Ο Χρήστος Χαραλαμπόπουλος στο Overlap.gr ! - overlap.gr

Ο Χρήστος Χαραλαμπόπουλος στο Overlap.gr ! - overlap.gr

Διπλωματία του ποδοσφαίρου ή εθνικός οπαδισμός;

Αν επρόκειτο να απαντήσω στο ερώτημα, που πολλοί έθεσαν με αφορμή την ποδοσφαιρική αναμέτρηση ανάμεσα στις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου την Ελλάδας και της Γερμανίας, την Παρασκευή 23 Ιουνίου στο Γκντάνσκ, θα διάλεγα το δεύτερο σκέλος. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, που γινόταν σε ιδιαίτερα φορτισμένη -πολιτικά- ατμόσφαιρα το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με κάποιον τρόπο στην ελληνική διπλωματία. Μία νίκη σε βάρος των γερμανών θα μπορούσε να προκαλέσει ένα κλίμα συμπάθειας αλλά δεν θα επιδρούσε ούτε στο ελάχιστο στον οικονομικό σχεδιασμό της Γερμανίας και της τρόικας για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η οικονομική κρίση. Το κεφάλαιο δεν συγκινείται από τέτοια πράγματα, παρά μόνο από υψηλές αποδόσεις και ευκαιρίες να αυτοπολλαπλασιαστεί. Επίσης, συγκινείται ιδιαίτερα όταν οι πολιτικοί, του προσφέρουν την ευκαιρία να φορτώσει τις ζημιές του στις πλάτες των πολιτών. Επομένως, διπλωματική χρησιμότητα σε περίπτωση νίκης ή ήττας, δεν υφίσταται. Η συζήτηση για την διπλωματία των σπορ γίνεται κάθε φορά που μία αναμέτρηση μεταξύ εθνικών, κυρίως, ομάδων αντανακλά έναν –μικρό ή μεγαλύτερο-βαθμό δυσαρέσκειας που υπάρχει ανάμεσα στις δύο πλευρές. Μία δυσαρέσκεια, που ορισμένα πρόθυμα media και από τις δύο πλευρές με εργαλεία την αμάθειά, την βλακεία και τον φανατισμό τους, αναγάγουν σε εχθρότητα που την εμπορεύονται δεόντως. Η ελληνο-γερμανική ποδοσφαιρική αναμέτρηση και το πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξήχθη, αποτέλεσε μία «ωραία ιστορία» για όλα τα media που διψούν για ιστορίες, που δεν χρειάζονται και πολύ ψάξιμο. Αρκεί να έχεις κάτι να πουλήσεις. Η συζήτηση για την χρησιμότητα της διπλωματίας των σπορ ήρθε με έμφαση στην επιφάνεια το 1971, όταν την «ανακάλυψαν» και έκαναν συχνές αναφορές σε αυτήν οι αμερικανικές σχολές διπλωματίας και διεθνών σχέσεων. Η παρουσία του Χένρι Κίσσινγκερ στο αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών εκείνη την εποχή, στον οποίο χρεώθηκε η προετοιμασία του ανοίγματος των ΗΠΑ στην Κίνα, ανέδειξε αυτήν την χρησιμότητα των σπορ. Στις 6 Απριλίου του 1971 η αμερικανική εθνικη ομάδα πινγκ πονγκ που έπαιρνε μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ιαπωνία, δέχθηκε μιά πρόσκληση να επισκεφθεί την Κίνα με όλα τα έξοδα πληρωμένα, από την αντίστοιχη κινεζική ομάδα. «Ε, και;» θα ρωτήσει κάποιος, γιατί είναι σπουδαίο; Γιατί βρισκόμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου και οι σχέσεις Κίνας και ΗΠΑ είχαν παγώσει από το 1949. Στις 10 Απριλίου του 1971 από μία γέφυρα του Χονγκ Κόνγκ –βρετανική αποικία τότε- 9 αθλητές και τέσσερις δπλωμάτες –δύο από αυτούς είχαν μαζί και τις συζύγους τους- έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που έπαιρναν άδεια εισόδου στην χώρα του Μάο, από τότε –το 1949- που οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία.

