Microsoft .NET vs Java - trailer [HD]

ΧΑΡΟΥΛΑ / ΒΑΣΙΛΗΣ - ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΥΝ

Το μνημόνιο..εδώ.

https://www.yousendit.com/dl?phi_action=app/orchestrateDownload&rurl=https%253A%252F%252Fwww.yousendit.com%252Ftransfer.php%253Faction%253Dbatch_download%2526batch_id%253DYWhNWGJONEhHa094dnc9PQ

Για το μνημόνιο

Ενα mail στο harala021@gmail.com αρκεί για όλους όσοι είχαν πρόβλημα.

Ποδόσφαιρο.Μία arte povera

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι. Απλό και όμως έχει αποκτήσει την δυναμική και τα χαρακτηριστικά της θρησκείας. Ισως γιατί είναι τόσο απλό και κυρίως γιατί αποτελεί έναν άρρηκτο σύνδεσμο με την παιδική μας ηλικία. Αυτός ο σύνδεσμος είναι που μας επιτρέπει μερικές φορές να διανύουμε με την ευκολία ενός Θεού –έστω και “εικονικά”- την αντίστροφη πορεία από την σημερινή μας ωριμότητα, στο παρελθόν της παιδικότητας. Ενα παρελθόν χωρίς έννοιες, γι’ αυτό και λυτρωτικό. Οπως η τέχνη. Και το παιχνίδι είναι παιδί της Τέχνης. Περιέχει το μεγαλείο και την τραγωδία σε τόσο ίσες ποσότητες, που στο τέλος δεν μένει μέσα σου παρά η αλήθεια. Αν, όμως, είναι τέχνη γιατί δεν διδάσκεται στις ακαδημίες όλου του κόσμου όπου διδάσκονται οι “καλές τέχνες”; Γιατί, δεν είναι “τέχνη” που διδάσκεται, ειδικά σε αίθουσες –αν και εκει μπορεί, εφόσον υπάρχει διάθεση. Είναι μία “τέχνη” που ανακαλύπτεις μόνος, σε ανοικτούς χώρους. Σε δρόμους, χωράφια, αλάνες, αυλές. Ισως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός υποστήριζε ότι ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον κόσμο με το παιχνίδι και την περιπλάνηση. Το ποδόσφαιρο είναι μία arte povera. Χρειάζεται ελάχιστα και φθηνά υλικά αλλά απεριόριστη φαντασία και διάθεση. Διάθεση ποιητική. Που σου επιτρέπει, σαν τον σούπερμαν, να μεταμορφώνεσαι μέσα σε ένα ηλέφωνικό θάλαμο και να βγαίνεις Πελέ, Μαραντόνα, Κρόιφ, Ζιντάν, Χατζηπαναγής κα να τους πεθαίνεις όλους στην ντρίμπλα ή να γράφεις τους τελειότερους στίχους με μία και μόνο προσποίηση. Μπορείς να γινεις όμορφος και καταραμενος σαν τον Μπεστ η τόσο κομψός, όσο ο Δεληκάρης. Ομως, όπως στον σολίστα δεν μπορείς να στερήσεις το μουσικό όργανο, στον ζωγράφο τον χρωστήρα, στον σκηνοθέτη την μηχανή, στον γλύπτη το σφυρί, έτσι και στον