Παρασκευή 3 Μαΐου 2013



                                  Ντόπα, πέραν πάσης αμφιβολίας.


Υπάρχει ένα ποσοστό ανοησίας που γυρνά πάνω από τα κεφάλια μας σαν ρυπογόνο νέφος. Και πάντα κινείται και απλώνεται όσο υπάρχουν εκείνοι που τους αρέσει να φυσούν, γιατί δεν γνωριζουν να κάνουν κατι διαφορετικό. Το ρυπογόνο νέφος αυτή την φορά, περιέχει το μυστικό της ντοπαρισμένης ομάδας. Οταν δεν έχεις ιδέα για το σύγχρονο περιβάλλον του ποδοσφαίρου, όπου στατιστική, διατροφολογία, τεχνολογία, εκγύμναση και ιατρική παρακολούθηση έχουν καθοριστική σχέση, τότε, ομάδα που παίζει όπως προχθές η Μπάγιερν ή όπως έπαιζε πριν λίγο καιρό η Μπάρτσα δεν είναι ντοπαρισμένη. (αν δεν είναι στημένη). Πέραν πάσης αμφιβολίας.
 Μην το συζητήσουμε, μου λέει με την άνεση που χαρίζει η απόλυτη βεβαιότητα. Θες Απόδειξη; Πολλές. Το συκώτι του Αμπιντάλ. Μετά, ο Βιλανόβα. «Μα ο Βιλανόβα, δεν παίζει» του λες. Ναι αλλά ομάδα είναι, τρώνε όλοι μαζί.  Αν έχεις αντέξει μέχρις εκεί, σηκώνεις ψηλά τα χέρια. I rest my case που λένε και στο χωριό μου. Εκείνος, συνεχίζει ακάθεκτος. Είναι τυχαίο που ο Μέσι "κάνει νερά" και η Μπάγιερν παίζει γαμώ τις μπάλες τώρα που πήγε εκεί ο Γκουαρντιόλα; «Μα, όλη τη χρονιά παίζει και στον τελικό, ήταν και πέρυσι. Ασε που την ομάδα την προπονεί ο Χάυνκες». Ξύπνα, μου λέει. Ο Χάυνκες δεν μπορεί να ξέρει τι τους βάζουν στο φαί. Και πέρα από αυτό, χρειάζεται και μία δοκιμαστική περίοδος για να δουλέψει η ντόπα. Και συνεχίζει την επιχειρηματολογία του. Πότε ανακοινώθηκε ότι ο Γκουαρντιόλα θα είναι στην Μπάγιερν; Τον Δεκέμβριο, πριν από την χειμερινή διακοπή. Γιατί; Για να έχει το χρόνο που χρειάζεται ώστε να δουλέψει το φάρμακο στην διακοπή. «Μα η Μπάγιερν είχε και καλά ματς, πριν την διακοπή. Αλλωστε μετά την ξεκούραση της διακοπής και το πέρασμα του χρόνου που απαιτείται για να χωνέψουν τον τρόπο παιχνιδιού, γίνονται όλο και καλύτεροι». Εισαι παράλογος μου λέει. Και πέρυσι είχαν διακοπή και πρόπερσι. Φέτος ωρίμασε το φρούτο; «Μα τώρα βρέθηκαν οι παίκτες όλοι μαζί και βρήκαν πατήματα και θέσεις» του λες. Δεν θες να καταλάβεις, σου απαντάει. Ο Γκουαρντιόλα είναι το κλειδί. Σε ξαναρωτάω. Ο Μέσι γιατί άρχισε να χάνει στροφές από τότε που έφυγε ο Πεπ; Σύστημα