Εθνική υπερηφάνεια;

Την αποστολή συνόδευαν και δέκα αμερικανοί δημοσιογράφοι που στέλνοντας στις ΗΠΑ τις ανταποκρίσεις τους, έδωσαν τέλος την απαγόρευση της μετάδοσης ειδήσεων από την Κίνα, που είχε επιβληθεί στα αμερικανικά ΜΜΕ. Πολλές από εκείνες τις ανταποκρίσεις έκαναν λόγο για την «διπλωματία του πινγκ πονγκ» και για μία εβδομάδα από τις 11-17 Απριλίου, το αμερικανκό κοινό παρακολουθούσε την καθημερινή εξιστόριση της επίσκεψης. Οι αμερικανοί, έπαιζαν φιλικά, έχαναν και ξεναγούνταν στο Σινικό Τείχος, το περίφημο θερινό ανάκτορο, παρακολουθούσαν πολιτιστικές εκδηλώσεις, μιλούσαν με εργάτες και φοιτητές, είδαν παραστάσεις του Μπαλέτου της Καντόνας και όλη αυτή η εικόνα μεταφερόταν στις ΗΠΑ αποκαλύπτοντας ένα πρόσωπο του άγνωστου «κόκκινου δράκου» που ήταν ελάχιστα ανησυχητικό. Κανείς δεν ένιωσε προσβεβλημένος από τις ήττες στο πινγκ πόνγκ, σε εκείνη την επίσκεψη που αποτέλεσε ένα παγοθραυστικό το οποίο έσπασε τον πάγο της διπλωματικής απομόνωσης. Ετσι, με την «εκπαίδευση» και του κοινού προετοιμάστηκε η πολύ τολμηρή πρώτη επίσκεψη, του αμερικανού προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον στο Πεκίνο, την επόμενη χρονιά. Εμείς, όμως, εδώ στην Ελλάδα, σε μεγάλο βαθμό και με περισσή ευκολία αναγάγουμε τις αθλητικές διακρίσεις σε γεγονότα που θρέφουν την εθνική υπερηφάνεια και τις ήττες σε εθνικές καταστροφές. Η υπερβολή μας σε αυτό το πεδίο είναι παροιμιώδης. Πολλούς από εκείνους που έκαναν αρκετούς συμπατριώτες μας εθνικά υπερήφανους το 2004, αν δεν είχαν το μετάλλιο, οι χρυσαυγίτες θα τους είχαν ήδη μαχαιρώσει.

Ενα παιχνίδι και μόνο.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι και σε επίπεδο εθνικής ομάδας, οι νίκες δίνουν χαρές και όχι εθνική υπερηφάνεια. Επίσης, μπορεί να δίνουν στεναχώρια και δεν φέρνουν καταστροφή. Εθνική υπερηφάνεια μπορούν να δώσουν άλλα πράγματα. Περισσότερο ουσιαστικά. Οπως το να νοιάζεσαι για τον διπλανό σου. Να βλέπεις ότι στη χώρα σου όλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στην μόρφωση, την υγεία και την κοινωνική προστασία. Οτι οι συνταξιούχοι ζουν αξιοπρεπώς και τα παιδιά δεν πεινάνε. Οτι το σύνταγμα δεν είναι ένα νεκρό κείμενο και ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο και δεν αγοράζουν δικαστικές αποφάσεις με το πορτοφόλι τους. Μπορώ  να σκεφθώ και άλλους λόγους αλλά εκεί που όλα δοκιμάζονται περισσότερο είναι στην διαχείριση της ήττας. Ο πραγματικός πολιτισμός που ισχυριζόμαστε ότι δώσαμε στην ανθρωπότητα, φαίνεται στις αντιδράσεις μας στην ήττα. Είμαστε, όμως, τόσο "κακομαθημένοι" και εκπαιδευμένοι στην ελάχιστη προσπάθεια που έχουμε μάθει μόνο σε νίκες χωρίς κόπο, ιδίως όταν τις πετυχαίνουν άλλοι για λογαριασμό μας.

Ο μεγαλύτερος θρίαμβος μέχρι τον επόμενο.