ποδοσφαιριστή δεν μπορείς να στερήσεις την μπάλα. Που είναι γένους θηλυκού και επωμίζεται όλους τους ερωτικούς συμβολισμούς του φύλου της. Το γκολ στο ποδόσφαιρο, όσο τίποτε άλλο ενσαρκώνει το αναπόφευκτο. Αν κάποιος θελήσει να αποθανατίσει το τετελεσμένο, του αρκεί η εικόνα ενός τερματοφύλακα πεσμένου στο έδαφος με την μπάλα στο βάθος της εστίας του. Ερωτας και θάνατος. Τι περισσότερο να ζητήσει κάποιος από ένα παιχνίδι που μπορεί να είναι και μία απλή προσομοίωση της ζωής; Το έχουν αποκαλέσει και μπαλέτο της εργατικής τάξης. Για τον Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα ήταν όπλο της επανάστασης. Για τον Καμύ, η μπάλα ήταν η ίδια η ζωή που ποτέ δεν έρχεται όπως την περιμένεις. Για τον Παλμίρο Τολιάτι, ένας λόγος τόσο σοβαρός που προτίμησε ένα παιχνίδι της αγαπημένης του Γιουβέντους από την συνεδρίαση του Πολιτικού γραφείου. Για τον Κομαντάντε Μάρκος είναι η ίδια η επανάσταση. Για τον καθένα μας είναι κάτι διαφορετικό αλλά εξίσου μαγικό. Είναι το παιχνίδι που μας μεταμορφώνει σε ήρωες. Μας ανεβάζει ένα σκαλί πάνω από την ζωή, σαν μία θεατρική παράσταση –πάντα την ίδια- που γίνεται ταυτόχρονα σε χιλιάδες μέρη του κόσμου και στην οποία πρωταγωνιστούν εκατομμύρια άνθρωποι –μικροί που θέλουν να μεγαλώσουν και μεγάλοι που θέλουν να γίνουν παιδιά-και της οποίας το τέλος δεν έχει γραφτεί ακόμη. Και ούτε πρόκειται να γραφτεί ποτέ. Kαι επειδή η ζωή μοιάζει με μπάλα ευνοεί τους αυτοσχεδιασμούς και επιβραβεύει εκείνους που δείχνουν την μεγαλύτερη ικανότητα προσαρμογής. Η ζωή, θέλει δύναμη για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες και πάντα, το παιχνίδι και η τέχνη λειτουργούν σαν σωσίβιο. Πολλές φορές και σαν βατήρας. Το καίριο σε αυτή την περίπτωση, είναι ο άνθρωπος που χωρίς την δική του δράση ούτε η τέχνη μπορεί να υπάρξει, ούτε το παιχνίδι. Οσοι βρίσκουν την ομοιότητα «βλάσφημη», ας αναλογιστούν τις άπειρες δοκιμές του χορευτή πριν βγει στην σκηνή, της ορχήστρας πριν ερμηνεύσει το έργο, του ηθοποιού πριν μπορέσει να παρουσιαστεί μπροστά στο κοινό, του ζωγράφου που κάνει άπειρα σχέδια πριν το τελικό ή του ποδοσφαιριστή που προετοιμάζεται για το ντέρμπι.
