Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
Μία κρίση χωρίς έλεγχο.
Με την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, έγινε φανερό ότι μαζί κατέρρεε και ένα μέρος του κόσμου ή τουλάχιστον της Ευρώπης. Και κατέρρεε γιατί το σύστημα πάνω στο οποίο εκείνο το μέρος του κόσμου είχε στηριχθεί, ήταν σάπιο. Ταυτόχρονα, δεν υπήρχαν άνθρωποι που θα μπορούσαν να το στηρίξουν είτε με την θέλησή τους είτε επειδή κάποιος θα τους εξανάγκαζε. Οι άνθρωποι είχαν απηυδήσει από την καταπίεση και την ακραία φτώχεια –σε πολλές περιπτώσεις- και οι μηχανισμοί επιβολής είχαν σαπίσει μαζί με το σύστημα που τους χρησιμοποιούσε. Είκοσι χρόνια μετά, μία περίοδο που πολλοί δόξασαν σαν τον απόλυτο θρίαμβο του καπιταλισμού, ζούμε την κατάρρευση της υπερβολής του. Και αυτή η υπερβολή του καπιταλισμού άρχισε να γιγαντώνεται από τη στιγμή που με την κατάρευση του κομμουνισμού, απώλεσε αυτό που θα λεγαμε «ηθικό πλονέκτημα». Ενα ηθικό πλεονέκτημα που του επέτρεπε να είναι στυγνός, ισωπεδωτικός αλλά να θεωρείται «εναλλακτική λύση». Οταν εξέλειπε ο εχθρός απέναντι, η παγκοσμιοποίηση τράβηξε από το πρόσωπο του καπιταλισμού την μάσκα της «εναλλακτικής λύσης» και απελευθέρωσε ένα θηρίο, αχόρταγο όσο μία μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία. Και κυρίως ένα θηρίο που κανείς δεν μπορούσε να ελέγξει γιατί τρεφόταν από΄την απληστία των αγορών. Η παγκοσμιοποίηση, το δημιούργημα του νεοφιλελευθερισμού, κατέστρεψε το εθνος – κράτος που θα μπορούσε να επιβάλλει κανόνες ελέγχου. Σε ένα εθνος- κράτος που είχε πιά καταστραφεί, η δημοκρατία έπαψε να λειτουργεί για να διασφαλίζει τα συμφέροντα των πολλών ή μάλλον λειτουργούσε όσο χρειαζόταν για να διασφαλίζονται τα συμφέροντα των λίγων. Εκείνων που πελεκούσαν λίγο λίγο το κράτος για να οικειοποιούνται αυτά τα κομμάτια που είναι "ελλειμματικά", "αντιπαραγωγικά" και "ζημιογόνα". Οι '"ολιγάρχες" στην πρώην Σοβιετική Ενωση, οικειοποιήθηκαν κρατική περιουσία με πολύ περισσότερο ωμό και μαφιόζικο τρόπο. Στο τέλος οι μόνες κρατικές υπηρεσίες που θα μείνουν θα είναι η αστυνομία και ο στρατός, που σταδιακά θα παντρευτούν. Και θα είναι η μοναδική «δημόσια» υπηρεσία που θα είναι «χρήσιμη». Για την καταστολή εκείνων, που υποχρεώνονται τώρα να στηρίξουν το σύστημα που καταρρέει, με το παρόν, το μέλλον τους, την ίδια τους την ζωή.