Μετά τις εκλογές, εκείνο που κυριαρχεί στα media είναι οι ψύχραιμες αναλύσεις για το αποτέλεσμα. Αυτό, φυσικά, συμβαίνει όταν το αποτέλεσμα δεν ανησυχεί εκείνους που είχαν την δυνατότητα να το επηρεάσουν, έτσι ώστε τα συμφέροντά τους να μην κινδυνεύσουν. Οι ιδιοκτήτες των κυρίαρχων media στην Ελλάδα είναι εκείνοι που μπορούν να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν συνυπολογίσει κάποιος ότι ειναι απόλυτα εξαρτημένοι από τις τράπεζες (από τις οποίες έχουν δανειοδοτηθεί με σκανδαλώδη τρόπο) οι οποίες είναι ο κεντρικός πυλώνας της διαπλοκής (media-πολιτικής-τραπεζών) στη χώρα, αντιλαμβάνεται αυτός ο κάποιος τι θεωρούν «εθνική σωτηρία». Η παρούσα οικονομική κρίση, είναι καθαρά μία κρίση που προκλήθηκε εξαιτίας της ασύδοτης λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού τομέα, παγκοσμίως. Η απληστία του κεφαλαίου, προκάλεσε τρομακτική οκονομική ζημία που κοινωνικοποιείται. Αυτή την ζημιά, καλούνται να την πληρώσουν οι πολίτες, υφιστάμενοι μία βίαιη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής τους. Τόσο βίαιη, που το στοιχειώδες να μοιάζει υψηλός στόχος. Εχουμε μία βίαιη μετατόπιση του 21^ου αιώνα στις εργασιακές συνθήκες του 19^ου. Και σε μία κοινωνία που «αγνοεί» τον διαφωτισμό. Για την ακρίβεια, τον αρνείται. Το «ελευθερία-ισότης-αδελφότης» είναι ωραίο θέμα έκθεσης για τις εισαγωγικές αλλά όχι για το καθεστώς που έχουν επιβάλλει οι «αγορές» το οποίο –σαρκαστικά- ονομάζεται «δημοκρατία». Το εκλογικό αποτέλεσμα που προέκυψε από τις εκλογές της Κυριακής, διαμορφώθηκε από τους εκβιασμούς της τρόικας και τις απαράδεκτες παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή της χώρας από την Γερμανία. Η εγχώρια διαπλοκή, με πολλά μέλη της υπόλογα στην Γερμανία χάρη και στην βοήθεια της Siemens, στην διαρκεια της προεκλογικής περιόδου εκπόνησε, συντόνισε και εφάρμοσε μία πρωτόγνωρη εκστρατεία εκφοβισμού και παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης. Η εκστρατεία αυτή απέδωσε τόσο, ώστε ένα από τα κόμματα που έχουν την ευθύνη για την σημερινή κατάσταση, να αποτελέσει τον κεντρικό κορμό της αυριανής κυβέρνησης. Στην κυβέρνηση αυτή θα συμπράξει ο άλλος εταίρος του δικομματισμού που κυριάρχησε από την μεταπολίτευση μέχρις εδώ. Οι διεργασίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης έχουν ξεκινήσει. Θα κριθούν όταν ολοκληρωθούν. Από το εκλογικό αποτέλεσμα, όμως, υπάρχουν δύο στοιχεία που μπορεί κάποιος να αναλύσει με σιγουριά, σε ότι αφορά τις αιτίες που τα προκάλεσαν. Το πρώτο, αφορά το ποσοστό της αποχής, που έφτασε το 37%. Σχεδόν το 40% του εκλογικού σώματος απείχε στις κρισιμότερες εκλογές ύστερα από την μεταπολίτευση. Από αδιαφορία και αμάθεια. Οσο και αν φαίνεται απίστευτο, είναι γεγονός.

Μαχαίρι στα πλευρά.