έχει ο Πεπ. Και στην Μπαρτσα το ίδιο έκανε. Αρχισε να δοκιμάζει το φάρμακο από τις ακαδημίες και τους αναπληρωματικούς που ήταν προπνητής. Είναι τυχαίο που είχε στην 11άδα 7 ή 8 παίκτες από τις ακαδημίες; «Δεν στέκεις» του λες. «οι ομάδες και ο τρόπος που θα παίξουν θέλει χρόνο για να χτιστεί. Τον Αγιαξ της περιόδου 71-73 αρχισαν να τον φτιάχνουν από το 67». Ε, αλλάξανε οι εποχές, σου λέει. Οι ντόπες τώρα ενεργούν πιο γρήγορα.
Λες από μέσα σου, δεν υπάρχει σωτηρία αλλά ας συνεχίσω να δω που θα βγει. «Και γιατί» τον ρωτάς «ο Γκουαρντιόλα και η ντόπα του να φύγουν από την Μπάρτσα και να πάνε στην Γερμανία και την Μπαγιερν;» Για δύο λόγους, σου λεει. Ο ένας είναι τα λεφτά. Και ο άλλος γιατί στην Ισπανία είχαν αρχίσει να τον καταλαβαίνουνε». Τα χρήματα; Μα δεν είχε πρόβλημα με τα χρήματα ο Πεπ στην Μπάρτσα. «Τόσα χρόνια δημοσιογράφος δεν έχεις καταλάβει ότι όσα και να παίρνεις, πάντα θες πιο πολλά. Αλλωστε, πολλά φράγκα που δεν φαίνονται και μιλάμε για εκατομμύρια θα πάρουν εκείνοι που φτιάχνουν το φάρμακο και έχουν τον Γκουαρντιόλα για μπροστινό, για ντίλερ. Τους γνώρισε από τότε που έπαιζε Ιταλία και τον έπιασαν ντοπαρισμένο. «Μα, δικαιώθηκε για εκείνο το ντοπάρισμα που ποτέ δεν έγινε» του λες. Μετά από τόσα χρόνια και με τα ενοχοποιητικά στοιχεία να έχουν ξεθωριάσει; Κι εγώ θα με αθώωνα ειδικά άμα είχα γίνει φίρμα και είχα και λεφτά δια παν ενδεχόμενο. «Σκέφτομαι. Πόσο ακόμη να τον αντέξω; Τελευταία ερώτηση. Και αφού τον κατάλαβαν στην Ισπανία, στην Γερμανία βλάκες είναι για να μην τον καταλάβουν;». Οταν σταμάτησε από την Μπάρτσα ο Γκουαρντιόλα, που πήγε; «Δεν πήγε πουθενά. Σταμάτησε για να ξεκουραστεί, να ξεφύγει από όλη την πίεση». Ναι, να ξεκουραστεί. Αλλά που πήγε; Στις ΗΠΑ, στη Νέα Υόρκη. Οικογενειακώς. Γιατί; Διότι εκεί θα αλλαζανε την σύσταση του φαρμάκου να μην ανιχνεύεται. Εκεί είναι η έδρα της μαφίας του φαρμάκου. Ασε που αμα είναι να ξεκουραστείς και μάλιστα οικογενειακώς, δεν πας Νέα Υόρκη. Την οικογένειά σου την παίρνεις μαζί είτε άμα φοβάσαι είτε αμα σε υποχρεώνουνε. Βάλε λίγο το μυαλό σου να δουλέψει, μου είπε και αφού σκούπισε τους μεζέδες του ούζου μου, έφυγε για το προπατζίδικο που δουλεύει.
 Τρέλα. Θα φορεθεί πολύ φέτος.

