Μέσω νεφών.

Είναι ένα παράξενο, όσο και οικείο συναίσθημα.

Οπως όταν μπαίνεις σε έναν άγνωστο χώρο όπου θα αντιμετωπίσεις -για πρώτη φορά- άγνωστους ανθρώπους.

Κάθεσαι με την πλάτη στον τοίχο. 'Τουλάχιστον, να μην μου την φέρουν από πίσω", σκέπτεσαι.

Η όπως όταν μπαίνεις στο χώρο που είναι το καταφύγιό σου - εκεί που δεν φοβάσαι να γυμνωθείς από μέσα- και όλα βρίσκονται στην θέση τους. Από το πιο μικρό και ασήμαντο, μέχρι το πιο σπουδαίο.

Ησυχάζεις. Γνωρίζεις ότι κανείς δεν μπορεί να μπει εδώ, αν εσύ δεν το επιτρέψεις.

Ο Νίκος Παπάζογλου -όπως τόσοι και τόσοι στο παρελθόν αλλά όλο και ολιγότεροι στο μέλλον-

υπήρξε ότι ο τοίχος για την πλάτη μου.

Το καταφύγιό μου.

Η σιγουριά μου.

Μιά σιγουριά που δεν εξηγείται εύκολα αλλά την καταλαβαίνω στα πατήματά μου.

Κι όσο περνούν τα χρόνια και άνθρωποι σαν τον Νικόλα δραπετεύουν, όλο και πιο πολύ φοβάμαι πως η περπατησιά μου θα γίνεται όπως του παιδιού. Ασταθής. Αβέβαιη. Λοξόδρομη.

Ομως, καταλαβαίνω ότι άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Παλεύεις να μείνεις όρθιος και περπατάς κοιτώντας μπροστά. Ακόμη και μόνος. Και χωρίς καβάτζες.

Αλλο δρόμο, δεν έχει.

Μέσω νεφών, μόνο.