμόσουν...

Η πρόθεση της κυβέρνησης για την τροποποίηση της νομοθεσίας που αφορά το δικαίωμα στην απεργία, προκάλεσε τις αντιδράσεις των συνδικάτων, των κομμάτων της αντιπολίτευσης μέχρι και των εταίρων της ΝΔ σε αυτή την εξαμβλωματική συγκυβέρνηση. Αναμενόμενες οι αντιδράσεις αλλά καθυστερημένες. Το δικαίωμα της απεργίας, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, δέχθηκε ένα θανάσιμο πλήγμα τον Δεκέμβριο του 2007. Δεν γνωρίζω αν ζει ακόμη ή πνέει τα λοίσθια. Τότε, όταν το Ευρωπαϊκό δικαστήριο δημοσιοποιούσε την απόφασή του στην υπόθεση Viking and Vaxholm, η κρίση δεν είχε εμφανιστεί επί σκηνής και εμείς, δύο μήνες νωρίτερα, είχαμε επιβραβεύσει με δεύτερη κυβερνητική θητεία τον Κ. Καραμανλή και την ΝΔ, πιθανόν επιβραβεύοντας τους για το επιτυχημένο πρόγραμμα αποτέφρωσης της ελληνικής υπαίθρου που ειδικά στην Πελοπόννησο σημείωσε απρόσμενη επιτυχία. Εκείνο τον Δεκέμβριο, όλους τους ενδιαφερόμενους, μας απασχολούσαν σοβαρότερα πράγματα. 

Μικρό ιστορικό.

Τι αφορούσε λοιπόν εκείνη η απόφαση στην υπόθεση Viking and Vaxholm; Η υπόθεση, αφορούσε σουηδικές εργατικές ενώσεις που εμπόδισαν την Λετονική κατασκευαστική εταιρεία Laval, που χρησιμοποιούσε λετονούς εργάτες που απασχολούνταν χωρίς συλλογική σύμβαση και πληρώνονταν με λετονικό μεροκάματο, να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το συμβόλαιο που είχε υπογράψει για το ξαναβάψιμο και την μόνωση του παλιού σχολείου της μικρής σουηδικής πόλης Vaxholm. Παραδοσιακά, όλα τα σπίτια και τα κτίρια σε αυτή την μικρή σουηδική πόλη ήταν ξύλινα και μόλις το 1992 επιτράπηκε στο Vaxholm να κτίζονται σπίτια και κτίρια, με άλλα υλικά εκτός του ξύλου. Τα σουηδικά εργατικά συνδικάτα, μετά την άρνηση της Laval, να υπογράψει την ισχύουσα συλλογική σύμβαση, εμπόδισαν με την κήρυξη απεργίας κάθε εργασία και η υπόθεση οδηγήθηκε στα σουηδικά δικαστήρια. Αυτά, διαβίβασαν την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Το Ευρωπαϊκό δικαστήριο έκρινε ότι μπορεί η απεργία να είναι θεμελιώδες δικαίωμα αλλά αυτό το δικαίωμα είναι ασυμβίβαστο με τους κανόνες της Ε.Ε. σύμφωνα με τους οποίους η ομαλή λειτουργία της αγοράς, υπερισχύει κάθε δικαιώματος. Έτσι, υπάρχει πλέον νομολογία του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία οι ευρωπαϊκοί κανόνες για την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας παρέχουν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις προστασία από τις απεργίες των συνδικάτων.

Το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο θεσμικό τέρας λοιπόν, που ξεκίνησε να οπλίζεται με την περίφημη "οδηγία Μπόλκενσταιν", την μπαλαφάρα της flexicurity (σύμφωνα με την οποία οι εργαζόμενοι αν δέχονταν την ευελιξία -flexibility- στην αγορά εργασίας θα είχαν ασφάλεια -security- στην εργασία τους και οι συλλογικές συμβάσεις θα υπονομεύονταν) και την συνθήκη της Λισαβόνας που επιβάλλει μαζικές ιδιωτικοποιήσεις σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας, αποκτά και την νομική θωράκιση που του έλειπε και είναι έτοιμο να καταβροχθίσει εργαζόμενους για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό.

11/2/2013