Κάθε τέσσερα χρόνια, το μουντιάλ, εκείνο που κάνει είναι να κινητοποιεί την διαδικασία των αναμνήσεων και να γεννά την ελπίδα ότι αυτό το μουντιάλ, θα είναι το καλύτερο. Καλύτερο ακόμη και απο το ακριβότερο διαμάντι του στέμματος. Το μουντιάλ του Μεξικού το 1970. Εχει ιδιαίτερη σημασία ότι οι πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του παγκοσμίου κυπέλλου του 1970, δεν ήταν καθαρά ανταγωνιστικές. Η λόμπα του Πελέ από την σέντρα στο παιχνίδι με την Τσεχοσλοβακία, που δεν έγινε γκολ. Η πάλι εκείνη η ονειρεμένη του προσποίηση στον τερματοφύλακα της Ουρουγουάης, Λαντισλάο Μαζούρκιεβιτς στον ημιτελικό και το πλασέ του στη συνέχεια που έφυγε μόλις άουτ. Ακόμη και το φημισμένο γκολ του Κάρλος Αλμπέρτο Τόρρες στον τελικό σημειώθηκε 4 λεπτά πριν την λήξη και ενώ το αποτέλεσμα είχε ήδη κριθεί. Ολες αυτές ήταν εκδηλώσεις ενός παιχνιδιού που βαδίζει χέρι χέρι με την τέχνη. Δεν ήταν κάποιες ξεχωριστές στιγμές που καθόρισαν το αποτέλεσμα αλλά σκηνές ενός εργου, που ξεπερνούσαν ακόμη και το ίδιο το παιχνίδι του οποίου ήταν μέρος. Ετσι, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι την Βραζιλία δεν θα την θυμάται σαν νικήτρια του παγκοσμίου κυπέλλου αλλά σαν μία μαγική μηχανή παραγωγής ονειρικών υπερβολών. Αυτή, λοιπόν, την μαγική μηχανή που είναι το παιχνίδι, ο καπιταλισμός μετέβαλε σε προιόν για να ακυρώσει την απελευθερωτική του δύναμη. Χάρη στην τηλεόραση, οι άνθρωποι έμαθαν να παρακολουθούν το παιχνίδι αντί να συμμετέχουν. Να υιοθετήσουν μία παθητική στάση απέναντι στο παιχνίδι, όπως ακριβώς συνέβη και στην πολιτική. Περιορισμός συμμετοχής, πολιτικοποίηση του καναπέ. Ετσι, η πολιτική καταναλώνεται όπως το ποδόσφαιρο, μέσω της τηλεόρασης. Γίνεται ένα προιόν που υπακούει τους κανόνες του εμπορίου και της συναλλαγής, πράγμα που στερεί και στο ποδόσφαιρο και στην πολιτική τις δυνατότητες που έχουν να μας απογειώσουν.Και μπορεί ο καπιταλισμός να τα καταφέρει να μεταμορφώσει –αν δεν το έχει ήδη κάνει- το παιχνίδι σε προιόν που διακινείται μέσα στα μεγάλα και σύγχρονα γήπεδα. Αλλά όχι έξω από αυτά. Αλλωστε, τόσοι πλανήτες δείχνουν ότι το ποδόσφαιρο ήταν το παιχνίδι που γέμιζε τις ατελείωτες ώρες ανίας του Θεού, πριν γίνει ο κόσμος. Και για έναν φίλο μου, που είναι άθεος , το big bang δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα σουτ στο οποίο η μπάλα βρήκε το δοκάρι.