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Τι τρέχει στο Αιγαίο
Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010
Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010
Ο τέταρτος δρόμος...με τα πόδια
Ο πρωθυπουργός, όποτε βρίκεται στο εξωτερικό ή δίνει συνεντεύξεις –και το κάνει συχνά- σε media του εξωτερικού (πράγμα που είναι πολύ θετικό) παραθέτει κάποιες «μεγάλες ιδέες» ή έτσι νομίζει ο ίδιος, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από κάποιες αόριστες, γενικόλογες και νεφελώδεις προτάσεις που ακούγονται όμορφα ή εντυπωσιάζουν αλλά είναι τελείως κενές. Κουρασμένος, ίσως από την προσπάθεια που καταβάλει οδηγώντας την χώρα στον γκρεμό και διαπιστώνοντας ότι ούτε μπορεί, ούτε θέλει –γεγονός που θέλει εξήγηση- να την οδηγήσει σε διαφορετική κατεύθυνση, διατύπωσε την «άποψη» σε συνέντευξή του στην αμερικανική εφημερίδα Christian science monitor, ότι ο κόσμος χρειάζεται «έναν τέταρτο δρόμο» όπου οι αγορές θα έχουν ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία για να καινοτομούν και να αναπτύσσονται, από όση είχαν με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του «τρίτου δρόμου». Εναν «τρίτο δρόμο» τον οποίο είχαν ανακαλύψει κάποιοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους σοσιαλιστές και σημερινός πρωθυπουργός στήριζε, αποδεχόταν και χειροκροτούσε. Τώρα, ο κ. Παπανδρέου ανακαλύπτει –με λίγη καθυστέρηση είναι η αλήθεια- ότι η υπερβολική πίστη στις αγορές στην δεκαετία του 90 σαν μέτρο ανάπτυξης και η πίστη επίσης στην υπόθεση ότι οι αγορές είναι πάντα σωστές (που προκάλεσε την σημερινή κρίση), ήταν λανθασμένη. Πρόκειται, όμως για μία πίστη που υπερασπίστηκε ως μέλος των κυβερνήσεων Σημίτη και φυσικά δεν νιώθει καμία υποχρέωση να ζητήσει συγγνώμη για το λάθος του. Σε μεγάλα κέφια ο πρωθυπουργός, που κάνει διακοπές στην Πάρο η οποία έμεινε 15 ώρες χωρίς νερό, είπε στην συνέντευξή του ότι αυτός «ο τέταρτος δρόμος» -που τον ψάχνουμε- θα πρέπει να διασφαλίζει την ελευθερία των αγορών (από ποιούς;) και το γεγονός ότι η δημοκρατία δεν θα υπόκειται στις αγορές. Ωραία ιδέα για θέμα έκθεσης. Κοροιδευόμαστε; Ποιά Δημοκρατία; Αυτή η ανάπηρη και δυσλειτουργική με την αδυναμία ελέγχου και επιβολής κανόνων που έχει παραδοθεί στους τραπεζίτες, οι οποίοι μπορουν με διάφορα μνημόνια να επιβάλουν την βούλησή τους πετώντας στο καλάθι των αχρήστων, τα συντάγματα των χωρών; Αλήθεια, για ποιά Δημοκρατία μιλάει ο πρωθυπουργός; Αυτή που δίνει την ελευθερία στην ΕΚΤ να παραβιάζει την συνθήκη της Λισσαβόνας για να σωσει τις τράπεζες και υποχρεώνει τα κράτη να θυσιάζουν το κοινωνικό κράτος, για να καλυφθούν τα ελλείμματα που δημιουργήθηκαν επειδή οι προυπολογισμοί στήριξαν τις τράπεζες; Γι’ αυτή την κατ’ επίφαση Δημοκρατία που ο «τρίτος δρόμος» θυσίασε στην ποδιά των αγορών, μιλά ο κ. Παπανδρέου; Η Δημοκρατία και οι «αορατες αγορές» δεν μπορούν να απολαμβάνουν σχέση ισοτιμίας. Η Δημοκρατία που είναι μέθοδος διακυβέρνησης είναι πάνω από τις αγορές που τις ενδιαφέρει μόνον ο πλούτος και η διασφάλιση της ανισοκατανομής του. Στην συνέντευξή του ο κ. Παπανδρέου –που ετοιμάζει από τώρα το βιογραφικό του για την επόμενη απασχόλησή του σε κάποιο διεθνή οργανισμό- προσβλέπει σε οργανισμούς όπως η G20 ή ο ΟΗΕ για την διεθνή αλληλεγγύη. Χα,χα,χα...ΟΗΕ όπως λέμε εμβόλια για την αντιμετώπιση της πανδημίας της γρίπης των χοίρων; Ωραίες οι ιδέες του κ. Παπανδρέου που θα μπορούσε να τις παρουσιάζει ένας καθηγητής κοινωνιολογίας περιφερειακού πανεπιστημίου στους φοιτητές του ή ένας προχωρημένος καθηγητής σε φροντιστηριακό μάθημα έκθεσης. Εμείς, "ευτυχήσαμε" τον καθηγητή να τον έχουμε πρωθυπουργό αλλά η διακυβέρνηση απαιτεί πολύ περισσότερα από κάποιες «θολές ιδέες».