Το δεύτερο στοιχείο, αφορά το ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Εκτός από την αμάθεια και την αδιαφορία, προσθέστε τον φόβο και το μίσος. Και αυτό, το τελευταίο, αποτελεί ένα μαχαίρι σφηνωμένο στα πλευρά της κοινωνίας. Διαφωνούσα με πολλούς που έλεγαν ότι το ποσοστό της ΧΑ στις εκλογές της 6^ης Μαίου ήταν περιστασιακό. Οτι ήταν ένα  είδος «μόδας». Σε μία κοινωνία η οποία τα τελευταία τριάντα χρόνια εκπαιδεύτηκε στην λατρεία του ιδιωτικού βίου, στην αποθέωση των μικρών «μου» μίας επίπλαστης ευμάρειας που ο καθείς είχε την νομιμοποίηση να κυνηγήσει με κάθε μέσο, (με αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν αμόρφωτοι, αεριτζήδες και λαμόγια), ο φασισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί χέρι χέρι με τον φασισμό. Αν ισχύει αυτό που έλεγε ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ότι ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός ταξιδεύοντας, (οι έλληνες δεν διαβάζουν και ταξιδεύουν για επίδειξη κααι ψώνια) μπορεί να καταλάβει κάποιος ποιοί αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των 430 χιλιάδων ψηφοφόρων της ΧΑ. Δεν πρόκειται για τύπους με ξυρισμένα κεφάλια, με χοντρούς σβέρκους, που ακολουθούν στρατιωτικές πρακτικές, μαχαιρώνουν μετανάστες και χαιρετούν ναζιστικά. Πρόκειται για συνανθρώπους μας της διπλανής πόρτας. Αυτή είναι η δύναμη που έχει το κακό. Είναι απρόσμενα συνηθισμένο, κοινό. Οπως η προβαλλόμενη από τα media της αιτιολογίας για την αδυναμία της πολιτικής να λύσει τα προβλήματα και να προστατέψει την «επίπλαστη ευμάρεια» που χάθηκε. Κάτι που μπορούν να κάνουν μόνον οι «σοφές» αγορές αλλά δεν τις αφήνουν οι άχρηστοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Οταν «όλοι είναι ίδιοι και ανίκανοι» το πρόβλημα το λύνεις με τα ίδια σου τα χέρια. Και αυτό, η πράξη, είτε είναι το σφάξιμο του Αιγύπτιου μέσα στο δωμάτιο που κοιμάται είτε τα τηλεμπουνίδια στην Κανέλλη και το νερό στη Δούρου, αυτό είναι που γοητεύει. Κυρίως εκείνον που επειδή δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει, που είναι αμαθής, που νιώθει ότι η πολιτική τον έχει «φτύσει», επικροτεί την βία αντί του λόγου. Και απενοχοποιείται επειδή «κάποιος επρεπε να το είχε κάνει». Κάποιος με πυγμή. Ο Φασισμός δεν είναι φυτό αυτοφυές. Είναι δημιούργημα και εργαλείο του κεφαλαίου που τον χρησιμοποιεί σε εποχές κρίσης. Από εδώ και πέρα, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει. Δεν ξέρει, μόνο εκείνος που δεν θέλει να ξέρει. Ο υποβολέας επιμένει. «Δεν πειράζει, θα σφίξουν οι κώλοι». Δεν θα έχει νόημα. Με ένα μαχαίρι καρφωμένο στα πλευρά, ο σφιγμένος κώλος θα έχει πεθάνει από αιμορραγία.

Γερμανία. Πρωταθλήτρια Ευρώπης (..στη διαφορά..).