Κυριακή 7 Απριλίου 2013




                                        Η ΕΣΤΙΑ, τα βιβλία και η λοβοτομή.

 Στην εποχή των πολλαπλών πομπών, ένα γεγονός αναπαράγεται τόσες πολλές φορές που, από ένα σημείο και μετά, αποκτά εκδοχές τελείως φανταστικές. Συνακόλουθα και ερμηνείες απεριόριστες. Υπάρχουν και γεγονότα, όμως, που έχουν ένα χαρακτήρα οριστικό, τόσο ώστε το μόνο που μπορεί η αναπαραγωγή να διαφοροποιήσει, είναι η ερμηνεία του «γιατί συνέβη;». Το κλείσιμο του ιστορικού βιβλιοπωλείου της ΕΣΤΙΑΣ ήταν ένα γεγονός που αναπαράχθηκε απεριόριστα τις τελευταίες μέρες. Από ενημερωτικά μέσα, ιστοσελίδες, μπλόγκερς, από χρήστες των κοινωνικών δικτύων. Στα κοινωνικά δίκτυα και ως trend, ως μόδα όπως συμβαίνει συχνά από ανθρώπους που δεν πέρασαν ούτε μία φορά το κατώφλι του. Που δεν αγόρασαν ουτε ένα βιβλίο από εκεί. Που σπανίως διαβάζουν για προσωπική απόλαυση εκτός αν κάποιο βιβλίο γίνει μόδα. Ενας Κοέλιο, ένας Νταν Μπράουν, ένας Χαρυ Πότερ, για παράδειγμα.
 Περισσότερο και από την αναπαραγωγή του γεγονότος εκείνο που εχει ενδιαφέρον είναι η ερμηνεία του. Η «εύκολη» εξήγηση είναι ότι οι έλληνες δεν διαβάζουν. Η αλήθεια είναι ότι οι έλληνες εδώ και αρκετό καιρό έχουν εγκαταλείψει το βιβλίο. Αρκεί να σκεφθεί καποιος ότι το 2003 από την Λ. Αλεξάνδρας μέχρι του Μακρυγιάννη, είχαν καταγραφεί 254 βιβλιοπωλεία σε μία ζώνη που αποκαλούμε «κέντρο της πόλης» ενω τώρα μόλις και μετά βίας φθανουν το ¼.
 Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής, η διάδοση του υπολογιστή και η μεγαλύτερη συμμετοχή του στο κομμάτι της οικιακής ψυχαγωγίας, η απαξίωση του εξωσχολικού βιβλίου, ο «χρησιμοθηρικός» χαρακτήρας της ανάγνωσης που προωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα, οι αλλαγές στο χώρο του βιβλίου, η οικονομική κρίση που τσάκισε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (βιβλιοπωλεία και εκδοτικούς οίκους) που ήταν η μεγάλη πλειοψηφία στο χώρο, η αδιαφορία της πολιτείας για συγκροτημένη πολιτική στο χώρο του βιβλίου και η ενίσχυση μίας κουλτούρας της ανάγνωσης (κλείσιμο ΕΚΕΒΙ), η δημιουργία εμπορικών πολιτιστικών χώρων στο κέντρο της πόλης, όλα αυτά μαζί ηταν λόγοι που οδήγησαν στο κλείσιμο του ιστορικού βιβλιοπωλείου. Ομως, το κλείσιμο της ΕΣΤΙΑΣ είναι ο τελευταίος κρίκος μίας αλυσίδας που εχει να κάνει με την αδιαφορία του κρατους για την παιδεία, τον πολιτισμό και τις δραστηριότητές του. Μία αδιαφορία που εχει σχέση με την ύπαρξη απαιτητικών και υπεύθυνων πολιτών που το ίδιο το σύστημα απεχθάνεται και πολεμάει, για να διασφαλίσει την ύπαρξή του.
 Η απαξία των ανθρωπιστικών σπουδών, η διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και η παράδοσή της στην ιδιωτική πρωτοβουλία, η μετατροπή των πολιτιστικών αγαθών σε προιόντα που συμμορφώνονται στους κανόνες της αγοράς και στα οποία η πρόσβαση εξαρτάται από την οικονομική δυνατότητα των ανθρώπων, δείχνουν πως η «εκπαίδευση της αμάθειας» είναι βασική συνιστώσα των οικονομικών πολιτικών του ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού της Ε.Ε. Τα φθηνα εργατικά χέρια είναι πιο αποδοτικα όταν συνδυάζονται με ανθρωπους που εκπαιδευονται όπως τα ζωα του τσίρκου. Φοβούνται το μαστίγιο και οι ανάγκες τους ικανοποιούνται με ένα πιατο φαί. Με τον τρόπο του τσίρκου, μπορείς να ελέγξεις και την γλώσσα επικοινωνίας. Εκεί που το μόνο που κανεις είναι να εκτελείς διαταγές, δεν χρειαζεται να γνωρίζεις πως να κάνεις προτάσεις. Αρα δεν χρειάζεσαι και κάποια ιδιαίτερη γλώσσα. Μετά, θα σου πουν πως ούτε και ιστορία χρειάζεσαι. Αλλωστε, αυτό, είναι δουλειά της τηλεόρασης. Ετσι, η λοβοτομή είναι κάτι που έρχεται ηπιότερα και ανώδυνα. 
Ευτυχώς, η δημιουργικότητα, η τόλμη και η φαντασία αρκετών νέων ανθρώπων δείχνουν πως, όπως στο Φαρεναιτ 451 του Ρέι Μπράντμπερι, πάντα θα βρίσκεται μία ομάδα ανταρτών που θα καταφεύγει στο δάσος για να φτιάξει μια κιβωτό πολιτισμού που θα προστατεύσει και θα διατηρήσει την γνώση και την ανθρωπιά.

