Η έννομη τάξη της αθλιότητας ή γράφοντας για την φρίκη.

“Κι είναι η ζωή ψυχρή ψαρίσια

-Έτσι ζεις; -Ναι! Τι θες να κάνω·

τόσοι και τόσοι είναι οι πνιγμένοι

κάτω στης θάλασσας τον πάτο.
”

Γιώργος Σεφέρης.

Με νωπό ακόμη τον απόηχο της απάνθρωπης τραγωδίας στο Φαρμακονήσι σκέφτηκα ότι δεν ωφελεί να γράψεις για την φρίκη, όταν είναι τόσο μεγάλη που παγώνει τους ανθρώπους. Που σαν αόρατη και τεράστια πρόκα τους καρφώνει εκεί που βρίσκονται και δεν μπορούν να πάνε ούτε μπρος, ούτε πίσω. Που δεν μπορούν να σηκωθούν, δεν μπορούν να καθήσουν. Σκέφτηκα ότι δεν ωφελεί να γράψεις γι’ αυτούς που χάθηκαν προχθές, γι’ αυτούς που χάνονται συνέχεια τα τελευταία δέκα χρόνια στη Μεσόγειο ή σε γή, στέρεη, σε βουνά, δάση και πεδιάδες, προσπαθώντας να περάουν κάποια φανταστικά σύνορα, για να κρατήσουν ζωντανή μία μικρή φλόγα ζωής, στο «ξέφωτο της Ε.Ε.». Σκέφτηκα ότι δεν ωφελεί να γράψεις για την τόσο προκλητική περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής που οι κατοπινοί μελετητές της ανθρώπινης ιστορίας, μπορεί να θεωρήσουν ένα διαφορετικό είδος «τελικής λύσης» η οποία έχει το πλενοέκτημα να προσφέρει πολλαπλά άλλοθι. Η θάλασσα, ο καιρός, η νύχτα, οι ανθρώπινες δυνάμεις για την αστυνόμευση των συνόρων που δεν αρκούν, κάποιοι ασυνείδητοι λμενικοί, το κόστος διάσωσης, οι λαθρέμποροι, ο κίνδυνος ενίσχυσης της τρομοκρατίας (αυτό το εκστόμισε ένας κρετίνος με τον τίτλο «υπουργός προστασίας του πολίτη»).

Τόσα πολλά άλλοθι που ενισχύουν την απανθρωπιά, την υποκρισία και την αδιαφορία, εξορίζουν την έννοια της ευθύνης και συντηρούν την κατάφορη αδικία που βαφτίζεται έννομη τάξη, σύμφωνα με τους γραφειοκράτες. Αυτοί κάνουν την δουλειά των αφεντικών τους και εισηγούνται κοινοτικές οδηγίες με την ευκολία που τα πνιγμένα παιδιά σκάρωναν χάρτινα βαρκάκια και τα έριχναν στο νερό, για να ταξιδέψουν την ελπίδα τους. Δεν ωφελεί σκέφτηκα να γράψεις για όλους αυτούς που χάθηκαν, γιατί είναι δεδομένο ότι όλοι εκείνοι που προετοίμασαν αυτό το πλαίσιο το οποίο κοστίζει ανθρώπινες ζωές καθώς και εκείνοι που το αποδέχονται, δεν ενδιαφέρονται να το αλλάξουν. Δεν θέλουν. Σκέφτηκα, όμως, ότι ωφελεί να γράψεις για εκείνους που σώθηκαν ή θα σωθούν στο μέλλον, για να καταλήξουν στις Αμυγδαλέζες, σε τίποτε φραουλοχώραφα δουλεύοντας σαν σκλάβοι ή σε υπόγεια και γκαρσονιέρες αθλιότητας σημαδεμένοι από τον τρόμο του ρατσιστή που θα παραμονεύει. Με στολή ή χωρίς.

