Οι βλαβερές συνέπειες της Δημοκρατίας.

Από την εποχή του πρώτου μνημονίου, τον Μάιο του 2010, είχε γίνει φανερό ένα «μείζον» πολιτικό πρόβλημα. Αν δεν περιοριζόταν η ποικιλία των απόψεων για τις επιλογές της κυβέρνησης, όπως επίσης και η κριτική στην πολιτική της συμπεριφορά, το πολίτευμα αντιμετώπιζε τον σοβαρό κίνδυνο να παραδωθεί στους κινδύνους της Δημοκρατίας. Αλλωστε, η κυβέρνηση δεν έκανε του κεφαλιού της. Εκτελούσε εντολές και σχεδιασμούς ξένων τεχνοκρατών, που γνώριζαν καλύτερα. Βέβαια, δυό χρόνια μετά και ενώ η ελληνική κοινωνία βιώνει μία απίστευτη ανθρωπιστική καταστροφή, οι ίδιοι οι «ειδικοί τεχνοκράτες» θα ομολογήσουν ότι έκαναν ένα μικρό λάθος στους υπολογισμούς τους αλλά δεν βαριέσαι, βρε αδελφέ. Καλή καρδιά. Η πιο σωστά, γαίαν ελαφράν. Αυτό, λοιπόν, το «μείζον» πολιτικό πρόβλημα μπορούσε να αντιμετωπισθεί με δύο τρόπους, που καλό ήταν να εφαρμοστούν παράλληλα. Ο πρώτος είναι η μονομέρεια στην ενημέρωση, σε βαθμό τέτοιο που να μετατρέπεται σε αισχρή προπαγάνδα. Στόχος; Αφενός μεν να παραπληροφορεί και αφετέρου να τρομοκρατεί. Ο δεύτερος τρόπος είναι η ένταση της κρατικής καταστολής, με προφανή στόχο. Μίας καταστολής που βρίσκει βοηθό και σύμμαχο στο πρόσωπο της ΧΑ η οποία έχει εισχωρήσει για τα καλά στα σώματα ασφαλείας, με την ανοχή, αν όχι τις ευλογίες των κυβερνήσεων από το 2007 και ύστερα. Φυσικά, αν δεν ήταν τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που χάνουν τις δουλειές τους, που μένουν χωρίς ασφάλιση και περίθαλψη, που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, που ειναι κοινωνικά αποκλεισμένοι –όπως τα ΑμεΑ- που τους αρνούνται ακόμη και το δικαίωμα στη ζωή, αν λοιπόν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί που υποφέρουν και αρνούνται την καταδίκη σε ένα σκοτεινό μέλλον, η καταστολή δεν θα είχε νόημα ύπαρξης. Ούτε θα είχε την σκληρότητα, την χυδαιότητα και την ωμότητα αυτής της μορφής η οποία καταπατά κάθε ανθρώπινο και δημοκρατικό δικαίωμα, χωρίς να κρατά ούτε κάποια «συνταγματικά» προσχήματα. Αυτό είναι που κάνει πολλούς να μιλούν για ιδιόμορφη χούντα.

Είναι, όμως, έτσι; Στις χούντες, πρώτα από όλα, δεν λειτουργούν τα κοινοβούλια ή αν υπάρχουν είναι διακοσμητικά. Μπορεί να πει κάποιος, ότι δεν λειτουργεί η Βουλή, επειδή ο υπουργός οικονομικών των τραπεζών δηλώνει πως δεν χρειάζεται να εγκρίνει το κοινοβούλιο τις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί δεν θα έρθει κανένας «σοβαρός» επενδυτής; (Όπου σοβαρή επένδυση η αγορά κοψοχρονιά δημόσιας περιουσίας). Μπορεί να πει κάποιος ότι δεν λειτουργεί η Βουλή, όταν τα μέτρα του τρίτου μνημονίου, ψηφίζονται σε «πολυνομοσχέδιο» του ενός άρθρου, για να ακυρωθούν οι όποιες διαφωνίες; Μπορεί να πει κάποιος ότι δεν λειτουργεί η Βουλή, όταν οι βουλευτές απαγορεύεται να ψηφίσουν κατά συνείδηση; Οχι δα...Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν λειτουργεί η Βουλή όταν ψηφίζονται νόμοι, όπως το μνημόνιο, τους οποίους υπάρχουν βουλευτές που δεν έχουν διαβάσει καν και το ομολογούν δημοσίως, ανενδοίαστα; Δεν λειτουργεί η Βουλή όταν ένας πρόεδρος κοινοβουλευτικής επιτροπής, προστατεύει πρώην υπουργούς από τις ερωτήσεις βουλευτών της αντιπολίτευσης, ώστε να μην αποκαλυφθούν οι ευθύνες τους σε περιπτώσεις όπως της λίστας Λαγκάρντ; Οχι δα.

