Πράξεις αχρειότητας.

"Όποια κοινωνία δεν σκέπτεται τους αγέννητους, δεν έχει όραμα. Όποια κοινωνία δεν σκέπτεται τα παιδιά της, δεν έχει αύριο. Κι όποια κοινωνία δεν σκέπτεται τους ανέργους της, δεν έχει καρδιά. Αυτές οι τρείς κατηγορίες δεν είναι πια ανεκπροσώπητες. Εκπροσωπούνται από εμάς». Δεν είναι λόγια κάποιου φανταστικού μυθιστορηματικού ήρωα. Είναι λόγια που είπε στην Βουλή ο σημερινός πρωθυπουργός. Αν θα μπορούσε να ορισθεί ένας τρόπος όπου ο “πολιτικός” χωρίς καμία ντροπή φτύνει τον πολίτη κατάμουτρα, τα λεχθέντα του πρωθυπουργού, τον περιγράφουν μιά χαρά. Παρακάμπτω την ελληνικούρα του «ανεκπροσώπητος» και στέκομαι στους αγέννητους,στους οποίους αναφέρθηκε. Για πρώτη φορά από το 1950 στην Ελλάδα σημειώθηκε αύξηση της παιδικής θνησιμότητας, η γεννήσεις από το 2009 και μετά μειώθηκαν κατά 25% ενώ 500 χιλιάδες παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Τέτοιο όραμα για τους αγέννητους και τα παιδιά, ούτε ο Ηρώδης με τα σφαγιασθέντα νήπια. Το γκράν σουξέ, όμως, είναι ότι ο πρωθυπουργός και οι κυβέρνηση σκέπτονται τους άνεργους. Ειδικά εκείνους που δεν πρόλαβαν να μπουν στο μουσείο της Ακρόπολης για να γλυτώσουν την καταιγίδα της οικονομικής δυστυχίας ή εκείνους που δεν άντεξαν την πολιορκία της κυβέρνησης, λύγισαν και ενέδωσαν στις 3.500 ευρώ το μήνα που τους δίνει η ΕΡΤ. Η καταστροφική πολιτική των μνημονίων που συνεχίζει να εφαρμόζεται παρά τον αποτυχημένο της και εκτός οικονομικής πραγματικότητας σχεδιασμό, ενσαρκώνει το «ενδιαφέρον» για το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, δημιουργώντας ακόμη περισσότερους.

Καθημερινά, στα νοσοκομεία που εφημερεύουν εξελίσσονται δράματα και βλέπει κάποιος ζωές κατεστραμμένες να κρέμονται από μία κλωστή. Αυτά, όμως δεν τα δείχνει η τηλεόραση. Προτιμά τα δράματα των τούρκικων σήριαλ. Τριάντα χιλιάδες νοικοκυριά μένουν κάθε μήνα χωρίς ρεύμα, χιλιάδες άνθρωποι ζητιανεύουν καθημερινά ένα πιάτο φαί ενώ υπάρχουν και τα «φαντάσματα». Αυτοί που κανείς δεν μαθαίνει γι’ αυτούς από τα μέσα προπαγάνδας. Ανθρωποι που ξεπερνούν τα όρια της απόγνωσης και αυτοκτονούν. Χιλιάδες συνταξιούχοι, άρρωστοι συνανθρωποί μας, ΑμεΑ, άνθρωποι χωρίς εισόδημα ή με ψίχουλα διαβίωσης, κρύβουν πίσω από τα χαμηλωμένα μάτια τον πόνο από την κλοπή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ολοι όσοι βίαια ωθούνται στο περιθώριο για να ικανοποιηθεί ένα αμφίβολο χρέος σε αχόρταγους τοκογλύφους από μία κυβέρνηση υπαλλήλων. «Και η Δημοκρατία;» θα αναρωτηθεί κάποιος «που είναι για να προστατέψει τους αδύνατους;». Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά η ελληνική Δημοκρατία είναι η πρώτη της οποίας ο θάνατος επιβεβαιώνεται με πράξη νομοθετικού περιεχομένου.