Ενα link για το μνημόνιο...

http://groups.yahoo.com/group/aristeri_anasinthesi_syn/files/?prop=eupdate

Bach, Toccata and Fugue in D minor, organ

Η Κοινωνιολογία του Brand

Προσπαθούσαμε την Κυριακή το βράδυ να δούμε τρεις φίλοι να δούμε τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Ήμασταν ένας Ολυμπιακός, ένας Παναθηναϊκός και ένας Αεκτζής. Τελικά καταλήξαμε να παίζουμε τουρνουά στο playstation. Τι άλλαξε όμως και τα επεισόδια έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της αθλητικής δραστηριότητας της χώρας;
Καταρχάς έχουμε μια σταθερή και ραγδαία πτώση της πολιτικής ζωής της χώρας. Από το 1990 και μετά οι αριθμοί και τα νούμερα άρχισαν να υποκαθιστούν τις ιδέες και τις πολιτικές θέσεις. Οι πολίτες έπαψαν να συζητούν και να «παθιάζονται» με την πολιτική, καθώς από τη μία η ίδια τους απομάκρυνε και από την άλλη το σύγχρονο life-style που υπερπροβλήθηκε μέσω της ιδιωτικής τηλεόρασης τους έστρεψε σε πιο ανάλαφρες ασχολίες. Το ζήτημα του life-style εισχώρησε και στον αθλητισμό, κατά βάση στον επαγγελματικό, με τη μετατροπή των σωματείων σε επιχειρήσεις πολυεθνικής υφής και των αθλητών σε μέλη της show-bis με όρους αστέρων του αμερικανικού κινηματογράφου.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι σύλλογοι έχουν διαφοροποιήσει την αντίληψή τους για τους οπαδούς, οι οποίοι πλέον έχουν μετατραπεί σε οπαδούς-πελάτες. Οι αθλητικές εταιρίες μπήκαν σε μια λογική να στελεχωθούν και να λειτουργήσουν με όρους αγοράς, αλλά και παράλληλα να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο με υποστηρικτές των δράσεων και της εικόνας τους. Ως εκ τούτου άρχισε να ανθεί ο οπαδικός τύπος που είχε ως βασικό στόχο να υπεραμύνεται των συμφερόντων της αθλητικής εταιρίας. Για να το πετύχει αυτό έκανε χρήση όρων παραδοσιακής πολιτικής και κοινωνιολογίας δημιουργώντας έννοιες όπως: Ολυμπιακό- Παναθηναϊκό- Αεκτζήδικο κτλ δίκαιο/συνείδηση/ιδεολογία, το συμφέρον της ομάδας μας, μεγαλώνει/μικραίνει η ομάδα κ.α.
Καταλήξαμε έτσι να βιώνουμε μια κοινωνιολογία του brand στα αθλητικά δρώμενα. Οι πολίτες, οπαδοί, πελάτες ταυτίζονται με το σήμα του συλλόγου που υποστηρίζουν αφού τον στηρίζουν σε όλα τα αθλήματα που δραστηριοποιείται ενώ ταυτόχρονα είναι πρόθυμοι να υπερασπιστούν τα συμφέροντά του σε όλους τους τομείς. Οι διοικούντες των ομάδων από την πλευρά τους άρχισαν να εκμεταλλεύονται αυτήν την κατάσταση με όρους πολιτικής δημιουργώντας κύκλους πιστών σε αυτές ομάδων οπαδών, κυρίως μέσω τον συνδέσμων που τους αξιοποιούν ως μοχλούς πίεσης για να επιτύχουν προσωπικούς στόχους, τόσο στην ιεραρχία της διοικητικής πυραμίδας της ίδιας της ομάδος, όσο και στις υπόλοιπες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες.
Το παράδοξο που προκύπτει είναι το γιατί συμβαίνει αυτό όταν το μορφωτικό επίπεδο των κοινωνιών έχει ανέβει; Η εύκολη απάντηση είναι ότι οι σύλλογοι έχουν καλύψει σε κάποιο βαθμό το κενό που άφησε η υποχώρηση της πολιτικής σκέψης, ως τόπους συνάντησης πολιτών που συμμερίζονται κοινές αντιλήψεις, οι οποίες βρίσκονται υπό τη σκέπη της σημαίας με το σύμβολο του σωματείου. Η πιο δύσκολη είναι ότι οι πολίτες εκτονώνουν την ενέργεια που συσσωρεύουν από την πίεση της καθημερινότητας σε μέρη όπου έχουν την ψυχολογική κάλυψη από όσους νιώθουν ομοϊδεάτες τους και νομική από τις διοικήσεις των συλλόγων. Κάπως έτσι οι οπαδοί από αγνοί μετεβλήθησαν σε μέλη που απαιτούν. Και είναι γνωστό ότι η κάθαρση επανέρχεται με την επαναφορά της αγνότητας στην αγάπη. Και τα σύμβολα δεν μπορούν να προσφέρουν αγάπη με όρους αγοράς.
Του Dark Knight

Playlist της 5ης Ιουνίου 2010

1.- A Time and a Place -Junior Mance
2.- It's a Man's Man's World -James Brown
3.- Wild Billy's Circus Story -Bruce Springsteen
4.- Lola -Kinks
5.- Everything went Numb -Streetlight Manifesto
6.- Waiting for a War -The Morning Benders
7.- So She Won't Break -The Black Keys
8.- Little Lion Man -Mumford & Sons
9.- 21 Guns -Green Day

Η "σταθερότητα" της αστάθειας.