Στις χούντες, επίσης, δεν γίνονται εκλογές ή αν γίνονται το αποτέλεσμα νοθεύεται. Εδώ, εκλογές, έγιναν. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι υπήρξε νόθευση του αποτελέσματος επειδή το πρώτο κόμμα πήρε ένα «μπόνους» 50 εδρών; Η ότι οι εκλογές έγιναν, παρανόμως, με βάση τα στοιχεία της παλιάς απογραφής για να μην αλλοιωθεί η δύναμη των κομμάτων που στηρίζουν τις πολιτικές των μνημονίων; Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν επηρεάζεται η εκλογική διαδικασία από τους εκλογικούς καταλόγους που δεν έχουν ενημερωθεί εδώ και χρόνια; Οχι δα.

Στις χούντες επίσης, όπως τις γνωρίζαμε, χρησιμοποιείται ο στρατός σαν βραχίονας καταστολής. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η στρατοκρατούμενη Θεσσαλονίκη στο εορταστικό τριήμερο της 28^ης, είχε στόχο τον αποκλεισμό των πολιτών από το πρόγραμμα του εορτασμού; Η ότι, με πρόσχημα την συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ, εκπαιδεύονται στρατιωτικές μονάδες στην κατατολή κινητοποιήσεων σε περιοχές που μπορεί να αποσταλούν για τις ανάγκες της συμμαχίας; Οχι δα. Αλλωστε και η ίδια η Γερμανία πριν ένα μήνα αποφάσισε να επιτρέψει την συμμετοχή του στρατού στην καταστολή κινητοποιήσεων –αν χρειαστεί- στο εσωτερικό της χώρας. Εχει χούντα η Γερμανία; Οχι δα...

Από όσα θυμάμαι και από όσα διαβάζω, στις χούντες υπάρχει μία ενημερωτική άποψη για όσα συμβαίνουν. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η ενημέρωση από τα ιδιωτικά κανάλια, αυτά που εξαρτώνται από την χρηματοδότηση των τραπεζών, είναι μονομερής; Οτι προπαγανδίζει την πολιτική που ευνοεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου; Οτι προβάλλει συγκεκριμένους πολιτικούς «υπαλληλους» και απόψεις; Οτι διαδίδει ψευδείς πληροφορίες και αποκρύπτει σημαντικές ειδήσεις; Οχι δα. Αυτά γίνονται στις χούντες. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι και η κυβέρνηση που χρηματοδοτείται από τις τράπεζες (τον πιστωτικό βραχίονα του Κεφαλαίου) θέλει να ελέγχει την ενημέρωση και γι΄αυτό διορίζει –με ωραίους μισθούς—δικά της παιδιά στην κυβερνητική τηλεόραση; Οτι φιμώνει όποια φωνή δεν της αρέσει και λογοκρίνει εκπομπές και δημοσιογράφους; Οχι δα.

Μπορεί κάποιος, τέλος πάντων στα σοβαρά, να ισχυριστεί ότι έχει πάψει να υφίσταται ο διαχωρισμός των εξουσιών και πως η δικαιοσύνη έχει χάσει ή πιο σωστά έχει παραχωρήσει την ανεξαρτησία της σε τίμημα που η ίδια θεωρεί συμφέρον; Οτι υπάρχουν δικαστικοί λειτουργοί που λειτουργούν κατ’εντολήν, επειδή ο πρώην υπουργός που «έχασε» την «λίστα» κυκλοφορεί ελεύθερος και συλλαμβάνεται ο δημοσιογράφος που την δημοσιοποιεί; Αυτά γίνονται μόνο στις χούντες που επιβάλλει το Κεφάλαιο για να προστατέψει τα συμφέροντά του. Εμείς εδώ, τέτοιο πράγμα ευτυχώς, δεν έχουμε. Η κυβέρνηση εδώ, θέλει απλά να μας προστατέψει από τις βλαβερές συνέπειες της Δημοκρατίας.