Sportday 7-4-2013.

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013


 Ενώ εσύ κοιμόσουν...

Η πρόθεση της κυβέρνησης για την τροποποίηση της νομοθεσίας που αφορά το δικαίωμα στην απεργία, προκάλεσε τις αντιδράσεις των συνδικάτων, των κομμάτων της αντιπολίτευσης μέχρι και των εταίρων της ΝΔ σε αυτή την εξαμβλωματική συγκυβέρνηση. Αναμενόμενες οι αντιδράσεις αλλά καθυστερημένες. Το δικαίωμα της απεργίας, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, δέχθηκε ένα θανάσιμο πλήγμα τον Δεκέμβριο του 2007. Δεν γνωρίζω αν ζει ακόμη ή πνέει τα λοίσθια. Τότε, όταν το Ευρωπαϊκό δικαστήριο δημοσιοποιούσε την απόφασή του στην υπόθεση Viking and Vaxholm, η κρίση δεν είχε εμφανιστεί επί σκηνής και εμείς, δύο μήνες νωρίτερα, είχαμε επιβραβεύσει με δεύτερη κυβερνητική θητεία τον Κ. Καραμανλή και την ΝΔ, πιθανόν επιβραβεύοντας τους για το επιτυχημένο πρόγραμμα αποτέφρωσης της ελληνικής υπαίθρου που ειδικά στην Πελοπόννησο σημείωσε απρόσμενη επιτυχία. Εκείνο τον Δεκέμβριο, όλους τους ενδιαφερόμενους, μας απασχολούσαν σοβαρότερα πράγματα. 

Μικρό ιστορικό.

Τι αφορούσε λοιπόν εκείνη η απόφαση στην υπόθεση Viking and Vaxholm; Η υπόθεση, αφορούσε σουηδικές εργατικές ενώσεις που εμπόδισαν την Λετονική κατασκευαστική εταιρεία Laval, που χρησιμοποιούσε λετονούς εργάτες που απασχολούνταν χωρίς συλλογική σύμβαση και πληρώνονταν με λετονικό μεροκάματο, να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το συμβόλαιο που είχε υπογράψει για το ξαναβάψιμο και την μόνωση του παλιού σχολείου της μικρής σουηδικής πόλης Vaxholm. Παραδοσιακά, όλα τα σπίτια και τα κτίρια σε αυτή την μικρή σουηδική πόλη ήταν ξύλινα και μόλις το 1992 επιτράπηκε στο Vaxholm να κτίζονται σπίτια και κτίρια, με άλλα υλικά εκτός του ξύλου. Τα σουηδικά εργατικά συνδικάτα, μετά την άρνηση της Laval, να υπογράψει την ισχύουσα συλλογική σύμβαση, εμπόδισαν με την κήρυξη απεργίας κάθε εργασία και η υπόθεση οδηγήθηκε στα σουηδικά δικαστήρια. Αυτά, διαβίβασαν την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Το Ευρωπαϊκό δικαστήριο έκρινε ότι μπορεί η απεργία να είναι θεμελιώδες δικαίωμα αλλά αυτό το δικαίωμα είναι ασυμβίβαστο με τους κανόνες της Ε.Ε. σύμφωνα με τους οποίους η ομαλή λειτουργία της αγοράς, υπερισχύει κάθε δικαιώματος. Έτσι, υπάρχει πλέον νομολογία του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία οι ευρωπαϊκοί κανόνες για την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας παρέχουν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις προστασία από τις απεργίες των συνδικάτων.
Το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο θεσμικό τέρας λοιπόν, που ξεκίνησε να οπλίζεται με την περίφημη "οδηγία Μπόλκενσταιν", την μπαλαφάρα της flexicurity (σύμφωνα με την οποία οι εργαζόμενοι αν δέχονταν την ευελιξία -flexibility- στην αγορά εργασίας θα είχαν ασφάλεια -security- στην εργασία τους και οι συλλογικές συμβάσεις θα υπονομεύονταν) και την συνθήκη της Λισαβόνας που επιβάλλει μαζικές ιδιωτικοποιήσεις σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας, αποκτά και την νομική θωράκιση που του έλειπε και είναι έτοιμο να καταβροχθίσει εργαζόμενους για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό.

11/2/2013