Η αστάθεια και η ρευστότητα του διεθνούς οικονομικού συστήματος είναι τόσο μεγάλη, που η παραμικρή δήλωση μπορεί να προκαλέσει παγκόσμιο οικονομικό τσουνάμι. Ενας νομπελίστας οικονομολόγος δηλώνει ότι η ευρωζώνη δεν θα αντέξει την πίεση και το ευρώ, γκρεμίζεται. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ δηλώνει ότι ο μηχανισμός στήριξης μπορεί να καλύψει αποτελεσματικά τα όποια κενά στις αδύναμες οικονομίες και το ευρώ, ανακάμπτει. Ανώνυμος «κυβερνητικός παράγοντας» δηλώνει κάτι σε ένα πρακτορείο ειδήσων και σε ένα χρηματιστήριο θρονιάζεται ο πανικός (..και κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν η δήλωση έγινε ή πρόκειται για κερδοσκοπική προβοκάτσια). Το γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί κάποια οικονομική καταστροφή μεγάλης κλίμακας ακόμη, οφείλεται –σχεδόν αποκλεστικά- στην τύχη. (Για όσους ενδιαφέρονται, μπορούν να ανακαλύψουν χρήσιμες ιδέες στο βιβλίο του Ζαν Μονό «τύχη και αναγκαιότητα»). Αυτό και μόνο το γεγονός δειχνει ότι το διεθνές οικονομικό σύστημα συναλλαγών είναι ξεπερασμένο και ιδιαίτερα επικίνδυνο αφού πολύ εύκολα γίνεται «εργαλείο» στα χέρια των κερδοσκόπων, στον χώρο των οποίων πολλές φορές, δραστηριοποιούνται και «κρατικές» τράπεζες μεγάλων χωρών. Χωρών που μετέχουν στην ομάδα των G-20 και οι οποίες έχουν κηρύξει τον πόλεμο στους κερδοσκόπους. Οταν δεν είναι δικοί τους, φυσικά. Η ανάγκη αλλαγής του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος συναλλαγών είχε φανεί από την αρχή της οικονομικής κρίσης (την οποία, θυμίζω, ότι αυτό το τσούρμο των καλοπληρωμένων γραφειοκρατών που ονομάζεται Ευρωπαική Επιτροπή, δεν πήρε χαμπάρι παρά όταν ήταν πολύ αργά) αλλά δύο χρόνια μετά, δεν εχει γίνει κατι. Δύο χρόνια στα οποία τα κράτη έδωσαν δισεκατομμύρια για να στηρίξουν τις τράπεζες και έτσι δημιούργησαν τεράστια ελλείμματα, τα οποία στο όνομα μίας –ακατανόητα- αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρώπη (που διασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου και λεηλατεί το κοινωνικό κράτος) καλούνται να τα πληρώσουν οι πολίτες. Ειδικά στην Ελλάδα, η οικονομική πολιτική που –ανόητα ή με σχέδιο;- επέλεξε να ακολουθήσει η κυβέρνηση με την υπογραφή του περίφημου μνημονίου του ΔΝΤ (το περιεχόμενο του οποίου ούτε καν γνώριζε) υποθηκεύει κάθε αναπτυξιακή προοτική και καταδικάζει τους πολίτες σε μία δεκαετή –τουλάχιστον- περίοδο πρωτοφανούς ύφεσης. Βέβαια, ο όρος «πρωτοφανής ύφεση» είναι πολιτικά ορθός, συγκρινόμενος με την πραγματικότητα της θρασύτατης ληστείας που γίνεται στα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων. Τα πράγματα –κοινώς- έχουν ξεφύγει, σε σημείο πέραν του παραλογισμού. Το σύστημα είναι σάπιο και υπάρχει μόνο και μόνο για να διασφαλίζει τα συμφέροντα εκείνων που συσσωρεύουν κέρδη. Η μόνη θεραπεία, είναι η ριζική του ανατροπή. Ο τρόπος και η κατεύθυνση είναι ζητούμενα αλλά εκείνοι που πρέπει να προστατευθούν πάνω από όλους, είναι όσοι ΔΕΝ έχουν ή ΔΕΝ μπορούν.