 Αυτή η ιστορία με τις διακαναλικές συνεντεύξεις των αρχηγώντων κομμάτων, έχει μεγάλο γούστο. Με την εξαίρεση της κρατικής τηλεόρασης, ο καθένας μεταδίδει ότι θέλει, δηλαδή ότι συμφέρει τον κάθε καναλάρχη, όσο θέλει και για όποτε θέλει. Και είναι ενδιαφέρον να βλέπεις πως οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρέσουν σε κανέναν καναλάρχη. Από αυτούς που για χρόνια εκπέμπουν χωρίς άδεια και πληρώνουν κάτι ψίχουλα για τις συχνότητες, που είναι δημόσια περιουσία. Βέβαια, όλα αυτά έχουν και τα καλά τους. Ας πούμε, βλέπεις συνεχώς τον Αντωνάκη Σαμαρά να μιλά στις τηλεοράσεις και χαίρεσαι, που η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο και βλέπεις όλα τα επίκαιρα της δεκαετίας του 60, επιχρωματισμένα. Δείχνουν σαν να γυρίστηκαν σήμερα. Ο πολιτικός λόγος, βέβαια, του Αντωνάκη δεν μπορείς να πεις ότι είναι πειστικός, ότι είναι ζωντανός, σύγχρονος. Ενα τεστ με άνθρακα 14 θα έδειχνε την πραγματική του ηλικία αλλά ποιός ασχολείται τώρα; Το ζητούμενο, τώρα είναι το μέλλον της χώρας, δηλαδή οχι ακριβώς της χώρας αλλά όσων την κυβέρνησαν μεχρι τώρα. Αυτοί ειναι η χώρα. Οσο αυτοί έχουν παρόν και μέλλον, δεν θα πρέπει να νοιαζόμαστε για τίποτε. Η ανησυχία, είναι δική τους δουλειά. Ιδιαίτερα εκείνων που γνωρίζουν ότι οι λίστες του Χριστοφοράκου της Siemens έχουν το ονοματάκι τους, συνοδευόμενο από ένα νούμερο. Που μπορεί να είναι, απλά, ένας αριθμός τηλεφώνου, όπως είχε πει ο Βενιζέλος όταν στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής είχαν γνωστοποιηθεί οι αριθμοί λογαριασμοί του Ακη. Αριθμοί τηλεφώνου για ηλιθίους. Παίρνεις, βουίζει συνέχεια και τέλος του μήνα σου έρχεται ένας λογαριασμός, όσο το επίδομα ανεργίας ενός εκατομμυρίου ανθρώπων. Θα μου πεις «και τι χρησιμεύουν οι λίστες Χριστοφοράκου;». Ε, όχι και τι χρησιμεύουν. Είναι σαν να ρωτάς τι χρησιμεύουν τα κορδόνια που κινούν τις μαριονέτες. Τόσες κωλοτούμπες που έκαναν εκείνοι που υπέγραψαν τα μνημόνια, νομίζετε ότι μπορούν να τις κάνουν άνθρωποι; Μόνο μαριονέτες. Και οι μαριονέτες, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν παίρνουν πρωτοβουλίες. Κάνουν ότι θέλει εκείνος που κινά τα νήματα. Και κρατά τον Χριστοφοράκο, προστατευμένο στην μεγάλη του αγκαλιά. Ασχετο, που θα έλεγε και κάποιος από τους δέκα μικρούς Μήτσους, της πρώτης περιόδου. Η Γερμανία, έχει προβλήματα δαφθοράς όπως εμείς εδώ που όλος ο κόσμος μας δείχνει με το δάχτυλο; Αν είναι ποτέ δυνατόν! Η Γερμανία, να έχει προβλήματα διαφθοράς! Η χώρα-προστάτιδα του ευρώ και της τραπεζικής διαφάνειας! Σαν δεν ντρέπεστε που σας πέρασε τέτοια σκέψη από το μυαλό. Λες και διαβάσατε την έκθεση της Κομισιόν στο τέλος του Ιανουαρίου που έλεγε πως «..η Γερμανία έχει αποτύχει να αποτρέψει την κατάχρηση του χρηματοοικονομικού της συστήματος για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας…Εάν η Γερμανία δεν ανταποκριθεί ικανοποιητικά μέσα στους επόμενους δύο μήνες, τότε η Επιτροπή ενδέχεται να παραπέμψει το θέμα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο». Από τότε, πέρασαν έξι μήνες, η Γερμανία δεν έκανε τίποτε αλλά ποιός θαθ την οδηγήσει στο ευρωπαικό δικαστήριο; Οι διορισμένοι υψηλόμισθοι υπάλληλοι της Κομισιόν θα στραφούν κατά του αφεντικού; Πότε το έκαναν για να το επαναλάβουν; Αρκούνται στις εκθέσεις για να υπάρχει και μία επίφαση δημοκρατικού ελέγχου στην Ε.Ε. Πέρα από την Κομισιόν, όμως, είναι και ο ΟΟΣΑ που “καρφώνει” την Γερμανία με τις επισημάνσεις που κάνει η ειδική υπηρεσία του για την καταπολέμιση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, το μαύρο χρήμα που ξεπλένεται ετησίως στη Γερμανία κυμαίνεται από 43-57 δισ. ευρώ - ενώ το σύνολο της «σκιώδους οικονομίας» (δηλαδή, των δραστηριοτήτων που έχουν τζίρο ο οποίος δεν φορολογείται ούτε κατ' ελάχιστο) ξεπερνά το 13,5% του ΑΕΠ της και αγγίζει το μισό τρισ. ευρώ ετησίως! Και οι αμερικανοί, για να ξέρετε, δεν έχουν αυτό που λεμε και την καλύτερη γνώμη για την Γερμανία και τους τρόπους που έχει να καταπολεμά το ξέπλυμα μαυρου χρήματος. Ειδικά για την Siemens οι αμερικανοί έχουν την καλύτερη άποψη. Στο τέλος του 2008 με δικαστική απόφαση, της είχαν κόψει ένα κοστουμάκι 1,6 δις δολάρια για παράνομες μίζες. Ενα επίσης διασκεδαστικό κεφάλαιο, είναι αυτό που αφορά τις σχέσεις της Deutsche Bank με την οικογένεια Ταίμπ, του κρατιδίου Σαραβάκ, του πολυπληθέστερου της Μαλαισίας. Σχέσεις πολυχρονες και επικερδείς που τις σκαλίζει η γερμανική επιτροπή κεφαλαιαγοράς. Γι’ αυτά τα ζητήματα δεν μιλάνε τα κανάλια, ούτε οι ίδιοι οι γερμανοί που είναι οι υπερασπιστές της διαφάνειας και των κανόνων της ευρωζώνης. Και κουνάνε το δάχτυλο σε όλους εκείνους που μπορούν να τρομοκρατούν, γιατί τους έδωσαν το δικαίωμα.