Σκέφτηκα, όμως ότι ωφελεί να γράψεις για όλους εκείνους που δεν γνωρίζουν γι’ αυτή την «έννομη τάξη της αθλιότητας» επειδή υπάρχουν τόσοι πολλοί που την επικαλούνται αλλά –σκοπίμως- αποκρύπτουν τι ακριβώς λέει. Σκέφτηκα ότι ωφελεί να γράψεις, πως αν μία χώρα που –υποθετικά- θα είχε την προεδρία της Ε.Ε., θα μπορούσε να επεξεργαστεί ένα άλλο πλαίσιο κοινού ευρωπαικού συστήματος ασύλου με έναν από τους βασικούς άξονες τον εξανθρωπισμό και την αποδοκιμασία της υποκρισίας. Ενα πλαίσιο που θα προέβλεπε την ισομερή κατανομή των βαρών όσων βρίσκονται στο στάδιο αίτησης ασύλου και διεθνούς προστασίας, με την παράλληλη εγγύηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων και την απαραίτητη χρηματοδότηση της λειτουργίας υπηρεσιών υποδοχής και καταγραφής στα σύνορα. Ενα πλαίσιο που θα πρόβλεπε ότι οι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες θα μπορούσαν να εγκαθίστανται σε όποια χώρα της Ε.Ε. θέλουν, με το καθεστώς του πρόσφυγα που δικαιούται προστασία για πολιτικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους.

 Σκέφτηκα πως ωφελεί να γράψεις κατι που οι πολλοί δεν γνωρίζουν μήπως σκεφτούν καθαρότερα. Ωφελεί να γράψεις, ότι το υφιστάμενο πλαίσιο προβλέπει το αίτημα του πρόσφυγα να εξετάζεται υποχρεωτικά, στην πρώτη χώρα εισόδου στην Ε.Ε. (αλλά δεν βρίσκονται όλες οι χώρες στα εξωτερικά σύνορα και δεν αποτελούν όλες «πύλες εισόδου»). Οτι το υφιστάμενο πλαίσιο προβλέπει, πως ο πρόσφυγας που αναγνωρίζεται ως δικαιούχος διεθνούς προστασίας, είναι υποχρεωμένος να κατοικήσει στη χώρα που τον αναγνώρισε. Ωφελεί να γράψεις για τις πολιτικές επιλογές που δημιουργούν πρόσφυγες και για εκείνους που τις εισηγούνται. Για τα κίνητρα εκείνων που δημιουργούν χώρες-αποθήκες προσφύγων, για εκείνους που ενθαρρύνουν συμπεριφορές που λένε «θα σας κάνω την ζωή κόλαση για να μην τολμήσει κανείς να πλησιάσει εδώ».

 Είκοσι χρόνια πριν, η Ε.Ε εκπονούσε «μεσογειακές πολιτικές» για να εισάγει αγροτικά προιόντα από χώρες Μαγκρέμπ (Β.Αφρικής) με το πρόσχημα ότι ήταν φτηνότερα. Την ίδια στιγμή έδινε ενισχύσεις στους δικούς της αγρότες για να θάβουν τα δικά τους προιόντα στις χωματερές ή να εγκαταλείπουν τις καλλιέργειές τους. Ο στόχος της, που δεν ομολογούσε, ήταν να κρατήσει μακριά της πρόσφυγες που θα ζητούσαν δουλειά στο έδαφός της και παράλληλα να δημιουργήσει ένα πλεονάζον εργατικό δυναμικό στο εσωτερικό της, το οποίο θα ήταν απαραίτητο σε εκείνες τις χώρες οι οποίες θα εκμεταλλεύονταν τα «πλεονεκτήματα» της συνθήκης του Μάαστριχτ, ένα από τα οποία ήταν η "κινητικότητα". Το σχέδιο, δεν λειτούργησε και τώρα η Ε.Ε. είναι αναγκασμένη να πνίγει πρόσφυγες, να μεταβάλλει χώρες ολόκληρες σε αποθήκες ψυχών και να ταίζει τον μπαμπούλα του φασισμού, για να τον χρησιμοποιήσει ενάντια στους πολίτες της όταν δεν αποδέχονται την εξαθλίωση.

Από την άλλη θυμάσαι και το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», δεν αντέχεις και το εκστομίζεις. «Ασε μας ρε Πρωταγόρα με τις μαλακίες σου. Ακου και λίγο Δένδια, Πλεύρη ή Πρετεντέρη να ξεστραβωθείς, καυμένε...”.

πηγή: Sportday 26-1-2014.