Black - out Μνήμης.

Κάποιες φορές, τυχαία, τον τελευταίο καιρό που βρέθηκα μπροστά σε ανοικτό τηλεοπτικό δέκτη στην επίσημη ώρα κυβερνητικής προπαγάνδας που ονομάζεται «δελτίο ειδήσεων», έχω την αίσθηση ότι ο χρόνος στην Ελλάδα –σε αντίθεση με ότι συμβαίνει σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο- μηδενίστηκε στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Από τότε, άρχισε μία νέα εποχή όπου κάποιοι μιλούν για εκείνα τα μέτρα «που πρέπει να υιοθετηθούν, για να σωθούμε» και τα οποία, εκτός του ότι δεν είναι διαπραγματεύσιμα, είναι πολύ σκληρά για την πλειοψηφία του πληθυσμού ενώ επιπροσθέτως έχουν και τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος. Ενα χαρακτήρα που τους προσέδωσαν οι πραγματικοί διαχειριστές της χώρας, αφού η κυβέρνηση είναι ένα πολιτικό κατασκεύασμα του εκλογικού συστήματος, το οποίο βρίσκεται υπό διεθνή επιτροπεία. Φυσικά, το ένα σκέλος της συζήτησης αφορά την αναγκαιότητα των συγκεκριμένων μέτρων (γιατί αυτά και όχι άλλα) και την νομιμότητά τους, για να μην αναφερθώ στην διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Εδώ, οργιάζει η μονόπλευρη προπαγάνδα, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η χειραγώγηση και όλες οι δοκιμασμένες πρακτικές των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ενυπάρχει και η ωμή βία της κρατικής καταστολής (όπως π.χ στην Κερατέα) αλλά αυτά τα γεγονότα συγκαλύπτονται επαρκώς ή παρουσιάζονται με συγκλονιστική μονομέρεια που, βέβαια, ταυτίζεται με την κυβερνητική θέση ή που προβάλεται ως προσπάθεια αμφισβήτησης της «έννομης τάξης». Κατηγορία που έχει αποδωθεί και στο κίνημα «δεν πληρώνω». Το δεύτερο, όμως, σκέλος της συζήτησης στην κατασκευασμένη πραγματικότητα της νέας εποχής η οποία άρχισε με τις εκλογές του 2009, αφορά στο πως φθάσαμε εδώ και ποιοί ευθύνονται γι΄αυτό. Αυτό το σκέλος της συζήτησης δεν υπάρχει πουθενά στον δημόσιο διάλογο. Σαν να έχει επισυμβεί ένα black out στη συλλογική μνήμη. Στο δικό μου μυαλό, πρόκειται για ένα κατασκευασμένο black out, για προφανείς λόγους. Σκεφθείτε με ποιό κυρος οι υπεύθυνοι της σημερινής κατάστασης θα μπορούσαν να επιβάλλουν μέτρα; Την χώρα, με εξαίρεση το μικρό διάστημα της συγκυβέρνησης και της οικουμενικής, κυβέρνησαν τα δύο μεγάλα κόμματα. Αυτά πήραν τις αποφάσεις, έκαναν τις επιλογές, νομοθέτησαν, διαχειρίστηκαν την οικονομία και ερμήνευσαν με τον τρόπο τους το «εθνικό συμφέρον». Αυτά είναι που με τις επιλογές τους στο χθες, διαμόρφωσαν το σήμερα. Η χώρα δεν διαφέρει από τις χώρες που είχαν κατακτήσει κάποτε οι ρωμαικές λεγεώνες και μεταβλήθηκαν σε επαρχίες του Imperium Romanorum. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ενισχύονται και νομοθετικά οι μηχανισμοί καταστολής έτσι ώστε όταν αύριο κάποιοι -όχι όλοι, γιατί άλλοι θα φοβηθούν, άλλοι θα κουραστούν, άλλοι θα παραιτηθούν- ξεσηκωθούν, ο στρατός και η αστυνομία θα είναι εκεί για να διαφυλάξουν την «τάξη». Στην Κερατέα τι νομίζετε ότι κάνουν; Μιά πρόβα, απλά.